အဲဒီသတၱ၀ါ....

ဒီကမာၻေပၚမွာ က်မ အမုန္းဆံုး သတၱ၀ါက အဲဒီသတၱ၀ါပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္...။ အဲ.. မုန္းတယ္ ဆိုတာကလည္း တျခားအခ်ိန္ေတြမွာဆို အဲဒီေလာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မ အိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူလာၿပီဆို က်မ ဘယ္လိုမွ ဆက္အိပ္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။

က်မက ငယ္ငယ္ထဲက အအိပ္ဆတ္တယ္လို႔ ေဖေဖတို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ အမ်ိဳးသားကေတာ့ သူ အိပ္ခ်င္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္လို ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္တတ္တာ (မဟုတ္...) အိပ္ကို ေပ်ာ္သြားတတ္သူပါ..။ ဘယ္လို အေႏွာင့္အယွက္မ်ိဳးကမွ သူရဲ႕ အင္နားရွားကို ဖ်က္ဆီးဖို႔ မလြယ္ကူပါဘူး။ က်မက်ေတာ့ နဂိုကတည္းက အအိပ္ဆတ္ရတဲ့ အထဲ က်မမုန္းတဲ့ အဲဒီသတၱ၀ါ လာလို႕ကေတာ့ တညလံုး သူနဲ႔ hide and seek ေဆာ့ေနရသလုိပါပဲ။

တကယ္တမ္းက်မက အဲဒီအသံမ်ိဳးေတြကို သည္းမခံနုိင္တတ္တဲ့ phobia တမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတာထင္ပါရဲ.။ သူ လာၿပီး ဟိုကိုက္ သည္ကိုက္ လုပ္တတ္အသံ။ အသံေလးေတြကေတာ့ က်ယ္လည္း မက်ယ္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အခံရခက္တဲ့ အသံပါပဲ။

က်မတို႔ အိမ္ကေလးကို အပိုင္း သံုးပိုင္း ခဲြလို႔ရမယ္ထင္ပါရဲ.။ ဧည့္ခန္းရယ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ရယ္ အေပၚထပ္က အိပ္ခန္းရယ္ပါ။ အရင္ကေတာ့ သူတို႔ေတြ သိပ္မမ်ားေသးေတာ့ က်မတို႔ဘက္က ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းလို႔ နုိင္ပါေသးတယ္။ တံခါးေတြပိတ္၊ သူတို႔ ၀င္ထြက္လို႔ ရမယ့္ အေပါက္မွန္သမွ် ဖာေထး ပိတ္၊ မ်က္နွာက်က္ေတြ ရိုက္၊ သူတို႔ မကိုက္နုိင္ေအာင္ သံဇကာေတြ တပ္နဲ႔ေပါ့။ ခက္တာက ကိုယ္ေျပာသလို မလုပ္ပဲ ခိုကပ္ထားတဲ့ လက္သမားတခ်ိဳ.ေၾကာင့္ သူတို႔ခုိေအာင္းဖို႔ ေနရာေလးေတြ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ပန္းကန္ေဆးတဲ့ စင္ေအာက္က အေပါက္ကေလး။ အဲဒီအထဲ ၀င္သြားျပီဆိုရင္ သူတို႕နုိင္သြားပါၿပီ။ က်မတို႔ လုပ္နုိင္တာ သူတို႔ထြက္ေအာင္၊ သူတို႔ မေနနိုင္ေအာင္... သူတို႔ အထဲမွာ ပိတ္မိျပီး ျပန္မထြက္ေအာင္... လုပ္္နုိင္မွ သာ...။ သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္လို အသံေပးေပး ထြက္မလာပါဘူး။ သူတို႔ မူးေ၀ျပီး ထြက္လာေအာင္ ျခင္ေဆးတို႔ ဘာတို႕ ျဖန္းမလား။ က်မ သေဘာမတူနိုင္ပါဘူး။ အင္း .. က်မက ေသခါနီး မူးေ၀ေနမွာကို ေတြးေၾကာက္ေနတတ္သူေလ...။ ၀ဋ္မွာ အျမဲ ...ငရဲမွာ အပ ဆိုတာကို ယံုၿပီး ေၾကာက္ေနတဲ့သူကိုး။ သူတို႔အထဲမွာ ရွိတုန္း ပိတ္ပစ္ဖို႔ဆိုတာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေတြးေတာင္ မေတြးၾကည့္မိပါဘူး။

အရင္ကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေလွ်ာက္ေျပးေနတတ္ပါတယ္။ လူ၀င္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ ေျပးပါၿပီ။ က်မကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ရန္သူမို႔ ေတြ႔တာနဲ႔ လွမ္းပစ္ၿပီး ေျခာက္ပါတယ္။ ထိေအာင္ေတာ့ မပစ္ရဲပါဘူး။ မိုးေပၚေထာင္ပစ္တာေပါ့။ ဟဲဟဲ..။ အဲဒါနဲ႔ အမိုးေတာင္ ေပါက္လို႔။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေတြ႔ရင္လည္း ေနာက္မွ ျပန္၀င္ရင္ ၀င္ေပေစေတာ့။ က်မ မ်က္စိေအာက္မွာ သူတို႔ အရင္ထြက္သြားတာကို ျမင္ခ်င္ေတာ့ အကုန္ပိတ္ၿပီး သူတို႔ မထြက္မခ်င္း ေမာင္းထုတ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေန႔လည္ေန႔ခင္းေတာ့လည္း လုပ္လို႔မရျပန္။ အျပင္ဖက္မွာက ေၾကာင္ေတြက ငုတ္တုတ္ ထုိင္ေစာင့္ေနတတ္တာကိုး။ တခါတေလ မုိးလင္းလုနီးပါး သူတို႔နဲ႔ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ေဆာ့လုိ႔ေပါ့။

က်မတို႔ နာဂစ္လာသြားတုန္းက အေပၚထပ္က ျပတင္းေပါက္ႏွစ္ေပါက္ မွန္ကြဲသြားပါတယ္။ အဲဒီက ေရေတြက ေအာက္ထပ္က မ်က္ႏွာက်က္ထဲ မွာ သြားစုေနျပီး တခ်ပ္ ျပဳတ္က်သြားတာ အခုထက္ထိ အသစ္မရိုက္ရေသးေတာ့ အဲဒီအထဲ မွာ က်မမုန္းတဲ့ သတၱ၀ါေတြ က်က္စားေနပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေနတာေလာက္ကေတာ့ မႀကိဳက္ေပမယ့္ မလုပ္နုိင္ေသးလို႔ နဲနဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ ရေနပါေသးတယ္။ ခက္တာက....သူတို႔က နယ္ခ်ဲ.၀ါဒ က်င့္သံုးလာၾကတာပါပဲ..။

ေအာက္ထပ္ မ်က္နွာက်က္နဲ႔ကပ္ေနတဲ့ က်မတို႔ အိပ္ခန္း ထဲကို ၀င္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါေတာ့တယ္။ ၾကမ္းျပင္ကို သူတို႔သြားေလးေတြနဲ႔ ကိုက္ေဖာက္ေနၾကေတာ့တာပါပဲ...။ က်မတို႔ ပံုမွန္အိပ္ခ်ိန္က ည ၁၂-နာရီ ၀န္းက်င္ပါ..။ တေနကုန္ေမာေမာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ကာစ ဆို သူတို႔ လာပါၿပီ။ တက်ိက်ိနဲ႔ ကိုက္သံကို က်မ ဘယ္လိုမွ သည္းညည္းခံလို႔မရပါဘူး။ ေခါင္းရင္းနားမွာ လာကို္က္ရင္ေတာ့ က်မ ေခါင္းရင္းမွာ ထားတဲ့ က်ိဳက္ထီးရိုး၀ါးနဲ႔ ထုပါတယ္။ ဘယ္ေနရာကမွန္းမသိရင္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ကို တ၀ုန္း၀ုန္းထုပါေတာ့တယ္...။ သူတို႔ကလည္း လူလည္... အဲေလ.. ၾကြက္လည္ေတြ ဆိုေတာ့ ခဏ.. ေစာင့္...။ ျငိမ္သြားၿပီ ဆိုေတာ့ ထပ္ကိုက္...။ ေနာက္ဆံုး မထလို႔ မရေတာ့ေအာင္ဆိုရင္ေတာ့ က်မ မီးေတြ ဖြင့္ၿပီး သူတို႔ကို လုိက္ရွာရပါေတာ့တယ္... ။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥပါပဲ။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ က်မတို႔ ရွိေနတုန္း ျဖတ္ကနဲ ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ က်မမိသားစုလည္း က်မနဲ့ ေပါင္းျပီး ၾကြက္အလာဂ်ီ ရွိေနျပီဆိုေတာ့....ၾကြက္ေအာ္ပေရးရွင္း စျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တကယ္ေမာတဲ့အလုပ္...။ ဒီေလာက္ လက္တဆုပ္စာေတာင္မရွိတဲ့အေကာင္ေလး အျပင္ထြက္သြားရင္ က်မတို႔ ေအာ္ပေရးရွင္း ျပီးဆံုးသြားေပမယ့္ ေနာက္ဆက္တဲြ ရွင္းလင္းေရးကေတာ့ က်မတစ္ေယာက္တည္းရဲ႔ တာ၀န္ျဖစ္သြားရပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကလည္း အဲဒီအထီးလား အမလားမသိတဲ့ တေကာင္တည္းေသာ ၾကြက္က မထြက္ပဲ လွည့္ပတ္ေျပးေနပါတယ္။ ဘယ္ရမလဲ...။ ငါဟဲ့ လူသားဆုိျပီး အားမာန္အျပည့္သံုးၿပီး ၾကိဳးစားပန္းစား strategy ေတြ ဘာေတြဆဲြ။ အကြက္ေတြခ်၊ ဟိုပိတ္သည္ဖြင့္၊ ဟိုကေမာင္း သည္ကေျခာက္နဲ႔ .. ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾကြက္ေအာ္ပေရးရွင္းၾကီး ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။

ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈ အပိုင္းၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး finishing ကေတာ့ က်မရဲ႔ အပိုင္းေပါ့။ က်မလည္း ဟုိေရႊ. သည္ေရႊ.လုပ္လို႔ ထြက္လာတဲ့ အမိႈက္ေတြကို သိမ္းဆည္း၊ ပစၥည္းေတြကို ေနရာျပန္ခ် လုပ္ေနတုန္း ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ကေလးေတြ စားတဲ့ corn-flake ဘူးအခံြေတြ႔တာနဲ႔ ကေလးေတြကို စည္းကမ္းမရွိဘူးလို႔ ဆူဆူပူပူလုပ္ရင္း အဲဒီဘူးအခြံကို ဆဲြယူလိုက္ပါတယ္..။ ဆဲြလိုက္ကတည္းက စကၠဴဘူးခံြထက္ပိုေလးေနတာကို သတိထားမိလုိက္ပါတယ္။ ဆက္ဆဲြလိုက္ေတာ့ အထဲက တစ္စံုတစ္ခု ထြက္က်လာပါတယ္...။ ဘာေလးလဲမသိဘူးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပန္းနုေရာင္ေသးေသးေလး..။ မ်က္လံုးေနရာေလးမွာ အရာေလးသာ ရွိျပီး မပြင့္ေသးပဲ လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႔။ ေၾကာင္ေမြးကာစ ေသးေသးေလးေတြသာ ျမင္ဖူးေတာ့ လက္သန္းတစ္၀က္ေလာက္သာ ရွိတဲ့ ဒီအေကာင္ေပါက္စေလးကို ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနပါတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေဘဘီၾကြက္ကေလး ဆုိၿပီး ၀ုိင္းၿပီး သေဘာတက် ၾကည့္ေနပါတယ္။ သားၾကီးကလဲ မၾကာခင္ကမွ ေသသြားတဲ့ သူ႔ၾကြက္ျဖဴအိမ္ကေလးထဲ ထည့္ေမြးထားခ်င္တယ္ လို႔ အဆိုျပဳပါတယ္...။အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ပန္းေရာင္ေသးေသးေလး သံုးေကာင္...။

က်မနဲ႔ အမ်ိဳးသားကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္..။ ေအာ္... ဒါေၾကာင့္ သူက အျပင္မထြက္ပဲ အထဲမွာပဲ လွည့္ပတ္ေျပးေနတာကိုး။

ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ...

ေမးသာေမးရတယ္။ သူလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိ။

မျဖစ္ဘူး ထင္တယ္ေနာ္...

ေအးေလ.. အျပင္မွာ ေၾကာင္ေတြ ေခြးေတြနဲ႔..။ သူ႔အေမၾကီးကေရာ...

ျပန္လာမွာေပါ့..။ သူတို႔ ၀င္ထြက္တဲ့ အေပါက္ရွိတယ္ထင္တယ္။ အဲလိုဆိုရင္....

ခဏထားလိုက္ဦးေပါ့ကြာ.. သူတိုိ႔ေလးေတြ ေျပးတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္မွ အျပင္ထုတ္တာ အဆင္ေျပမယ္ ထင္တယ္...။

အင္း.. ဒီလိုဆိုလည္း... ခ်မး္ေနမလားမသိဘူးေနာ္.. စကၠဴေလး တစ္ရႈးစေလးေတြ ထပ္ထည့္ထားလိုက္မယ္..။ ဒီေနရာမွာပဲ ျပန္ထားလိုက္မွ.. သူတို႔အေမလာရင္ရွာမေနရေအာင္....

++++++++++++++++++++++++++++++

( က်မနဲ႔ သူတို႔ ရန္ျဖစ္တိုင္း ခင္ဗ်ားဘေလာက္ဂ္ထဲ ဒီအေၾကာင္းထည့္ေရးပါလား လို႔ စ တတ္တဲ့ ကိုငယ့္စကား အေလးထားေသာ အားျဖင့္ ....) LOL