အမွတ္တရ...

၁၉၈၈-ခုနွစ္ရဲ႕ မတ္လ ၁၁-ရက္ေန႔...

အဲဒီေန႔က ၾကိဳ႕ကုန္းက ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္၀င္းထဲမွာ  စည္ကားေနၾကတယ္ေလ..။ စုေပါင္း ေသြးလွဴပဲြ ရွိတာကိုး။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြလည္း စိတ္အားထက္သန္စြာ ကိုယ္႔ေသြးေတြကို ေပးလွဴခဲ႔ၾကတယ္..။  (အဲဒီေန႔ ေသြးလွဴပဲြကေတာ႔ ၀မ္းေျမာက္စြာနဲ႔ေပါ႔...)

က်မလည္း ေသြးလွဴဖို႔ ရည္စူးထားခဲ႔လို႔  အဲဒီ အလွဴပဲြ ၀င္ႏဲႊခြင္႔ၾကံဳခဲ႔ေသးပါတယ္.... အဲဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္မ်ားေတာင္ ျဖစ္မလားမသိ...။ ၿပီးေတာ႔ ေသြးလွဴရွင္တံဆိပ္ေလးတစ္ခုရယ္.. ေသြးလွဴမွတ္တမ္းကဒ္ေလးရယ္.. ၾကက္ဥျပဳတ္ေလး တစ္လံုးရတာေတာ႔ မွတ္မိေနခဲ႔တယ္...။

ၿပီးေတာ႔ အဲဒီ ေသြးလွဴရွင္တံဆိပ္ကေလးကို တစံုတေယာက္ကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ႔လုိက္တယ္... အဲဒီေန႔က သူ႔ ေမြးေန႔ပါ.....။ သူ႔ေမြးေန႔မွာ ကိုယ္ရည္စူးလွဴျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေသြးအလွဴဟာ  လုိအပ္ေနတဲ႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ႔ရင္.. သူေရာ ကုိယ္႔အတြက္ပါ မြန္ျမတ္တဲ႔ အလွဴျဖစ္ေစဖုိ႔ပါ...။

ေသြးလွဴၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ  ရန္ကုန္ကေန  မိဘေတြရွိတဲ႔ ပဲခူးကို လုိင္းကားနဲ႔ ျပန္လာေတာ႔ ေခါင္းေတြ  တအားမူးေနလို႔ မရပ္နုိင္ပဲ အတူလုိက္လာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လက္ကိုတဲြ ကားၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနခဲ႔ရေသးတယ္...

အဲဒီက အျပန္  ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ႔ .. တစ္ဆယ္႔သံုးရက္ေန႔...  က်မတုိ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘ၀ေတြမွာ... အေပ်ာ္ေတြ ပ်က္သုဥ္းၿပီး အေမွာင္ထု ၾကီးစုိးခဲ႔ရေတာ႔.. မွတ္မွတ္ရရပါပဲ...။

နွစ္ဆယ္႔တစ္နွစ္ ၾကာခဲ႔ပါၿပီ...။

အခုခ်ိန္မွာ ေသြးလွဴရွင္ တံဆိပ္ေလးလည္း ဟုိေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ႔ေပမယ္႔ အနွစ္သာရနဲ႔ အတိတ္က အရိပ္ေတြကေတာ႔ က်န္ေနဆဲပါ...။

ေသြးလွဴရွင္တံဆိပ္ကေလးကို လက္ခံမိၿပီး အခုေတာ႔ ပိုင္ရွင္အျပင္ ကေလးသံုးေယာက္ကိုပါ ၾကည္႔ရွဴ ေစာင္႔ေရွာက္ေနရတဲ႔ အိမ္ဦးနတ္ကို ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ ခ်မ္းသာ က်န္းမာစြာနဲ႔ ဒီမိသားစုေလးကို ဆထက္တုိးၿပီး ေစာင္႔ေရွာက္နုိင္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပန္းတုိင္ကို ခရီးအေရာက္ လမ္းမေပ်ာက္ပဲ အေရာက္လွမ္းနုိ္င္ပါေစ...လို႔ ေမြးေန႔ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလုိက္ပါတယ္ေနာ္..။

ဟုတ္ကဲ႔.. မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းနဲ႔ အတူ လမ္းၾကံဳလုိက္ရတာေပါ႔...။