တို႔မ်ားလည္း က ဖူးပါတယ္..

နာဂစ္လာတဲ့အခ်ိန္ က်မတို.က ထိုင္းနုိင္ငံ ဘန္ေကာက္ျမိဳ.မွာ။ မနက္မိုးလင္းတေနကုန္ထြက္ ညမိုးခ်ဳပ္မွ ဟိုတယ္ျပန္အိပ္ရုံသာ ေနခဲ့။ အဲဒီေန.ည ေမလ-၂-ရက္ေန.မွာ မနက္ျဖန္ျပန္မွာမို.လို. ကေလးေတြကို သူတို. သိပ္ၾကည့္ခ်င္ေနတဲ့ IRON MAN ကို EMPORIUM က ေစ်း၀ယ္အျပီး အေပၚထပ္မွာပဲ တက္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ကာတြန္းကို အသက္ျပန္သြင္းထားတဲ့ ရုပ္ရွင္မို.လို. ယုတၱိမတန္ေပမယ့္ အက္ရွင္ေတြမ်ားလို. hero ကို သေဘာက်တဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ sound effect နဲ.ျပည့္ျပည့္၀၀ ၾကီးကို သေဘာေတြ.ေနၾကေလရဲ.။ က်မေတာင္ IRON MAN အျပင္မွာ ရွိရင္ က်မတို. တိုင္းျပည္အတြက္ သြားျပီး အကူအညီေတာင္းခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားပါရဲ.။ ဒါမွမဟုတ္ က်မတို.ရဲ . ေလဒီကိုပဲ IRON LADY အျဖစ္ ဖန္တီးေပးရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိေသးရဲ.။

မနက္ မိုးလင္း ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းျပီး သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီက ဖုန္း၀င္လာတယ္။ မနက္ပိုင္း ရန္ကုန္-ဘန္ေကာက္ ေလေၾကာင္း ခရီးစဥ္ေတြ ဖ်က္သိမ္းလို. က်မတို.ကို ျပန္ျဖစ္ရဲ.လားလို. လွမ္းေမးတာပါ။ က်မတို.လည္း အင္တာနက္နဲ. ေ၀းေနေတာ့ ဘာသတင္းမွကို သတိမထားမိျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ရန္ကုန္ကို မုန္တိုင္းလာမွာလည္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ. ေလယာဥ္ရံုးကို ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့ ညေနပိုင္းလည္း cancel လို.ေျပာတာနဲ. က်မတို.လည္း ေလဆိပ္မဆင္းျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ရန္ကုန္ကို ဖုန္းေခၚၾကည့္ေတာ့လည္း ေခၚလို.သာမရတယ္။ ဖုန္းကတ္ေတြ တကဒ္ျပီး တကဒ္ စားကုန္ပါတယ္။ ဒါနဲ.က်မတို.လည္း ဟိုဟိုသည္သည္ေလွ်ာက္သြားျပီး အင္တာနက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ၀င္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့မွ မုန္တိုင္း၀င္သြားမွန္းသိရတယ္။ ၾကာေလၾကာေလ အေျခအေနေတြ ပိုဆိုးေနမွန္း သိရေလ။ အိမ္ကို စိတ္ပူေလ။ အိမ္နဲ. အဆက္မသြယ္မရလို. ပူရတာတမ်ိဳး၊ က်မတို. အျပန္ခရီး မေသခ်ာလို. စိတ္ထင့္ရတာတမ်ိဳးနဲ. လူၾကီးေတြက စိတ္ေတြ ပူပင္ေနသေလာက္ ကေလးေတြကေတာ့ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေနၾကတာပါပဲ။ တကယ္တမ္းက်မတို.ကမွ အျပင္မွာ ေစာင့္ေနရလို.ေတာ္ေသး။ တခ်ိဳ.က check-in ၀င္ျပီးတာေလာက္ အထဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ရပါတယ္။ က်မတို.ကိုလည္း ေလဆိပ္မွာ stand-by လာေစာင့္ေနဖို.ေျပာေပမယ့္ ကေလး ၃-ေယာက္နဲ. ပစၥည္းေတြနဲ. သြားလိုက္ လာလိုက္ဆို ဘယ္လိုမွ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္လို. ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္း။

ေမလ ၅-ရက္ေန.မွာ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ေတြ ျပန္resume လုပ္လို. ေန.လည္ေလာက္မွာ ေလဆိပ္ဆင္းျဖစ္ပါတယ္။ ညေနပိုင္း ခရီးစဥ္ကို stand-by ေစာင့္ျပီးမွ မရရင္ ေမလ-၇-ရက္ေန. မနက္ပိုင္းခရီးစဥ္အတြက္ confirm ရပါတယ္။ ဒါနဲ. ေန.လည္စာ ေလဆိပ္က food-centre မွာပဲ စားေသာက္ျပီး Observation space မွာ ေစာင့္ျပီး ၄-နာရီေလာက္မွာ stand-by မွာ check-in ၀င္ဖို. သြားေစာင့္ေနပါတယ္။ က်မတို. တန္းစီေနတဲ့ ေနရာက staff ေတြက ၅ နာရီမွာ ခ်ိန္းထားခဲ့လို. ၅-နာရီမထိုးမခ်င္း က်မတို.ကို ငုတ္တုတ္ေစာင့္ခုိင္းျပီး တျခားလူေတြကိုေတာ့ လက္ခံေနပါတယ္။ ေနာက္ က်မလည္း Luggage လွည္းၾကီးနဲ. အျမင္ကတ္ေလာက္ေအာင္ ဟိုတြန္းသည္တြန္းလုပ္ေနေတာ့ သူတို.ေတြထဲက senior ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က က်မလာေမးပါတယ္။ ဘယ္သြားမွာလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖုိ. ေစာင့္ေနတာလို.ေျပာေတာ့ လက္မွတ္ကိုေတာင္းၾကည့္ျပီး အဲဒီ staff ေတြကို တခုခု ေျပာလိုက္ေတာ့မွ က်မတို.ကို လက္ခံျပီး check-in ေပးလုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ၅နာရီ ၄၀မွာ boarding closed လုပ္မယ့္ E1A ကို ေျပးရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ အေျပးအလႊား VAT CLAIMED လုပ္ရပါေသးတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္မွပဲ ဟင္း ခ်နုိင္ပါေတာ့တယ္။ အျပင္မွာ ရာသီဥတု ဆိုး၀ါးေနလည္း စိတ္ထဲ ထံုထံုထိုင္းထိုင္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ မီးကကြက္ကြက္ေလး လင္းေနပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ပစၥည္းေတြ ဘာေတြေရြးျပီး ရံုးကလာၾကိဳတဲ့ ကားေလးနဲ. အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲၾကားမွာ သစ္ပင္ေတြ အတံုးအလံုး ျပိဳလဲ....။ ထြက္လာတဲ့ ကာလ ၂-ပတ္အတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ.....။ billboard ေတြလဲ ျပိဳက်လို.။ က်မ စိတ္ထဲ မေကာင္းလိုက္တာ။ လမ္းေတြမွာ သစ္ပင္္ၾကီးေတြက ပိတ္ေနေတာ့ လူေတြက ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲမွာ လမ္းေတြေပၚတက္ေလွ်ာက္ၾက။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်မတို.လမ္းထိပ္က စုေပါင္းေနထိုင္ၾကတဲ့ တဲစုေလးေတြ ျပားျပား၀ပ္လို.။ ေကာင္းကင္ၾကီးကို ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း ရွင္းလင္းလို. ေနေလရဲ.။ ဘယ္လိုမွန္းမသိတဲ့ ဟာတာတာ ခံစားမႈေတြ....။

အိမ္ထဲေရာက္လို. ဖိနပ္ခြ်တ္ျပီး ေျခအခ်...။ ေကာ္ေဇာရဲ. မြမြအိအိ အထိအေတြ.အစား စြပ္ကနဲ စိုစိစိ ခံစားလိုက္ရတယ္။ အနံ.အသက္ ခပ္ဆိုးဆိုးကလည္း ႏွာေခါင္း၀ ကို ႏႈတ္ဆက္ေနေလရဲ.။ ဖေရာင္းတိုင္မီးထြန္းျပီး အေပၚထပ္တက္ေတာ့ ခရီးမသြားခင္ ပလတ္စတစ္အိတ္အမဲအၾကီးေတြနဲ. ပစၥည္းေတြ ထည့္သိမ္းထားခဲ့လို. ဘာမွေတာ့ သိပ္ပ်က္စီးဟန္မရွိပါဘူး။ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကေတာ့ ဗလာအက်င္းနဲ. ေလေျပေသြးေနေလတယ္။ ေဖေဖတို.အိမ္သြားေတာ့ သူတို.ေတြရဲ. အေတြ.အၾကံဳေတြကို ျပန္ေျပာျပၾကတယ္။
က်မတို.ကလည္း တခုခုျဖစ္ျပီဆို အနီးအနားမွာ ရွိမေနတတ္ပါဘူး။ ၂၀၀၄ ခုနွစ္ ဆူနာမီျဖစ္တုန္းကလည္း က်မတို.က ေမျမိဳ.ေရာက္ေနခဲ့ျပီး ဘာမွကို မသိလိုက္ရပါဘူး။

မနက္မိုးလင္းတာနဲ. အနံ.အသက္ဆိုး၀ါးေနတဲ့ ေအာက္ထပ္ၾကမ္းခင္းထားတဲ့ ေကာ္ေဇာေတြကို ခြာရပါတယ္။ မိုးမရွိလို. ေရတင္လို.မရေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမီးလာတဲ့အခ်ိန္အထိ ေရတင္ထားတတ္တဲ့ ေမေမ့ေၾကာင့္ ေရေတြကေတာ့ အျပည့္ရွိေနခဲ့လို. ေခြ်တာသံုးစဲြေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီတရက္ေတာ့ ရံုးသြားျပီး ဟုိသည္ေလွ်ာက္ၾကည့္။ ျပီး မေမွာင္ခင္ျပန္လာ အိပ္ၾကနဲ. ျပီးသြားပါတယ္။ ပူတတ္အိုက္တတ္တဲ့ သမီးေလးကေတာ့ အဲကြန္း မဖြင့္လို. ဂ်ီက်ပါတယ္။ သူ.ကို အေအးဆံုးေနရာမွာထားျပီး ေခ်ာ့သိပ္ရပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ သတင္းေတြက ပိုစံုလာျပီး ဧရာ၀တီတိုင္းရဲ. ပ်က္စီးဆံုးရႈံုးမႈေတြ ပိုျပီးၾကားလာရပါတယ္။ တခ်ုိဳ.ေနရာေတြမွာ ဖုန္းလိုင္းေတြရျပီး အင္တာနက္ေတြ သံုးနိုင္ေနပါျပီ။ က်မတို.လည္း ရန္ကုန္ျမိဳ.တြင္း ပ်က္စီးမႈအေျခအေနေတြကိုၾကည့္ျပီး က်မတို.ေနရာေတြမွာ မီးနဲ. ဖုန္းလိုင္းေတြ ရဖုိ. မလြယ္ေသးတာကို သေဘာေပါက္တာနဲ. မီးစက္၀ယ္ဖုိ. စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။ ညဘက္ မီးလင္းျပီး ေရပါတင္လို.ရမဲ့ အိမ္သံုးမီးစက္တလံုးေတာ့ လိုေနပါတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္ မဂၤလာသန္းျမင့္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ေစ်းေတြက ၃ဆေလာက္ တက္ေနပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ စီးပြားေရးအျမတ္ထုတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြ ရွိေနတာကိုပဲ က်မအ့ံၾသမိပါတယ္။ မီးစက္ေတြကလည္း ေရာင္းမေလာက္ေအာင္ အ၀ယ္လိုက္ၾကပါရဲ.။ မီးစက္ဆိုင္ေတြေရွ့မွာ ကားၾကီး ကားငယ္အသြယ္သြယ္ ရပ္လိုက္၊ ပစၥည္းသယ္လိုက္၊ ထြက္သြားလိုက္နဲ. အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတာကို လိုင္းေပၚက အျပည့္အသိပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြက ေငးေမာၾကည့္ေနၾကေလရဲ.။ ေအာ္..... ရန္ကုန္ျမိဳ.ၾကီးေပၚမွာေတာ့ ပိုက္ဆံရွိေနေသးရင္ အဆင္ေျပေအာင္ ေနလို.ရေသးေပမယ့္....။

လမ္းေပၚမွာ စစ္သားတခ်ိဳ.ေတြ.ရပါတယ္။ ဟိုမတ္တတ္ သည္မတ္တတ္ေပါ့။ အမ်ားစုကေတာ့ အရိပ္ေအာက္မွာ၊ ဆိုင္ေတြထဲ၀င္ျပီး နားေန ၾကတာပါပဲ။ က်မတို. ရံုးေရာက္ေတာ့ မီးစက္ေနာက္မွာ အတံုးအရံုး ပိုက္ေတြကို ေခါင္းခုအိပ္ေနၾကလို. စိတ္ထဲ ရံုးကလူေတြမ်ား လက္လြန္သြားေလေရာ့သလားေပါ့...။ အင္း... သူတို.လည္း ျပည္သူေတြကို မုန္းတတ္ တီးတတ္ရံုကလဲြလို. က်န္တာေတြ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္တတ္ၾကေတာ့ဘူးထင္ရဲ.။ တေနရာမွာ တလက္မ လံုးပတ္ေလာက္ရွိတဲ့ သစ္ကိုင္းေလး ၄ ေပေလာက္အရွည္ကို စစ္သား ၂ေယာက္က ၀ိုင္းကိုင္ေပးထားၾကျပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဓားၾကီးကို ၀င့္ကာ ၀င့္ကာ အားပါးတရ ခုတ္ျဖတ္ေနပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ ျပည္သူ.စစ္သား တို.စစ္သားလို. အားပါးတရ ၾကိဳဆိုတာမ်ိဳးမရွိပါဘူး။ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္ေရာက္ေနတာေတာင္ မ်က္ႏွာလႊဲေနၾကတာေတြ ျမင္ရေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သာျမင္ရင္ သူ.တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ၾကီးအတြက္ အေတာ့္ကို ယူက်ံုဳးမရ ျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းက် စစ္သားေတြကို ျပည္သူေတြဘက္ေရာက္မသြားေစခ်င္တာ ဘယ္သူေတြမ်ားပါလိမ့္။

ၾကားရတာ တို.ရဲ. ေသြးခ်င္း ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီဖို. လူသားခ်င္းစာနာတဲ့ သူေတြက အကူအညီေတြ အေထာက္အပ့ံေတြ ပို.တဲ့သူေတြကပို.လို.။ ကယ္ဆယ္ေရး ကြ်မ္းက်င္သူေတြက သူတို.တတ္အားသေလာက္ ကာယအား ပညာအားေတြ လွဴဒါန္းဖို. ကမ္းလွမ္းသူေတြက ကမ္းလွမ္းလို.။ သနားလုိက္ၾကတဲ့ က်မတို. ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြကို။ ရင္နာလိုက္တာကြယ္....။ တို.ျပည္သူတို. ဘယ္လို၀ဍ္ေၾကြးေၾကာင့္ပါလိမ့္။ ကိုယ္ရွိတာနဲ့ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲစြာ အသက္တေခ်ာင္းစီကို ပင္ပန္းၾကီးစြာ ေမြးျမဴခဲ့ရ..။ ေဟာ.... အခုက်ေတာ့လည္း အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေျခြခ်သြားလိုက္တာမ်ား..... လိႈင္းတပုတ္မွာ သဲ အဆုပ္လိုက္ ပါသြားသလိုပါပဲ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အသက္ရွင္သန္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြမွာ အရူးတပိုင္း... စိတ္ေသာက ခံစားရတာတပိုင္း၊ ကိုယ္ဒုုကၡခံစားရင္း လူ.တန္ဖိုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့။ ၀မ္းနည္းစရာ.....။ အခုပဲ ၾကည့္ဦး...။ စာနာေထာက္ထားသူေတြ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းတဲ့ ပစၥည္းေတြကို လက္ခံလို.မရ..။ အတားအဆီး အပိတ္အပင္ အျဖတ္အေတာက္မ်ားစြာ ခံေနခဲ့ရတဲ့ဘ၀...။ ကံဆိုးလိုက္ၾကတဲ့ က်မတို. ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြ...။ ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ေပးကမ္းတဲ့သူေတြကိုလည္း တားဆီးေႏွာင့္ယွက္ ရန္လုပ္ေသးတယ္။ အမ်ိဳးသားစိတ္ဓာတ္နဲ. လွဴဒါန္းၾကပါဆိုျပီး.... လွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေရြးခ်ယ္ ေ၀စုခဲြေနၾကတာကို ပတ္၀န္းက်င္က အတိုင္းသား သိေနၾကားေနၾကရပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြဆီက အသက္ဆက္ဖုိ. ထမင္းတလုပ္၊ အ၀တ္တထည္ကို လုစားရဲတာကေတာ့ ငရဲမေၾကာက္တဲ့ လူတစ္စုပါပဲ...။ ေအာ္.... မေျပာနဲ.ေလ။ အလွဴရွင္ေတြနံမည္ေတြကို ဖ်က္ ခပ္တည္တည္နဲ. ကိုယ့္နံမယ္ကိုယ္တပ္ျပီး အလွဴရွင္နံမယ္ခံရဲေနေသးတဲ့ သူေတြေတာင္ မ်က္ႏွာျပရဲေနေသးတာပဲေလ။ ေပးတဲ့ ေလယာဥ္ေတြေပၚကခ်တာ အထုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး။ လက္ထဲေရာက္ေတာ့ အထုပ္ေသးေသးတခုကို ၀ုိင္း၀န္းခဲြစားေနၾကရတဲ့ဘ၀။ ပစၥည္းေတြကို ကေတာ့(cone) ထဲထည့္ အသြင္ေျပာင္းေလေရာ့သလားမသိ။ ၀င္တုန္းကေတာ့ အမ်ားၾကီး၊ ျပန္ထြက္လာေတာ့ တစ္စက္ထဲ....။ အင္း...။ အေငြ.ပ်ံသြားေလေရာ့သလားမသိ..။...


ညွာတာၾကပါဦး၊ စာနာၾကပါဦးရွင္...။ ကို္ယ္ထမင္းတလုတ္မ်ိဳတိုင္း စားရမဲ့ေသာက္ရမဲ့ အိုးအိမ္မဲ့ မိသားစုေတြ မဲ့ကုန္တဲ့ ျပည္သူေတြ အမ်ားၾကီး အဲဒီ ထမင္းလုပ္ကို မျမင္ရတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ. ေငးေနၾကတယ္။ မိုးေအးေအးနဲ. ေကြးျပီး ဇိမ္က်ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အမိုးအကာမရွိ၊ အနံ.အသက္မေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြမွာ အိပ္မက္ဆိုးေတြ ေျခာက္လွန္.ခံေနခဲ့ရ။ ကိုယ္မသံုးေတာ့တဲ့ အ၀တ္အထည္ေတြ ေခ်ာင္ထုိးထားတဲ့အစား အ၀တ္တစ္ထည္ ကုိယ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ကိုယ့္ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြကို မွွ်လိုက္ၾကပါ။

က်မတို. ျပည္သူေတြက တေျမထဲေန၊ တေရထဲေသာက္ေနၾကတဲ့ လူသားေတြပါပဲ။

မိုးေတြ ညိဳလာျပီ...... ျပည္သူေတြရဲ. မ်က္ရည္ေတြထက္ေတာ့ မပိုနိုင္ေတာ့ပါဘူးေနာ္.......။

ေအးခ်မ္းတဲ့ တိုင္းျပည္ေလးတစ္ခု.... ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စံနစ္နဲ. ျပန္ထူေထာင္ၾကရေအာင္ေနာ္.....။

အကုန္လံုးပါ၀င္ၾကျပီး တတပ္တအားနဲ.ေပါ့.....ေရသာခို က်န္မေနခဲ့စတမ္း...။ အခြင့္အေရး ပိုမယူ တလံုးပိုမရႈၾကစတမ္းေလ...။

ရန္ကုန္တျမိဳ.လံုး သစ္ပင္ၾကီးေတြ အကုန္လံုးနီးပါး အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ...။ အထင္ကရ သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးကေတာ့ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေနဆဲ...။ ေဟာ... အကုန္လံုးနီးပါး ဇက္ၾကိဳး အရြက္မဲ့....တို.လို.တဲြေလာင္း အပင္ပ်က္ေတြၾကား ရန္ကုန္ျမိဳ.မွာ ရွိတဲ့ စိန္ပန္းနီေတြကေတာ့ ရဲရဲစြင့္စြင့္ အပြင့္ေတြ ျပန္ေ၀ဆဲ....။

ကဲ... တို.လည္းေလ... လက္ခ်င္းတဲြလို. စည္းလံုးညီညြတ္စြာနဲ. တို.တိုင္းျပည္ၾကီးကို ျပန္လည္ ထူေထာင္ၾကစို.။ တို.တိုင္းျပည္ ဆုတ္ယုတ္ေအာင္ လုပ္တဲ့သူ. တို.ေတြ ရန္သူ...။ အေႏွာင့္အယွက္ အတားအဆီးမွန္သမွ် ျပည္သူ.အားနဲ. ေခ်မႈန္းၾကစို.။ နာဂစ္ေတာင္ ၾကံ.ၾကံ.ခံခဲ့ေသးတာပဲ.....။ ဘာမႈဦးမလဲ.....။ သြားစုိ.ေလ... လက္တြဲမျဖဳတ္စတမ္း.......။ ။