အမွတ္တရ...

ဦးေဆာင္လမ္းျပသူ လိုတယ္

လူထုစိန္၀င္း

နာဂစ္မုန္တိုင္းၾကီး တိုက္ခတ္ျပီး ၁၀ ရက္ေလာက္အၾကာမွာ ျပင္ဦးလြင္က လူငယ္စာေရးဆရာ ကိုဟင္းရာတစ္ေယာက္ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ သူက အေၾကာင္းမရွိဘဲ ရန္ကုန္ကို မလာတတ္ပါဘူး။ မိဘႏွစ္ဦးကို အေဖာ္ျပဳေနရသူျဖစ္တာေၾကာင့္ ညအိပ္ညေနခရီး ထြက္ခဲပါတယ္။

လိပ္ျပာမလံုလို.

“ လူေတြ သိန္းနဲ.ခ်ီျပီး ေသေက်ေပ်ာက္ဆံုးေနရတဲ့ ကပ္ဆိုး၊ ေဘးဆိုးၾကီးမွာ လူတိုင္း တစ္ပိုင္တစ္နုိင္ တတ္စြမ္းသမွ် ၀ိုင္း၀န္းကူမေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီအတိုင္း ငုတ္တုတ္ ထုိင္ေနရတာ လိပ္ျပာမလံု ျဖစ္ရတယ္ဆရာရယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာတို.နဲ. တိုင္ပင္ျပီး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ဘာေတြ လုပ္နုိင္သလဲဆိုတာ စဥ္းစားမယ္။ ဘယ္သြားျပီး ဘာလုပ္ရ လုပ္ရ လုပ္ဖို. ရည္ရြယ္ျပီး ဆင္းလာခဲ့တာပဲ ” ကိုဟင္းရာက စိတ္အားထက္သန္စြာ လာရင္းအေၾကာင္းကို ရွင္းျပပါတယ္။ အေမ လူထူ ေဒၚအမာ တစ္ႏွစ္မွာ ေျခာက္လေလာက္ ျပင္ဦးလြင္မွာ အပူေရွာင္ေနထုိင္သမွ် ကာလပတ္လံုး အနားမွာ လက္ကသံုးေတာင္ေ၀ွး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနရံုမွ်မက အေမမာဆီ ေရာက္လာသမွ် ရပ္ေ၀းရပ္နီး ဧည့္သည္မွန္သမွ်ကိုလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ. ေစတနာ့၀န္ထမ္းဧည့္လမ္းညႊန္ လုပ္ေပးေနက် လူမႈေရးစိတ္ဓာတ္ျပည့္၀သူတစ္ဦးအေနနဲ. ျငိမ္မေနနိုင္ဘူးဆိုတာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါလူငယ္ရဲ. ဗီဇစိတ္ဓာတ္ပဲ ျဖစ္တယ္။ လူငယ္တုိင္းဟာ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ရြက္လိုစိတ္ ရွိတယ္။ လုိအပ္ရင္ ကုိယ္က်ိဳးေတာင္စြန္.နုိင္တယ္။

ျမန္မာက ျမန္မာပါပဲ

မုန္တုိင္းၾကီးျပီးလို. ေလးငါးရက္အၾကာမွာပဲ စင္ကာပူေရာက္ တပည့္ေလးေတြဆီက ပဏာမစုေဆာင္းေကာက္ခံရရွိလာတဲ့ အလွဴေငြ ေရာက္လာပါတယ္။ ရပ္ပို္င္းေလာက္ျခားျပီးေတာ့ ၾသစေၾတးလ်၊ အေမရိကန္နုိင္ငံမ်ားေရာက္ တပည့္ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း တစ္နိုင္တစ္ပိုင္ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ဒီလူငယ္ေလးေတြဟာ နုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ေန.မအား ညမအား ၾကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ကိုင္ရွာေဖြရရွိတဲ့ ေခြ်းနည္းစာေလးေတြနဲ. ပို.ေပးရွာၾကတာပါ။ အခ်ိဳ.ဆို နုိင္ငံျခားေရာက္ေနတာ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္မကေတာင္ ရွိေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစိတ္ကေတာ့ မေပ်ာက္ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ျမန္မာက ျမန္မာပါပဲ။ နိုင္ငံျခားေရာက္ေနသူတိုင္းကို အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းသူအျဖစ္ ဘယ္သတ္မွတ္လို. ျဖစ္မွာလဲ။ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ေနရင္းက ေဒြးေတာ္လြမ္းသူေတြ၊ နိုင္ငံျခားရူး ရူးေနသူေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိေနတာ မဟုတ္လား။ တစ္နိုင္ငံလံုး ျခံဳျပီး ၾကံဳေတြ.ရတဲ့ ဒီလို ေဘးဆိုးကပ္ဆိုးၾကီး ရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္သူေတြဟာ ကရုဏာတရားၾကီးမားၾကတယ္၊ ဘယ္သူေတြကေတာ့ ေခါင္းပါးၾကတယ္ဆိုတာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ.နိုင္ၾကပါတယ္။ နုိင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာလူငယ္ေလးေတြရဲ. ေစတနာကို သာဓုေခၚပါတယ္။ ျပည္တြင္းက တပည့္ေဟာင္းေတြကလည္း ရနုိင္သမွ် ပစၥည္းေတြ စုေဆာင္းျပီး အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေလေဘးသင့္ရာအရပ္မ်ားကို သြားေရာက္လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ ျပန္လာတဲ့အခါ သူတို.ဆီက ၾကားရသမွ် သတင္းမ်ားကလည္း ရင္ဆို.စရာခ်ည္းပါပဲ။

အက်ၤ ီပါခြ်တ္ေပးခဲ့ရ

တစ္ေခါက္မွာေတာ့ သူတို.က ဒုကၡသည္ေတြက ။ထဘီမပါဘူးလား၊ ထဘီမပါဘူးလား၊ လုိ.ခ်ည္း ေမးၾကတယ္။ ထဘီေတြ ရွာ၀ယ္ဦးမွ ျဖစ္မယ္လို. ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ လွဴသမွ်လူတိုင္းက ပုဆိုးေတြ၊ အက်ၤ ီေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြခ်ည္းလွဴၾကမွာ။ ထဘီကို ဘယ္စဥ္းစားမိမွာလဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ထဘီေတြ ရွာျပီး ၀ယ္ခုိင္းရတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ.။ ထဘီေတြကို အထက္ဆင္တပ္ျပီးသား။ ခ်ဳပ္ျပီးသား ေရာင္းၾကတာေတြ ရွိေနေပလုိ.။ ေယာက်ာၤးလံုခ်ည္ေတြခ်ည္းပဲ ခ်ဳပ္ျပီးသားရွိတယ္ ထင္တာ။ မိန္းမလံုခ်ည္ပါ ခ်ဳပ္ျပီးသားရွိတာကိုး၊ ေခတ္ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္။ မိုးထဲ၊ ေရထဲ၊ ရႊံ.ထဲ၊ ဗြက္ထဲ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ. အေခါက္ေခါက္အခါခါသြားေနၾကရေပမယ့္ လူငယ္ေလးေတြ မညည္းၾကဘူး။ တက္တက္ၾကြၾကြ လႈပ္ရွားေနၾကဆဲပါ။ လူငယ္ေတြ အားလံုး ကုိယ့္အသိ၊ ကိုယ့္ေစတနာနဲ.ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားျပီး လုပ္ေနၾကတာပါ။ တစ္ခါမ်ား လူငယ္ေတြ အားလံုး အက်ၤ ီမပါ၊ ေက်ာဗလာနဲ. ျပန္လာၾကတယ္။ ၀တ္စရာမရွိတဲ့ လူေတြအတြက္ အက်ၤ ီေတြခြ်တ္ေပးခဲ့ၾကရလို.တဲ့ေလ။ အာဂလူငယ္ေတြေပပဲ။

အဆင့္ျမင့္တဲ့ ျမန္မာ့စိတ္၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ထြက္သမွ် ဂ်ာနယ္ေတြမွာလည္း မုဒိတာပြားစရာ သတင္းဓာတ္ပံုေတြခ်ည္း ေတြ.ေနရတယ္။ အျမိဳ.ျမိဳ.အနယ္နယ္ကို သြားေရာက္ျပီး လွဴဒါန္းကူညီေနၾကသူေတြထဲမွာ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြ၊ လူရႊင္ေတာ္ေတြ၊ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ လူၾကမ္းသရုပ္ေဆာင္လုပ္သူေတြ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ဘူး။ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ဆရာ၀န္လူငယ္ကလည္း ကိုယ့္အိတ္ထဲက ေငြထုတ္ျပီး သြားလွဴၾကတယ္။ သူတို.လွဴတာသိေတာ့ တျခားဆရာ၀န္ေတြေရာ ဆရာ၀န္မဟုတ္သူေတြပါ လာေရာက္လွဴဒါန္းထည့္၀င္ၾကတာေၾကာင့္ သံုးေလးေခါက္ေလာက္ေတာင္ သူတို.လွဴနုိင္ခဲ့ၾကျပီလို. သိရတယ္။ လူငယ္ေတြသာ မဟုတ္ပါဘူး။ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ၾကီးလို။ သီတဂူဆရာေတာ္ၾကီးလို၊ ဓမၼဒူတရွင္ေဆကိႏၵလို ဆရာေတာ္ေတြလည္း မေနနိုင္ရွာၾကပါဘူး။ စားနပ္ရိကၡာေတြ၊ အ၀တ္အထည္နဲ. အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ ေစာင္ ျခင္ေထာင္ေတြ ကားၾကီးေတြေပၚတင္ျပီး တစ္ရြာ၀င္တစ္ရြာထြက္ လုိက္လံေ၀ငွေနၾကပါတယ္။ ဒီလို သတင္းေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြ ဖတ္ရ၊ ျမင္ရ၊ ၾကားရတဲ့အတြက္ မုဒိတာ ပြားရသလို ကရုဏာနဲ. ေစတနာ သဒၶါတရားလည္း ပြားမ်ားရပါတယ္။ ဒါျမန္မာ့စိတ္ဓာတ္၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈပဲလို.လည္း ဂုဏ္တက္ရတယ္။ ဒီအတြက္ ဂ်ာနယ္ေတြကို ေက်းဇူးတင္ရေသးေတာ့တယ္။

လူငယ္

တစ္ရက္ေတာ့ မိတ္ေဆြ စာနယ္ဇင္းသမားတစ္ဦး ေရာက္လာျပီး ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ. ။ လူငယ္ေတြ ဒုကၡသည္ေတြရွိရာ ကိုယ္တုိင္ကုိယ္က် သြားျပီး လွဴဒါန္းကူညီေနၾကတာ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ လို. ေျပာပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ဒီကေလးေတြ ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းပါတယ္။ သူတို.ရဲ. အလုပ္အကုိင္ သေဘာသဘာ၀အရ လူသိထင္ရွား ေပၚျပဴလာျဖစ္ေအာင္ ၀တ္စားေျပာဆိုေနၾကေပမဲ့ သူတို.လည္း ျမန္မာပဲ။ ျပီးေတာ့ လူငယ္ေလးေတြပဲ။ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္လိုစိတ္မရွိဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။ လိုအပ္ရင္ သူတို.လူငယ္ေတြဟာ ကုိယ္က်ဳိးစြန္.နိုင္ၾကပါတယ္။ အနစ္နာခံနုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါလူငယ္တုိင္းရဲ. သဘာ၀ပါ။ လူငယ္ေတြဟာ ဘယ္ေခတ္မွ မညံ့ခဲ့ပါဘူး။

Weekly Eleven 4-6-2008 မွ