တို႔မ်ားလည္း က ဖူးပါတယ္..

အမွတ္မွားခဲ့မိေသာ ျပည္ေထာင္စုေန. မွ ေနာက္ဆက္တဲြ အေတြး ...

က်မ ပို.စ္မတင္ျဖစ္တာ ၾကာျပီပဲ.... စာေရးခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ေနသလို လူကလည္း အပ်င္းၾကီးေနျပန္ပါတယ္... မေန.က ျပည္ေထာင္စုေန.ကို အမွတ္တရ ပို.စ္တင္ဦးမယ္ဆိုျပီး စိတ္ကတင္းထားေပမယ့္ မတင္ျဖစ္ျပန္ပါဘူး။ အဲဒါထက္ပိုဆိုးတာက ၆၁-ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုေန.ကို ႏွစ္ ၆၀ ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္ရုံမက ဂ်ီေတာ့ခ္မွာေတာင္ တင္ထားလုိက္ေသးတယ္... အဲ... မေနနိုင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ျပင္ေပးမွပဲ သိေတာ့တယ္.. ဒါေတာင္ အင္တင္တင္ ရယ္... ၄၈ ကေန ၂၀၀၈ ဆို ႏွစ္ ၆၀ ပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့လို.။ သူငယ္ခ်င္းက ဆရာၾကီးဆိုေတာ့ ကိုယ္ ျပိဳင္မျငင္းမိတာ ေတာ္သြားတယ္။ ဟဲဟဲ။ တကယ့္ကို ၁၉၄၈ လို.ပဲ စိတ္ထဲထင္ေနတာကိုး။ ေနာက္မွ... ေသေတာ့မွာပဲလို.။ ဒုကၡပဲေနာ္...

က်မ အမွတ္သညာေတြ တကယ့္ကို ေလ်ာ့ရဲေနျပီ။ ကိုယ့္ပညာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက ဆရာေတြ မေမးနဲ.။ ဘာေတြ သင္ခဲ့ရသလဲ မေမးနဲ.။ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြ နာမည္ လည္း တခ်ိဳ. ေမ့ေတ့ေတ့.... ကိုယ္ေမ့လို. အမ်ိဳးသား မေမးလုိက္ေလနဲ.။ သူက ကိုယ့္ထက္ ပိုဆိုးတယ္။ သူက အဲဒီနံမယ္ေမ့တတ္တာ စာေရးဆရာ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ေရးတဲ့ ၀တၳဳထဲက နံမယ္ သံုးလံုးဆို ဘယ္ေတာ့မွ မမွန္တဲံ့ ဆရာ့ ဇာတ္ေကာင္ ျမတ္သစ္ထက္ ပိုဆိုးတယ္ ထင္တာပဲ။ ဒါေတာင္မွ recall လုပ္ရင္ အမ်ိဳးသားက အရင္ေပၚေသးတယ္။ တကယ္ေျပာတာ။ က်မ ငယ္ငယ္က အမွတ္သညာမ်ိဳး မရွိေတာ့တာ ကေလးေတြနဲ. လံုးခ်ာလည္ လိုက္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္က စတာ ထင္တာပဲ။ အမ်ိဳးသားနဲ. က်မဆို သိပ္ရီရတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ေတြကို လာနူတ္ဆက္ရင္ စကားသာ ေျပာလိုက္ရတယ္ ဘယ္သူမွန္းမသိဘူး... ျပီးမွ ႏွစ္ေယာက္သား တီးတိုး အေျဖတိုက္ရျပန္ပါတယ္။ ျပီးက်မတို. ၂-ေယာက္စလံုးက ေက်ာင္းအတူတက္ခဲ့ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို သိရင္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ေက်ာင္းတေက်ာင္းေက်ာင္းက ပဲလို.။ မေကာင္းတာေတာ့သိတယ္။ တခါတခါက် ေတာ့ ေတြးမိတယ္။ လူေတြက နီးစပ္ရင္ အက်င့္ေတြ ကူးစက္တတ္တာေတာ့ ထားပါေတာ့။ အဲဒီလို ေမ့တတ္တာေတြပါ ကူးတတ္ေနသလားလို.ပါ။ (ကိုယ့္အျပစ္ သူမ်ားလႊဲခ်တာ အက်င့္ပါေနလို.ပါ...)

က်မ မေန.က ျပည္ေထာင္စုေန.ကို မွားသြားေတာ့ စိတ္ထဲေတာ္ေတာ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ မွားတာရဲ. ေနာက္ကြယ္က ေမ့ေနျခင္းကိုပါ လွမ္းျမင္လိုက္ရလုိ.ေလ။ က်မ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဘာမွ မေျပာဘူး။ သူတို. ကိုယ္တိုင္လည္း က်မလိုပဲ ျပည္ေထာင္စုေန. ဘယ္နွစ္ၾကိမ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေရးမပါေတာ့ဘူးလား...။ သတင္းစာမ်က္နွာစာမွာလည္း သာမန္ေန.ေတြလိုပဲ.. အခ်ပ္ပိုေတြ ဘာေတြလဲမပါ...။ ၾကာခဲ့ျပီပဲ..။ က်မတို.ကိုယ္တုိင္ကလည္း သတင္းစာကို သာေရး နာေရးအတြက္ ယူထားရတာကလဲြရင္ ဘာမွ မွတ္ေလာက္ သားေလာက္စရာ မရွိခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ ေခါင္းၾကီးပိုင္းတုိ. ေဆာင္းပါးေတြဘက္ဆို ေယာင္လို.ေတာင္ မလွန္ၾကည့္မိဘူး။ ျမင္လို. ဖတ္မိရင္ အဲဒီေန. ရင္တုန္ရလို.။ တီဗီြလား။ ကိုးရီးယား ကားတို.၊ ကေလး ၾကိဳက္တဲ့ ကာတြန္းကားေလးေတြ၊ အခု တေလာလာေနတဲ့ လူရႊင္ေတာ္ ေရႊဖလား ျပိဳင္ပဲြေလးေတြကိုမွ ဖြင့္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဘာအခမ္းအနားေတြ လုပ္သလဲ။ မလုပ္ဖူးလဲ ဆိုတာေတာ့ က်မ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ တေန.တေန. ဘယ္အခ်ိန္ မီးလာမလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ဆို မီးပ်က္မလဲ၊ ေရတင္ဖို.၊ မီးပူေတြ တိုက္ဖို.၊ ကေလးေတြ ေက်ာင္းအမွီ ထမင္းဟင္းက်က္ေနဖို. တြက္ေနရတာနဲ့ပဲ ၂၄-နာရီ ဘယ္လုိကုန္မွန္းကို မသိပါဘူး။ တေျဖးေျဖးနဲ. က်မတို.ေတြ ေ၀း ေ၀း သြားသလို ခံစားရတယ္။ က်မတို.ျမန္မာျပည္တြင္းမွာပဲ ေနတယ္။ ျမန္မာစာ နဲ. ျမန္မာစကားကို ေန.စဥ္သံုးေနရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္..... ေ၀းေနေသးတယ္။ က်မတို. သားသမီးေတြ လြတ္လပ္ေရးေန.၊ ျပည္ေထာင္စုေန.၊ အာဇာနည္ေန. ဆိုတာေတြက သူတို. ေက်ာင္းပိတ္လုိ. ေပ်ာ္တာထက္ပိုျပီး ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ က်မတို. ၾကီးျပင္းလာတာ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ထဲမွာ...။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးေန. ေဟာေျပာပဲြေတြ၊ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြေတြ၊ activity ေတြ ရွိခဲ့ေသးတယ္။ အာဇာနည္ေန.ေရာက္တိုင္း၊ ဥၾသဆဲြသံၾကားတိုင္း ရင္ထဲဆို.နင့္ယူက်ံုဴးမရ နွေျမာတ သ ရွိခဲ့ရတာေတြ... ။ ဒါေတြ ေနာက္ကေလးေတြ မသိေတာ့ဘူး။ သမိုင္းကို ေဖ်ာက္ေနရင္ လူမ်ိဳးပါ ေပ်ာက္ရခ်ည္ရဲ.ေနာ္...။ က်မတို. ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတိုင္းမွာ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္ဖို.၊ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ.ဆိုတာ ေမြးရာပါတာ၀န္ေတြပါ။ ဘယ္သူက ဘယ္နိုင္ငံမွာ နုိင္ငံသားခံသြားျပီ၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတာ့ျဖင့္ သူမ်ားနိုင္ငံမွာ ဒုကၡဆင္းရဲေတြ ခံေနရတယ္၊ ကိုယ့္နိုင္ငံသားေတြ သူမ်ားတိုင္းျပည္ရဲ. ဥပေဒအရေရာ.. ဥပေဒမဲ့ ေရာ အစီရင္ခံေနၾကရတာေတြ ၾကားရ သိရတဲ့အခါတိုင္း ရင္ထဲ တင္းၾကပ္တယ္၊ ေပါက္ထြက္သြားမတတ္ပဲ။ ေအးေလ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာမွ ကိုယ္မေနတာ၊ ရွည္ကဲျပီးသြားၾကတာကိုးလုိ. .... မဆိုရက္။ ခဏတျဖဳတ္ အလည္ျပန္လာတဲ့ လူေတြကလည္း ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ ပညာသင္ေပးလိုက္တဲ့ အမိျပည္ကုိ သနားတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ. ၾကည့္တာ၊ ျပည္တြင္းက လူေတြကုိ သနားစာနာတာနဲ စည္းပါးပါးသာ ျခားထားတဲ့ နွိမ့္ခ်တဲ့ အၾကည့္ဆန္ဆန္ေတြနဲ. ၾကည့္တာေတြ ျမင္ရတိုင္း ရင္ထဲမခ်ိ။ ေရွ့ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္ေတြးျပီး လွမ္းခ်င္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြလည္း ခင္ေမာင္တိုးရဲ. ေအးအတူ ပူအမွ် သီခ်င္းသံေအာက္မွာ တြန္.ဆုတ္ဆဲ.......။