K- မမ နဲ႔ က်မ ..

သဇင္အမွတ္တရေတြနဲ႔ က်မ ဘေလာ႔ဂ္ကို လာကူညီေပးေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း K-မမ ကို ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ သူ႔ကို က်မ အခုမွ အပူကပ္ခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိး သဇင္မွာ မနုးမနပ္ မလည္မ၀ယ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အေဆာင္သူ ဘ၀ ထဲကပဲ ဆိုပါေတာ့။

က်မ အာအုိင္တီ တက္ခြင့္ရေတာ့ အိမ္က လုိက္ပို႔ၾကပါတယ္။  ေဖေဖ တာ၀န္က်ေနတဲ႔ ေတာင္ငူကေန ရန္ကုန္ကို ကားနဲ႔ ဆင္းလာၾကတာ...။ လမ္းမွာ..ပဲႏြယ္ကုန္းအေရာက္ ေန႔လည္စာ ၀င္စားေတာ့ ထမင္းဆုိင္က လူေတြနဲ႔ စကားစပ္မိရင္း သူတုိ႔ဆုိင္ေရွ႕က ရဲစခန္းက ဦးတင္ေအာင္ရဲ႕ သမီး “မမ” ဆိုတာလည္း အာအုိင္တီ ၀င္တယ္ဆိုတာ ၾကားခဲ႔ရ။ အဲဒါ လူခ်င္းမသိခင္ကတည္းက သူ႔နံမယ္ကို သိခဲ႔ရတာ။

အေဆာင္၀င္ၿပီး အိမ္က လူႀကီးေတြက ေနရာခ်ေပး.(အဲ..လူေနရာခ်တာ မဟုတ္၊ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ေပးၿပီး) ျပန္သြားေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ရယ္။ အခန္းထဲကေန အျပင္  ခ်က္ခ်င္းမထြက္ရဲေသး။ ရုိးလ္ေကာလ္ကို ဘယ္မွာေခၚလုိ႔ ဘယ္သြားရမယ္မွန္းမသိ။ ဒါနဲ႔ အေဆာင္မပိတ္ခင္ အခန္းအျပင္ဘက္ ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး စနည္းနာဖို႔ အထြက္.... မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္အခန္းက ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ဓာတ္ဘူးကုိင္ၿပီး သူ႔အခန္းကို ဖြင့္အ၀င္..။ သူေခၚလုိ႔ သူ႔ကုတင္မွာထုိင္ စကားေျပာရင္းနဲ႔မွ လမ္းမွာ က်မ ၾကားခဲ႔ရတဲ႔ နံမယ္ပိုင္ရွင္ ကိုး။ အေဆာင္မွာ က်မ ပထမဆံုး စ သိကြ်မ္းခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း....။

က်မတုိ႔ ေရာက္ကာစ လမ္းကလည္း ထြက္ခ်င္ခ်င္.. မသြားတတ္ မလာတတ္ေသးခင္ သူနဲ႔ က်မ .. တညေနမွာ သူက ၆-မုိင္ခဲြက မိန္းကေလး အျပင္ေဆာင္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ သြားမယ္တဲ႔။ သူေရာ က်မေရာ မသိဘူး။ ေအး.. ငါ့အစ္မ တစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္.. လုိက္ခဲ႔မယ္လို႔ က်မ ေျပာလုိက္တယ္။ က်မကလည္း အင္းလ်ားလမ္းက အဖြားအိမ္ကို ဘာရယ္မဟုတ္ သြားခ်င္ေနတာကို သူ႔ကို လုိက္ခဲ႔ေပးဖုိ႔ ေခၚ... က်မတုိ႔နွစ္ေယာက္လည္း အဖြားအိမ္က အျပန္ ၆မုိင္ခဲြက အျပင္ေဆာင္ ၀င္မယ္ဆုိတဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ထြက္လာၾကတာေပ့ါ။ 

က်မ အဖြားအိမ္ဆိုေတာ့ လမ္းသိသူက က်မ... ၄၅-လုိင္းကားေတြ ေရာက္တယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ ကားၾကပ္ေနလို႔လား၊ ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္မသိလုိ႔လား မသိ.. မစီးျဖစ္ၾကပဲ.. အေဆာင္ကေန ျပည္လမ္းဘက္ထြက္...။ အင္းယားကန္ဘက္ကူး။ အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚ တက္ေလွ်ာက္။ ကြန္ဗို႔ေကးရွင္း၊ ေလွေလွာ္အသင္း... အဲ..အင္းယားလမ္းအတု္ိင္းေလွ်ာက္လာ... သူ ေတာ္ေတာ္ေမာလာၿပီ.. 

ေဟ႔ေကာင္.. မေရာက္ေသးဘူးလား..

အင္း..ေရာက္ေတာ့မယ္.. ေရွ႔နားဆုိေရာက္ေပါ့...။

လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာၾက... ။ အင္းလ်ား... ရတနာ..အင္းလ်ားလမ္း မီးပြိဳင့္နားေရာက္တဲ႔ အထိ...။

“ေဟ႔ေကာင္ေရ.. ေမာၿပီကြာ.. မေရာက္ေသးဘူးလားဟ”

“ေရာက္ပါၿပီဟာ..နင္ကလည္း.. မီးပြိဳင့္ေက်ာ္ရင္ ေရာက္ၿပီ...”

မီးပြြိဳင့္ကိုျဖတ္.. လမ္းကူး.. တျခံ..ႏွစ္ျခံ.. သံုးျခံ... မေရာက္ေသး..။

သူ႔ဆီက အသံမထြက္ေတာ့..။ ဟိဟိ..ေဒါကန္ေနျပီ။

ကဲ..ကဲ..ေရာက္ၿပီ။ ဒါ ငါ႔အဖြားအိမ္ပဲ။

မားမားက ဘာေတြတုိက္လုိ႔ ဘာေတြ ေကြ်းလုိက္သလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့.. ေရေတာင္းေသာက္ခဲ႔မွာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ.. ဟဲဟဲ။ အျပန္က်ေတာ့လည္း လာရာလမ္းအတုိင္း ဒုန္းစိုင္းၿပီး ျပန္ရျပန္ပါတယ္။ အေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္ မမီမွာစိုးလုိ႔။ ဘယ္..သူ႔သူငယ္ခ်င္းအေဆာင္လား ... ဘယ္၀င္ျဖစ္ပါ႔မလဲ..။ သူမ်ားတကာေတြ ကန္ေဘာင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး စတုိင္ေလးနဲ႔ ေလညွင္းခံ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ က်မတုိ႔က ေခြ်းသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ အေျပးတပိုင္း...။ လမ္းကလည္း ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ရလြန္းလို႔ ဗိုက္ေတြေတာင္ ေအာင့္ေပါ့။ သူလည္း အဲဒါကို မေမ႔ပါဘူး။ က်မ သူ႔နွိပ္စက္ခဲ႔တာကိုေလ...။ ဟား ဟား

ေနာက္ က်မနဲ႔ တဲြတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရန္ကုန္သၾကၤန္က်ဖို႔ ရန္ကင္းအိမ္မွာ ေႏြရာသီ စုေနဖူးေသးတယ္.. ဘယ္နွစ္လဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ က်မတို႔ ဆိုတာက တပ္ကုန္းသူ မိုးထြန္း၊ ေတာင္ငူသူ မသင္းၾကည္၊ နတ္တလင္းက စႏၵာ..။ အဲဒီတုန္းကလည္း K မမ ေရာက္လာတာပဲ။ လမ္းထိပ္ေလာက္ကထဲက သိဂၤ ီ ေရ..ဆိုၿပီး ငိုခ်င္သံႀကီးနဲ႔ ေအာ္လာတာ.. က်မတုိ႔မွာ စိုးရိမ္တႀကီး အေျပးတပိုင္း သြားႀကိဳရတဲ႔ ေရႊဧည့္သည္ပါ.. (ဟား ဟား ဘာျဖစ္လို႔ ေအာ္လာတာလဲ ေမးရင္ ဘယ္လုိေျဖရပါ႔)

ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခု..။ ၁၉၉၀ ၀န္းက်င္..ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ လၻက္ရည္ဆုိင္ဖြင့္ထားတဲ႔ MNK ရယ္၊ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္  ခဏေရာက္လာတဲ႔ KKNရယ္၊ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာၿပီ ျဖစ္တဲ႔ က်မရယ္...K-မမရယ္ (သူလည္း ဘာအတြက္ stay ေရွာင္ရင္း ရန္ကုန္ ေရာက္ေနခဲ႔လဲ မသိ)။ ေဘာက္ေထာ္ဘက္က စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္မွာ ေလးေယာက္သား ဆံုျဖစ္ရင္း စုရင္း စားရင္း စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ဖြင့္ထားတဲ႔ သီခ်င္းေတြက စိုးလြင္လြင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ...။ 

လွ်ိဳ႕၀ွက္လြန္းတဲ႔ မ်က္၀န္းလဲ႔ျပာရီမွာ ခ်စ္ခြန္းဖဲြ.သီဆို ပါမယ္ ေမ.. ကိုယ့္ဘက္က  .....ဆိုင္ခ်င္ေပမယ္႔ သူ႔ဘက္က မပိုင္ေသး.. ေ၀းေနရတဲ႔ အခိုက္မွာ..လြမ္းေနရမွန္း သိရဲ႕လားေလ...

ခံစားခ်က္ေတြ တုိက္ဆုိင္တဲ႔ အခါ စာေတြ ကဗ်ာေတြ သီခ်င္းေတြက ပိုပီျပင္လာတတ္တာကိုး။ 

ငွက္ကေလးက ဘီယာေသာက္တယ္။ သူလည္း တစ္ခြက္ လုိက္ေသာက္တာ မွတ္မိေနတယ္။ က်မ ကေတာ့ မီးခိုးေငြ႔ေတြ ျခံဳၿပီး ပုန္းေနတဲ႔ KKN ဆီက စီးကရက္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီး တစ္လိပ္ ယူေသာက္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဟုတ္တယ္.. က်မ ရင္ကြဲေနခဲ႔တဲ႔ အဲဒီ အခ်ိန္မွာလည္း သူ... ရွိေနခဲ႔တယ္။

ဘာမွ မေမး ...ဘာမွ  မေျပာခဲ႔တာေတြအတြက္..ခုခ်ိန္ထိ ေက်းဇူးတင္တယ္ မမ။