တို႔မ်ားလည္း က ဖူးပါတယ္..

မေန.က စာရဲ.အဆက္ အေနနဲ.ေရာ ျမန္မာ့ပညာေရး ေလာကအတြက္ပါ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္စရာ ရနူိင္မယ့္ ေနာက္ထပ္ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ ထပ္တင္လိုက္ပါတယ္။

ျမန္မာစာေပအေၾကာင္း

နံပါတ္ (၄၉)

(ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍)

ျမန္မာျပည္တြင္ ယခုအခါ ေက်ာင္းမ်ား၌ ျမန္မာစာသင္ၾကားျပသေနပံု အေၾကာင္းကုိ အနည္းငယ္ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားရေပမည္။ ျမန္မာသဒၵါအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယခင္ေဆာင္းပါးတို.တြင္ အက်ယ္အားျဖင့္ ေရးသားခဲ့ေပျပီ။ ဤေဆာင္းပါးတြင္ကား စာစီကံုးျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးသားရန္ ျဖစ္ေပသည္။

ယခုေခတ္၌ ေက်ာင္းဆရာတို.သည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား စာစီစာကံုး ေရးသားပံု နည္းစနစ္တို.ကို မသင္ၾကားေသးဘဲ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အေၾကာင္းကို စာစီကံုးခိုင္းၾက၏။ ထိုစာစီကံုးခိုင္းေသာ အေၾကာင္းအရာ တို.မွာလည္း ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အေၾကာင္းအရာတို. မဟုတ္ဘဲ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ျမန္မာစာေပကို ေကာင္းစြာ ေလ့လာဖူးသူတို.သာ ေရးသားႏူိင္မည္ ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာတို.သာ ျဖစ္ၾကေပသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ၁၅ ႏွစ္မွ် မျပည့္ၾကေသးေသာ ေက်ာင္းသားကေလးတို.အား နက္နဲ၍ ေျခာက္ေသြ.လွေသာ “ရိုေသျခင္း၏အက်ဳိး”၊ “ျဖစ္လွ်င္ပ်က္ျမဲ ” အစရွိေသာ အေၾကာင္းအရာ တို.ကိုလည္း အေရးခိုင္းၾကေသး၏။ ဤကဲ့သို. ခက္ခဲေသာ အေၾကာင္းတို.ကို ငယ္ရြယ္သူ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား အဘယ္မွာလွ်င္ စိတ္ကူးထုတ္၍ ေရးသားႏူိင္ပါအံံ့နည္း။ ထိုအခါ မိမိတို.၏ စိတ္ကူးဉာဏ္တို.ကို အသံုးမျပဳ ၾကေတာ့ဘဲ လူၾကီးမ်ားထံမွ ၾကားဖူးေသာ စကားတို.ကို တိုက္ရုိက္ ေရးသားသူက ေရးသား စာအုပ္ထဲမွ တုိက္ရုိက္ ကူးယူသူကလည္း ကူးယူႏွင့္ ျပဳလုပ္ၾကရရွာေလ၏။ ဤသို. အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ နက္နဲ ခက္ခဲေသာ အေၾကာင္းအရာတို.ကို အေရးခိုင္းေသာ သူတို.မွာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပင္ကုိယ္ဉာဏ္၊ စိတ္ကူးဉာဏ္၊ ဆင္ျခင္တတ္ေသာ ဉာဏ္တည္းဟူေသာ အညြန္.အဖူးကေလးတို.ကို ခ်ဳိးဖဲ့ လိုက္ၾကေသာ သူတို.ေပတည္း။

ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား ရွာေဖြ၍ ေရးသားျပီးေသာအခါတို.၌လည္း ဆရာလုပ္သူတို.က ဂရုစိုက္ကာ ျပင္ဆင္ျခင္း မရွိ၊ သတ္ပံု အမွားအယြင္းတို.ကိုသာလွ်င္ အနည္းငယ္ ျပင္ဆင္၍ ျပန္ေပးလိုက္ေလ့ ရွိ၏။ စာစီစာကံုး ေရးသားရာတြင္ မည္သို. ေကာင္းေအာင္ စီကံုးရမည္ ဟူေသာ နည္းစနစ္ကို လည္းေကာင္း၊ မည္သို.ေသာ အေၾကာင္းကိ စီကံုးလွ်င္ မည္သို. စိတ္ကူးထုတ္ရမည္ ဟူေသာ အေၾကာင္းတို.ကို လည္းေကာင္း၊ အနည္းငယ္မွ် ေဖာ္ျပသြန္သင္ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားအေပါင္းမွာ စာေပ အေရးအသား၌ မတိုးတက္ရံုမွ်မက စိတ္ကူးၪာဏ္ ထိုင္းမႉိင္း၍ပင္ လာတတ္ၾကေလသည္။ ဤကဲ့သို.ေသာ ေက်ာင္းဆရာတို. လက္ေအာက္၌ ျမန္မာစာ သင္ၾကားၾကရေသာ ေက်ာင္းသားတုိ.မွာ မည္ သည့္ေနရာတြင္မွ် အဟုတ္အဟတ္ မတတ္သည္မွာ အထူးအံ့ၾသရန္ မရွိေတာ့ေပ။

ဤသို. ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာတို.အေပၚမွာသာလွ်င္ အျပစ္လံုးလံုးတင္ရန္ အေၾကာင္းမရွိေပ။ ဆရာ အေပါင္းမွာ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အစိုးရ စာေမးပဲြတို.တြင္ ေမးျမန္းေလ့ရွိေသာ ေမးျမန္းေလ့ရွိေသာ ေမးခြန္းတို.ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္မည့္ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ပတ္သက္၍သာလွ်င္ တင္ၾကိဳကာ သင္ၾကားထားၾကရေသာေၾကာင့္ အျပစ္ဆိုစရာ ရွိလွ်င္ စာေမးပြဲနည္းစနစ္ႏွင့္ စာေမးပဲြကို ယခု အုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ ရွိေသာ အဖဲဲြ.တို.ကိုသာ ေကာင္းစြာ အျပစ္ဆုိရန္ ရွိေပေတာ့သည္။ ခုနစ္တန္း၊ ဆယ္တန္း စာေမးပဲြတို.၌ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မသင့္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို မၾကာမၾကာ ေမးျမန္းတတ္ၾက၏။ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္နုနယ္ေသးေသာ ေေက်ာင္းသားကေလးတို.ကိုပင္ တုိင္းေရးျပည္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေမးခြန္းတို.ကိုလည္း ေမးတတ္ၾကေပေသး၏။ သပိတ္ေမွာက္ကိစၥမေပၚမီက ယခုထက္ပင္ ပိုမို၍ ဆိုးေပေသး၏။ ယခုအခါတြင္ အေတာ္အသင့္ ေကာင္းမြန္လာေပျပီ။ ဤထက္ေကာင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏူိင္ၾကပါေစသတည္း။

ယခုေခတ္၌ ေက်ာင္းသားကေလးတို.သည္ ျမန္မာစာေပကို ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆလုပ္၍ မရ အေလးဂရုျပဳကာ သင္ၾကားေလ့လာၾကရသည့္အေၾကာင္းကို ၾကားရသူတိုင္း ၀မ္းေျမာက္ၾကေပလိမ့္မည္။ စာေမးပဲြစစ္ေသာသူတို.ကလည္း ေမးခြန္း ထုတ္ေသာအခါ ေရွးကထက္ျမွင့္၍ စစ္ေဆးၾကသည္ကိုလည္း ၾကားရ၏။ ဤသို. စစ္ေဆးျခင္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိေပသည္။ ျမွင့္သည္ဆိုရာ၌ ခက္သည္ကို မဆိုလို၊ ပိုမို ေကာင္းမြန္ သည္ကိုသာ ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ေပသည္။ ျမွင့္၍ စစ္ေဆးရာ၌ “ခက္လွ်င္ျပီးေရာ” ဟူေသာ သေဘာကို ထားကာ စစ္ေဆးျခင္းကား အက်ဳိးမရွိ။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အသိဉာဏ္ အေျမာ္အျမင္ စိတ္ကူးဉာဏ္တို.ကို အရင္းခံထားကာ ျမွင့္၍ စစ္ေဆးျခင္းသာလွ်င္ အက်ဳိးကို ေဆာင္ေပမည္။ မၾကာမီက စာေမးပဲြ တစ္ခုတြင္ စစ္ေဆး ေမးျမန္းေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မအပ္မရာ မဆိုင္ေသာ အခ်က္မ်ားကိုပါ ခက္ေအာင္ ေရြး၍ ေမးထားသည္ကို ေတြ.ျမင္ရေပသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ေျဖဆိုနူိင္ရန္ကို မဆိုထားဘိ ၄င္းတို.၏ ဆရာမ်ားႏွင့္ ျမန္မာစာေပတြင္ မ်ားစြာ ကြ်မ္းက်င္သူ ဆရာၾကီးမ်ားပင္လွ်င္ မေျဖနုိင္သျဖင့္ လက္မုွိင္ခ် ၾကရသည္ကို ေတြ.ျမင္ရေသာအခါ “ေၾသာ္ ဤေမးခြန္းကို ထုတ္သူမွတစ္ပါး မည္သူအား ေျဖဆိုနိုင္ပါအံ့နည္း” ဟူ၍ ညည္းညဴ မိခဲ့ပါသည္။ ၄င္းေမးခြန္းမွာ ပညာအုပ္ ဦးဘိုးစိန္၏ လက္ရာဟူ၍ ၾကားရ၏။ မွန္မမွန္ကိုကား မေျဖၾကားႏူိင္။

ေက်ာင္းသားတို.၏ စိတ္ကူးၪာဏ္ကိုလည္း အားမေပး။ စာအေရးအသား က်နရန္လည္း ေထာက္ပ့ံျခင္း မရိွေသာ ေမးခြန္းတို.ကို ခက္လွ်င္ေကာင္းျပီ ဟူေသာ အေနမ်ဳိးျဖင့္ ထုတ္ျခင္းကား ျမန္မာစာေပကို အားေပးသည္ မမည္ေပ။ “ ၀မ္းဘဲဟသာၤ အင္းကိုပစ္၍ ျမစ္ကိုရွာ ေရသာမ်ား၍ ငါးမေတြ.” ဆိုေသာ စကားကဲ့သို. ျမန္မာစာေပတြင္ မဆိုင္ေသာ အခက္ေမးခြန္းတို.ကို ေမးေနပါလွ်င္ ေမးခြန္းခက္၍ အကြက္မေစ့ ျဖစ္မည္ကို ေကာင္းစြာ သတိခ်ပ္ၾကရာသတည္း။

၂၈ ဇြန္၊ ၁၉၂၉

သူရိယသတင္းစာ