အခုအခ်ိန္မွာ အမွတ္တရ....အဲဒီတုန္းကေတာ႔ အူလည္လည္....။

က်မကို  ကိုဖိုးဂ်ယ္္ေလးက Tag ပါတယ္တဲ႔... ေနာက္တုိးထဲမွာ ပါလာေတာ႔ ကိုယ္႔ကို သတိတရ ဒီကစားနည္းထဲ ဖိတ္ေခၚလုိ႔ ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္..။ တကယ္တမ္း ရန္ကုန္က မီးအေျခအေနနဲ႔ က်မမိသားစု အေျခအေနေတြေၾကာင္႔ ေရးဖုိ႔ ေနွာင္႔ေနွးခဲ႔ပါတယ္။ တတ္နုိင္သေလာက္ ဒီ ဂိမ္းထဲ ၀င္ကစားၾကည္႔တာပါ...။  :)

အခုခ်ိန္ ေခါင္းထဲေရာက္လာတဲ႔ အေၾကာင္းအရာကေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္နွစ္ေက်ာ္က အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုပါ..။

အဲဒီတုန္းက က်မ မရည္ရြယ္ထားပဲနဲ႔ ထုိင္းနုိင္ငံ ရေရာင္းက စက္ရံုတစ္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ လာဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိထားတာမဟုတ္ေလေတာ႔ စာေရာ..ထုိင္းစကားေရာ..ဘာမွ မသင္လာခဲ႔ပါဘူး။ 

ဘန္ေကာက္ကေန ရေရာင္းကို ဒြန္မြန္းေလဆိပ္ကေန တန္းေရာက္လာခဲ႔တာဆုိေတာ႔ တေန႔တေန႔ စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္လုိက္..  စက္ရံု၀င္းထဲက အခန္းမွာ အတူလာခဲ႔တဲ႔ သူေတြနဲ႔ စားလုိက္  ေသာက္လုိက္ စကားေျပာလုိက္နဲ႔...။ စက္ရံု၀င္းထဲက ေနထုိင္တဲ႔ သူေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း ဘာသာစကားခ်င္း ေသြးတုိးစမ္းရင္း ဖလွယ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေလးေပါ႔...။ သူတုိ႔ေတြက စေနညဆုိ  ပိုင္ထိရို ဆုိၿပီး ေလွ်ာက္လည္ၾကၿပီ... က်မတုိ႔ အတူလာ ေရႊျမန္မာေလးေယာက္ ကေတာ႔ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း အေပါ္င္းအသင္းေတြနဲ႔လည္း အဆက္အစပ္ မရွိေသး။

ဒီလုိ ရက္သတၱ ေလးပတ္ေလာက္လည္း ေနလာေတာ႔ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ ေနမထိ ထုိင္မသာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ပ်င္းလာၿပီ။ ဘန္ေကာက္မွာလည္း ကိုယ္႔ ၀မ္းကဲြ ေမာင္နွမမ်ား ရွိေလေတာ႔ သူတုိ႔ဆီ စိတ္ဦးက လွည္႔ခ်င္ခ်င္။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတုိ႔ဆီကို စက္ရံုက ဖုန္းနဲ႔ လွမ္းခ်ိတ္...။ ေနာက္ေတာ႔ က်မက စေနေန႔ ညေန ရံုးဆင္းခ်ိန္ ဘန္ေကာက္တက္လာမယ္..။ သူတုိ႔က က်မတုိ႔ဘက္ကလာတဲ႔ကားေတြ ဆုိက္တဲ႔ Ekamai ကားဂိတ္မွာ ေစာင္႔ေနမယ္ေပါ႔။

အဲလုိနဲ႔ တညအိပ္သြားမယ္႔ သည္ခရီးကို စီစဥ္ထားတဲ႔အတုိင္း စေနေန႔ ရံုးဆင္းခ်ိန္ ဘန္ေကာက္ကို သြားမယ္႔ ဘတ္စ္ကားကို စက္ရံုနားက မွတ္တုိင္ကေန တားစီးပါတယ္။ က်မနဲ႔  ရန္ကုန္ကေန အတူတူလာတဲ႔ မိတ္ေဆြသစ္  သံုးေယာက္က လုိက္ပို႔ရင္း စိတ္မခ်လို႔  တတြတ္တြတ္ မွာပါတယ္...။  အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ဘန္ေကာက္-ရေရာင္း ဆုိတဲ႔ ကားတက္စီးလုိက္ရင္ ေရာက္ေရာ..ပဲလုိ႔ ထင္ခဲ႔တာေပါ႔။

ကားလာပါၿပီ... ေရးထားတာကလည္း ဘန္ေကာက္-  ရေရာင္း ကို ထိုင္းဘာသာနဲ႕။  (ကုိယ္ေတြကလည္း စာမတတ္ေပမယ္႔ ပံုေတြမွတ္သလုိ  ေသခ်ာမွတ္ထားတာေလ...) ေသခ်ာၿပီဆုိၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္တလံုးနဲ႔ က်မ.... ထုိင္းေက်းလက္ သီခ်င္းသံ တညံညံနဲ႔ ကားအနီၾကီးေပၚ တက္။ က်မ အဲဒီမတုိင္ခင္ တခါမွ တေယာက္ထဲ ခရီးမထြက္ဖူးခဲ႔ပါဘူး။ ကားေပၚေရာက္ေတာ႔ လက္မွတ္လာျဖတ္ပါတယ္... ဘယ္သြားမွာလဲဆုိေတာ႔ ပိုင္ခရူမ္ေထ႔... (ဘန္ေကာက္ကိုေပါ႔) ။ ဒီေလာက္ကေတာ႔  တစ္လနီးပါး  ထုိင္းေရာက္ဧည္႔သည္ ေျပာတတ္ေနၿပီပဲ...။ သူလည္း က်မကို ၾကည္႔ရင္း စကားေတြ ေျပာေတာ႔တာပဲ... ဘာေတြ ေျပာေနမွန္းမသိ။ စိတ္ထဲ သိပ္ေတာ႔ အဆင္မေျပလွဘူး။ ဘယ္လုိပါလိမ္႔ေပါ႔။ သူလည္း ကြက္ၾကည္႔ ကြက္ၾကည္႔နဲ႔ က်မ အနားက ထြက္သြားပါတယ္။ သူေျပာသမွ် နားလည္လိုက္တာကေတာ႔ ေခ်ာင္ဘူရီ ဆုိတဲ႔ ျမိဳ႕နံမယ္ပါပဲ...။

စိတ္ထဲ ထင္႔ေနတဲ႔ အတုိင္းပါပဲ...။ ေခ်ာင္ဘူရီေရာက္ေတာ႔ ကားက ဆက္မထြက္ေတာ႔ဘူး..တဲ႔။ ဘန္ေကာက္ကို သြားခ်င္ရင္ ကားေျပာင္းစီးရမယ္ ေျပာပါတယ္။ ဒါကလည္း သူဆုိလုိခ်င္တာကို အင္တာနယ္ရွင္နယ္ ဘာသာစကားနဲ႔ နားလည္လုိက္မိတာပါပဲ..။ ညေနေစာင္း... ေမွာင္စ ပ်ိဳးေတာ႔မယ္႔ အခ်ိန္မွာ...  က်မ မေရာက္ဖူးတဲ႔ ေနရာမွာ.. က်မ သိတဲ႔သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ႔ ေနရာ... က်မ  စကား မေပါက္တဲ႔ ေနရာ...ဆုိတာ မေတြးမိေအာင္ ေနေပမယ္႔ ... ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေလေတာ႔ ဒီအတုိင္း  ဆက္ထုိင္ေနခဲ႔ပါတယ္.. အဲဒီကားေပၚမွာ.. ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီ စပယ္ယာ ဦးေလးကပဲ က်မကို ေျပာင္းစီးရမယ္႔ ကားေပၚ တင္ေပးရင္း ေနာက္ကားေပၚက စပယ္ယာကို က်မ ဘန္ေကာက္ထိ  သြားမယ္႔ အေၾကာင္း ေျပာေပးေနတယ္လို႔ နားလည္ခဲ႔ပါတယ္...။

ေနာက္ကားေပၚေရာက္ေတာ႔ ညေနေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနပါၿပီ...။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ စေနေန႔ညေန အလုပ္ခြင္သိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္တဲ႔  သူေတြ...။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မူးလုိ႔....။ က်မလည္း အဆင္သင္႔တဲ႔ ကားျပတင္းေပါက္ေဘး ၀င္ထုိင္ရင္း အျပင္ဘက္ ေငးရင္း ေမာေနမိပါတယ္....။ သည္လမ္းေတြကို က်မ မသိဘူး...။ က်မတုိ႔ ဘန္ေကာက္ကေန လာခဲ႔တဲ႔  လမ္းေတာ႔ မဟုတ္ဘူး....။ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း  သိဖုိ႔  ဖတ္ရမယ္႔ ဆုိင္းဘုတ္ေတြကလည္း .... က်မ မဖတ္တတ္တဲ႔ စာေတြနဲ႔....။ 

ကားကလည္း ေတြ႔တဲ႔ ၿမိဳ႕တုိင္းမွာ ရပ္... တခါတခါက်လည္း ခပ္ၾကာၾကာ ရပ္ေနတတ္ျပန္ေရာ...။ အဲဒီတုန္းက အခုလုိ လက္ကုိင္ဖုန္းေတြ လြယ္လြယ္ကူကူ မသံုးနုိင္ေသး...။ လမ္းေဘး ဖုန္းေတြကို  ေတြ႔ရင္ ကိုယ္႔ဖုန္းစာအုပ္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္  ဆုပ္ရင္း။ ညက ပိုပိုေမွာင္လာသလုိ... ကားေပၚက လူေတြကလည္း တက္လုိက္ ဆင္းလုိက္နဲ႔.. ကိုယ႔္လုိ ေက်ာက္ခ်ထုိင္ေနတဲ႔သူ ရယ္လုိ႔ မရွိသေလာက္..။  တခါတေလ ကိုယ္႔ေဘး ၀င္ထုိင္တဲ႔ လူဆီက အရက္န႔႔ံရရင္ သတိအေနအထားနဲ႔ အသက္ေတာင္ ၀၀ မရွဴႏူိင္...။ 

ကားကလည္း လမ္မွာ တျမိဳ႕၀င္ တၿမိဳ႕ထြက္နဲ႔ အိပ႔ဲ အိပဲ႔ သြားေနလုိက္တာ...။ က်မလည္း ရသမွ် ဘုရားစာေတြ ရြတ္တာ ကုန္ေပါ႔... ေတာ္ၾကာ ဘန္ေကာက္မဟုတ္ဘဲ  တျခား  တျမိဳ႕ေရာက္သြားမွ... ။ လမ္းမွားသြားတာလား.. ငါ ကားမ်ား မွားစီးမိသလား.... ကိုယ္႔ဘာသာ အေတြးေတြ နဲ႕ မူးေနာက္ေနတာပါပဲ...။ သူမ်ားေတြ ဆင္းတဲ႔ ေနရာေရာက္ရင္ ကိုယ္ပဲ  လုိက္ဆင္းရေကာင္းနုိးနုိး။  အျပင္က အလင္းေရာင္က တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလုိ.. က်မ ရင္ထဲက  စိုးရိမ္ေၾကာင္႔က်မႈေတြကလည္း ပို တုိးတုိးလာေလေလ...။ ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ဘယ္ကို ေပါက္ေနမွန္း မသိ...။  သံုးနာရီေလာက္ပဲ ၾကာရမယ္႔ ဒီခရီးဟာ.. တခုခု မွားေနလုိ႔သာ ခရီးကမဆံုးနုိင္ေသးတာ...။ လူကလည္း  စိတ္ပူပန္လာလုိ႔လား မသိ.. ၀မ္းကလည္း ဟာ... ေရကလည္း ဆာ...။ ေခါင္းေတြလည္း ေနာက္...။

က်မရဲ႕ အားနည္းခ်က္တစ္ခုက နႈတ္ေလးတာ.. ။ သူမ်ားကို ေမးျမန္းလုိက္ဖုိ႔ထက္ ကို္ယ္ထင္ရာ ကိုယ္လုပ္ပစ္လုိက္တတ္တာ....။ ကိုယ္က ေမးျမန္းဖုိ႔ရာကလည္း သူတုိ႔ဘာသာစကားကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ မေျပာနုိင္ရံုတင္ မဟုတ္ဘူး.. သူတုိ႔ေျပာတာကိုလည္း နားမလည္ပါဘူး။ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြကလည္း နယ္ျမိဳ႔ေလးမေျပာနဲ႔... ဘန္ေကာက္လုိ ျမိဳ႕ၾကီးေတြေတာင္မွ ေတာ္တန္ရံံုက အဂၤလိပ္လုိ ေျပာရင္ ေရွာင္ခ်င္တဲ႔ လူမ်ိဳး။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ.. ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ လံုးခ်ာလည္ လုိက္လုိ႔ေပါ႔။

ည ဆယ္႔တစ္နာရီေက်ာ္ေတာ႔  မီးေရာင္ေတြ လင္းထိန္ေနတဲ႔  ျမိဳ႕ တစ္ျမိဳ႕ကို ေရာက္ျပန္ပါတယ္.. သည္တစ္ခါေတာ႔ လူေတြ ကားေတြ ရႈပ္ေထြးေနလုိ႔ ျမိဳ႕ၾကီးျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕..  လူေတြ ပိုရႈပ္လာသလို.... ကားေတြကလည္း မ်ားျပားလွပါလား... ဒါ ဘန္ေကာက္လားမသိ....။ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေလးနဲ႔ ကိုယ္လည္း ဖင္တၾကြၾကြ ေပါ႔....။ ကားေပၚက  လူေတြကလည္း လႈပ္လႈုပ္ရွားရွားနဲ႔ ဆင္းတဲ႔  သူေတြခ်ည္းပဲ.. အတက္ကို မရွိေတာ႔ပါဘူး....။ ဒီလုိနဲ႔ က်မလည္း  တခုတည္းေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကို တျပင္ျပင္နဲ႔.. လက္ထဲ  ကိုင္ထားတဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ မွတ္ထားတဲ႔ စာအုပ္ေသးေသးေလးကို ထုတ္ၾကည္႔လုိက္ ..ေဘာင္းဘီ အိတ္ကပ္ထဲ ျပန္ထည္႔လုိက္နဲ႔ေပါ႔....။ 

သူတကာေတြ ဆင္းတုိ္င္း လုိက္မဆင္းမိေစဖုိ႔ ..ကိုယ္႔ဘာသာ  သတိေပးရင္း။ လမ္းဆံုးရင္ေတာ႔  ဂိတ္ေရာက္မွာပါလုိ႔ ဘာသာ  အားေပးရင္း... ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကား၀င္းၾကီးထဲ ခ်ိဳးေကြ႕၀င္ေတာ႔မွပဲ Ekamai Eastern Bus  Terminal ဆုိတာ ေတြ႔မွ... တေလွ်ာက္လံုး တင္းထားတဲ႔ သက္ျပင္းကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်ာ႔ခ်လုိက္နုိင္ပါေတာ႔တယ္...။

ကားဂိတ္မွာေတာ႔ က်မကို စိတ္ပူပန္စြာ  ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနတဲ႔  ေမာင္ႏွမ နွစ္ေယာက္...။  က်မတို႔ဘက္က ကားေတြ တစီးၿပီး  တစီး ၀င္လာေပမယ္႔ က်မကို မေတြ႔လုိ႔ စိတ္ပူေနၾကေလရဲ႕။ နဲနဲေနာေနာ ေနာက္က်တာမွ မဟုတ္.. ၂-နာရီေက်ာ္ သံုးနာရီ  နီးပါးကိုး...။ မလည္မ၀ယ္နဲ႕ အေဖာ္လည္း မပါ.. တခါမွလည္း မေရာက္ဖူး... စကားလည္း မေပါက္တဲ႔ အဲဒီ တုိင္းျပည္မွာ...။

ေနာက္ေတာ႔မွ က်မ သိရတာက... တကယ္တမ္း စီးရမယ္႔ ကားက Air-con Express ကားအျပာၾကီး။ အဲဒီမွာ ဘန္ေကာက္- ရေရာင္းလုိ႔  နုိင္ငံျခားသားေတြဖတ္လို႔ရေအာင္  အဂၤလိပ္လုိ  ေရးသားထားပါတယ္။ အဲဒီကားက လမ္းသစ္ကေန သြားၿပီး ၾကားမွာ ရပ္နားေလ႔ မရွိပါဘူး။ ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔  အိပ္ၿပီး  လုိက္သြားရံုပဲကိုး။(စီးရမွာ ဒီကား)

က်မ  စီးမိသြားတာကေတာ႔ လမ္းေဟာင္း လမ္းရွည္က သြားတဲ႔ ....ျမိဳ႕တကာမွာ ရပ္တဲ႔ ဘတ္စ္ကား အနီႀကီးေလ။ ဒီေတာ႔ ကိုယ္မသြားဖူးတဲ႔လမ္းေတြျဖတ္.. ကိုယ္မသိတဲ႔ ျမိဳ႕ေတြကို  ျဖတ္ရင္း အဲဒီ ဘာမွန္းမသိတဲ႔ ဒုကၡႀကီးကို ခံလုိက္ရတာ..။  (ေအာက္က ကားလုိ ပံုစံတူပါ..)

အခုခ်ိန္မွာေတာ႔ အမွတ္တရေလး... အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ကသိကေအာင္႔ျဖစ္ခဲ႔ရတဲ႔ ဒုကၡတစ္ခုေပါ႔...။

(ပံုေတြကို google က ရွာၿပီး တင္ထားတာပါ)။

ကဲ... ကိုယ္႔အလွည္႔ ၿပီးၿပီေနာ္ ကိုဖိုးဂ်ယ္ေရ...။

အခု ကိုယ္ tag ခ်င္တာကေတာ႔ အားမနာ ပါးမနာ သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ႔ 

sonata-cantata က မသီတာရယ္၊ 

သင္းႏြယ္ဇင္က သူငယ္ခ်င္းရယ္။

ေနာက္ ေပါက္ ရယ္။

ေနာက္ထပ္ အားတဲ႔ အခါက်ရင္ ... စိတ္အေနွာင္႔အယွက္ မျဖစ္ရင္ ေရးေပးပါလုိ႔ အားနာပါးနာ  ေတာင္းဆုိခ်င္တာကေတာ႔... (အဆင္မေျပရင္လည္း ကိစၥမရွိဘူးေနာ္..)
မေနာ္...။

သက္ေ၀။

ေလနုေအး (တန္ခူး)။ တုိ႔ပါ...။ 

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။