Notebook of TGN

 ဒီေန႔  ခ်ိဳသင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အိအိ နဲ႔ ကၾကတဲ႔ အေၾကာင္းဖတ္ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ အနုပညာ အကဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပါရမီပါလုိက္သလဲဆုိတာ သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္မေတြကို အမွတ္တရအျဖစ္  လက္တုိ႔ၿပီး ၾကြားခ်င္လုိ႔ တင္လုိက္တာပါ..  : P     အဲဒီပံုေလးေတြက က်မ မူၾကိဳတက္တုန္းက ေက်ာင္းကပဲြမွာ ကခဲ႔တဲ႔ပံုေလးေတြပါ... ဘယ္ပံုကေတာ႔ က်မပါလုိ႔ ေျပာျပစရာ မလုိဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္.. သူမ်ားေတြနဲ႔ မတူ..တမူထူးျခားတဲ႔ ကကြက္နဲ႔ေလ..။ လက္ခ်ိဳးတာမ်ား လြယ္တယ္မွတ္လို႔...တကယ္ဆုိ ယာဥ္ထိ္န္းရဲေမ လုပ္သင္႔တာေနာ္... ကိုယ္မွားလည္း ခပ္တည္တည္ပဲ.. ေဘးမၾကည္႔ လုိက္မညွိပဲ ေနတတ္တာကေတာ႔ ငယ္ငယ္ထဲကပဲ...။

ဒါက ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရပံုေတြထဲက တစ္ပံုပါ။ က်မတို႔ ပထမႏွစ္ စာေမးပဲြေျဖခါနီး သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္ ေရႊတိဂံုဘုရားဖူးရင္းရိုက္ထားခဲ႔တဲ႔ ပံုေလးပါ။ ပံုထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ပါမလာခဲ႔ပါဘူး။ စာေမးပဲြနီးလို႔ စာေျခာက္ေနခဲ႔တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္.. အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ႔တာလားေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း အစကေန အဆံုးအထိ တတဲြတဲြေတာ့ မျဖစ္ခဲ႔ရေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ လွပခဲ႔တဲ႔ သဇင္ေဆာင္ရဲ႕ ညေနခင္းေလးေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ဖူးခဲ႔ၾကပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တစ္ကဲြစီ.... ေပါ့ေလ...။  အင္း.. လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ နွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ပံုေလးပါ။ အဲဒီထဲက စစ္အက်ႋနဲ႔တစ္ေယာက္။ သူကေတာ့ စစ္သား၊ စစ္ဗိုလ္ ျဖစ္မလာခဲ႔ပဲနဲ႔ကို ....အားလံုးနဲ႔ အေ၀းဆံုးအရပ္ဆီ.. သည္တစ္သက္ ျပန္မဆံုနုိင္တဲ႔ ခရီးကို ထြက္ခြာသြားခဲ႔ပါၿပီ။  အခ်ိန္ေတြလည္း ၾကာျမင့္ခဲ႔သလို ...ဘ၀ေတြလည္း ေျပာင္းလဲခဲ႔ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အေပ်ာ္မ်ိဳးေတြနဲ႔လည္း ခုခ်ိန္မွာ ျဖဴစင္စြာ မေပ်ာ္ရႊင္နုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အတၱစဲြကိုယ္စီ၊ ဘ၀ကိုယ္စီ၊ ခံယူခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔ ဘ၀ကို ေရွ႔ဆက္ေလွ်ာက္ေနၾကဆဲပါပဲ....။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း မလွမ္းမကမ္းမွာ၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း နီး...