ဘာမွန္းမသိတဲ့ ကဗ်ာ

ငါဟာ ငါမဟုတ္...တဲ့
ေမာ္ဒန္ကဗ်ာတပုဒ္လိုပဲ နားလည္ဖို႔ ခက္ခဲေနဆဲ...
ေရးခ်င္သလိုေရး ေရးျဖစ္ဖို.သာ အဓိက....တဲ့။
ဘ၀ ဆိုတာ ဘာလဲလိုမ်ား ငါ႔ လာ မေမးနဲ႔။
ငါေန ေနတာ ငါ့ဘ၀ လား။


ေပ်ာ္သလား ေလ။
ျဖစ္တည္ျခင္းအတြက္ ေပ်ာ္ေနရရင္ ပ်က္သြားေတာ့ရင္ ငိုရမွာလား။
သုခ ဆိုတဲ့ ဆင္းရဲျခင္းကို တြယ္ဖက္ထား၊ ဒုကၡ ဆိုတဲ့ ဆင္းရဲျခင္းကိုေတာ့ ဟို....အေ၀းဆံုးေမာင္းထုတ္ပစ္။
အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆံုးေတြ အကုန္လံုး လိုခ်င္တာ ေလာဘႀကီးသူေတြ အလုပ္...။ အဲ.....ငါ့အလုပ္။

ဒါေတြ႔ရင္ ဒါထည့္၊ ဒီလိုဆိုရင္ ဒါ လုပ္။
ပံုေသနည္းေတြလို အလြတ္က်က္မွတ္ရတာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြမွာပဲ ရွိမယ္ထင္ခဲ့။
အခုေတာင္ ေရာဂါတျခား ေဆးက တျခား ရယ္..။
မသိကိန္း တစ္လံုး၊ မသိကိန္း ႏွစ္လံုး.. ေလးလံုး.. ရွစ္လံုး.. မေရတြက္နုိင္ေတာ့။
ပြားလာလိုက္တာ.. ဘိုးဘုိးေအာင္ရဲ. ၀ ေတြလိုလား။
AP, GP, Combination, Permutation, Exponential..
ဘာေတြလဲ မေမးနဲ.ေနာ္... ငါဘာမွ မသိ
ငါသိတာ ... ငါ သိတာ ... ဘာရွိေသးသလဲ.. ဟင္။
ငါသိတာ ဘာမွ မသိျခင္း။

ၾကံဳလာသမွ်ေတာ့ စုန္လမ္းအတိုင္းသာ ေမ်ာသြားလိုက္၊
သည္အေကြ.မွာ သည္တက္နဲ႔ ေလွာ္၊ ဟိုအေကြ.မွာ ဟိုတက္နဲ႔ေလွာ္
လမ္းဆံု ေရာက္ရင္ ခဏေလာက္ရပ္ ဘယ္ညာအေရွ့ အေနာက္၊ ဘယ္ဆက္လိုက္ရမလဲ။
ေဗဒင္ဆရာမေမးဘူး...။
သင္ထားတာေတြလည္း ေမ့သေလာက္...
လက္ေတြ႔ အသံုးခ်လို႔မရ တဲ့ ေလာ့ဂ်စ္ေတြကိုလည္း ေခါင္းထဲကထုတ္။
မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး တပတ္လွည့္လိုက္၊ ေျခဦးတည့္တာ ငါ့လမ္းေၾကာင္းပဲ။
လူမ်ားတဲ့လမ္းေတာ့ မေရြးမိေစနဲ႕။ ေလာကႀကီးထဲ လူမိုက္ေတြက မ်ားသတဲ့။
အေဖာ္မင္တတ္တဲ့ အမ်ိဳးမို႔ လူနည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ ပဲြမစည္ေလဘူး။
ငရဲေတာင္ အေဖာ္ေကာင္းရင္ လုိက္ လိုက္ဦးမတဲ့။

လူပါးတဲ့ေနရာေတြကိုေတာ့ ပ်င္းလြန္းလြန္လို႔၊
ခါးလြန္လြန္းလို႔၊
အူမွ မေတာင့္တာ သီလ ဘယ္လိုေစာင့္ရမလဲ။
အမ်ားညီရင္ေတာ့ "ဤ" ကိုလည္း "ကြ်ဲ" ဖတ္ရေတာ့ မတဲ့။
ဆင္ေျခေတြ လိုသေလာက္ ရမယ္...။ ကင္းေျခမ်ားမွ ေျခ နည္းေနေသး။
လူတကာ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္း ငါလည္းေလွ်ာက္ရမယ္ေလ... ဘာမ်ား မွားေနလို႔လဲ။

ိနိတိေတြ လာမေျပာနဲ႔။ တက္က်မ္း ဆိုတာ ငါ့အတြက္ေတာ့ ေခါင္းအံုးစရာ။
ပီတိဆိုတာ ပီေကလိုပဲ ခဏသာ ခ်ိဳျပီး ပါးေညာင္းေအာင္ ၀ါးေနရတဲ့ Latex sap လိုမ်ိဳးလား..။
မႈကို မႈ. လို႔ ေရးလိုေရး၊ စ လံုးနဲ႔ ဆလိမ္ အသံေတြ မကဲြျပား။
ျမန္မာေတြ ျမန္မာသတ္ပံုေတြမွား၊
ရင္ထဲက ယားက်ိက်ိနဲ႔။
ကိုယ္ကလည္း မွန္မေနေပမယ့္ သူမ်ားေတြမွားတာေတာ့ သေဘာမေတြ႔ခ်င္ခ်င္။
ေနခ်င္သလို ေနလိုက္ၾကေလ...။ ေပ်ာ္သလိုသာ..ေန..။ ေပ်ာ္ေအာင္သာ...ေန။
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိကို ေနလုိက္စမ္းေတာ့...။

မ်က္လံုး ႏွစ္လံုးနဲ႔ ကမာၻႀကီးကို ၾကည့္လုိက္မယ္...
နည္းလိုက္တာ ... ေျပာစရာ အျပစ္ေတြက မကုန္ေသးဘူး။
ကို္ယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ ျပန္မၾကည့္ခ်င္။
ငါမပါေစနဲ႔...
ငါကို ခြာၾကည့္၊
ငါ့ကို ခြာၾကည့္၊
ငါ့ကို ငါမသိ။ ။

(ေရးခ်င္သလို ေရးလိုက္ျပီး ကဗ်ာလို႔ အမည္တပ္လိုက္တာကို နားမလည္လုိက္ပါနဲ႔။ နားလည္ လိုက္ရင္ က်မရဲ. ရည္ရြယ္ခ်က္ ေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ေနာ္.... အဟဲ)