ေထာ္လာဂ်ီတစီးနဲ႕ စိတ္ေရာင္စံု။

ျမင္ေနရတဲ့ အျမီးအေမာက္မတည့္တဲ့ ေလာကၾကီးထဲက အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုပါ... မထူးဆန္းတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးနဲ. ေျပာင္းလဲသြားၾကတဲ့ လူေတြအေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ေရွးေရွးတုန္းက ..... လို. အစခ်ီရေလာက္ေအာင္ေတာ့ မၾကာေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္.... ထားလိုက္ပါေတာ့.....

ဟုိးေရွးေရွးတုန္းကေပါ့...။ ရြာတစ္ရြာမွာ ဦးကၾကီးဆိုတဲ့ လယ္ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္က အလုပ္အကိုင္ေလး နညး္နည္းပါးပါး အဆင္ေျပလာေတာ့ တစ္ရြာနဲ.တစ္ရြာ ကူးသန္းသြားလာတဲ့ အခါ အဆင္ေျပျပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သြားနိုင္ဖို. ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီး ၀ယ္လိုက္တယ္တဲ့... (မေမးနဲ.ေနာ္... အဲဒီေခတ္ထဲက
ေထာ္လာဂ်ီ ရွိေနျပီ)... အဲဒီေထာ္လာဂ်ီကလည္း တစ္ဘက္ရြာက သူၾကီးရဲ. ေထာ္လာဂ်ီ အေဟာင္းကို အင္စေတာ္မန္နဲ. ရတာေလ။ ဦးကၾကီးတို.ကလည္းသူၾကီးစီးတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီကို အင္စေတာ္မန္နဲ. ရေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ၾကြားၾကြားၾကီး ယူတာေပါ့...။

အဲ....ဦးကၾကီးက ကိုယ္တိုင္မေမာင္းတတ္ေတာ့ သူ.အိမ္အလုပ္ေတြမွာ၀ိုင္းကူလုပ္တဲ့ ႏြားေက်ာင္းသား ေမာင္ဘကို ကားဒရိုင္ဘာ ....အဲ .... ေထာ္လာဂ်ီဒရိုင္ဘာလုပ္ေစတယ္တဲ့။ ေနာက္လဲ သူ.ခိုင္းရမဲ့အတူတူ သူၾကီးလို ဒရိုင္ဘာေမာင္းတာ ထိုင္စီးမယ္ေပ့ါ။ သူက ေဘာ့စ္ ျဖစ္သြားျပီေလ။ သူတို.ရြာမွာ တစ္စီးတည္းေသာ ေထာ္လာဂ်ီမို.ဂုဏ္ယူစရာပဲေပါ့။ ေမာင္ဘကလဲ သူေမာင္းရမယ္ ဆုိေတာ့ သ လိုက္တာ...ျမိဳ.ကသူေဌးေတြ စီးတဲ့ကားလို ေျပာင္လက္ေနေအာင္ ေရေတြေဆး၊ ဖံုေတြ သုတ္ေပါ့...။ ရြာဆိုေတာ့ ဖံုထူထူနဲ.မို. ေမာင္ဘလဲ သူ.ကား(ဘီးေရာ စက္ေရာပါလို.ကားလို.ပဲေခၚေတာ့မယ္ေနာ္) တခ်ိန္လံုး သ ေနဆိုပဲ။ ဦးကၾကီး တစ္ဖက္ရြာ သြားေတာ့မယ္ဆို... ေမာင္ဘကဦးကပ္ေစးကားေမာင္းတဲ့ ပိုင္းေလာ့ တိုက္ဂါးလိုပဲ.... ရယ္ဒီ ေဘာ့စ္ ပဲ...။

အဲ....တျဖည္းျဖည္းနဲ. ေမာင္ဘလဲ အဲဒီကားကို သ ရင္း သ ရင္းနဲ. သူ.စိတ္ထဲ သူ.ကားလို. မွတ္ထင္လာတယ္။ ဦးကၾကီးတို.စီးတာေတာင္ သူ.မ်က္ႏွာေပးက သူ.ကားငွားစီးတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးခ်ိဳးလာတယ္။ အရင္က ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳး ရွိခဲ့တဲ့ ေမာင္ဘ တစ္ေယာက္။ ဦးကၾကီးတို.အိမ္ကအိမ္သားေတြကို သိပ္အဖက္မတန္သလို၊ မတူမတန္သလို သူ.စိတ္ထဲ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ.ရဲ. အလုပ္ရွင္ ျဖစ္တဲ့ ဦးကၾကီးကိုေတာင္ အထြန္.ေတြ တက္တတ္လာတယ္။

ဦးကၾကီးက ဟိုဟို သည္သည္ သြားေတာ့မယ္ဆိုရင္....ဆီမရွိဘူးတို. ဟိုဟာက ဟိုလို ျဖစ္ေနလို.၊ သည္ဟာက သည္လိုျဖစ္ေနလို.နဲ.ပညာေတြ ျပလာပါေတာ့တယ္။ အစပိုင္းကေတာ့ ဦးကၾကီးလည္း အမွတ္တမဲ့ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္သားေတြကလဲ ေမာင္ဘရဲ. အခ်ိဳးမေျပတာေတြကို သိပ္အစာမေၾကေတာ့လို. ဦးကၾကီးဆီကို ၀ိုင္းျပီး တိုင္တန္းၾကေတာ့မွပဲ... ဦးကၾကီး ဂရုတစို္က္ အကဲခတ္မိပါေတာ့တယ္။ အရင္က လူခ်စ္လူခင္ေပါျပီး ဖင္ေပါ့တဲ့ ေမာင္ဘ တစ္ေယာက္ အေျပာင္းလဲၾကီး ေျပာင္းလဲလို.ေနပါျပီ။ တျခားအလုပ္ေတြကိုလဲ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေထာ္လာဂ်ီေပၚမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနပါေတာ့တယ္။ တျခားကိစၥေတြ ခုိင္းရင္လဲ သူ.ေထာ္လာဂ်ီကိုပဲ အေၾကာင္းျပျပီး ေရသာခိုတတ္ေနပါျပီ။ က်န္တဲ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကိုလည္း အေရးမလုပ္ေတာ့ဘဲ တစ္ကိုယ္တည္းအထီးက်န္ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ.ရပါေတာ့တယ္။ ဦးကၾကီးက ေခၚျပီး ဆံုးမေပမယ့္ အခ်ိဳးက မျပင္ပါဘူး။

အဲ.... အဆိုးဆံုးကေတာ့ တစ္ေန. ဦးကၾကီး ျမိဳ.ကအျပန္ ကားဂိတ္ကိုလာၾကိဳခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ျမိဳ.က ဧည့္သည္ေတြလည္း ပါမွာဆိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္ခဲ့ကာမွ..... ေမာင္ဘက သူ.ကိုယ္သူ အခစား၀န္ထမ္းဘ၀ကို ေမ့သြားျပီး ေထာ္လာဂ်ီနဲ. တစ္ဖက္ရြာကို သူ.သေဘာနဲ. သူ သြားပါေလေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ဦးကၾကီး ေတာ္ေတာ္ကို ေဒါသူပုန္ထသြားရပါတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္...။ အေရးၾကီးပါတယ္ဆိုကာမွ .... ဒါနဲ.ပဲ ေမာင္ဘကို အိမ္ကေန ေမာင္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ဘ ဘယ္လိုေနမလဲ။ သူလည္း သူပိုင္ထင္ထားတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီနဲ. ပတ္သက္လို.မရေတာ့မွပဲ.... သူ.ဘ၀အစစ္ကို ျပန္ရသြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဦးကၾကီးက ေမာင္ဘကို ျပန္လက္ခံခဲ့ေပမယ့္ေထာ္လာဂ်ီနဲ.ေတာ့ ပတ္သက္ခြင့္ မေပးေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ဘေနရာကို ေမာင္လွက
ဆက္ခံသြားခဲ့ပါတယ္။

ေမာင္လွနဲ. ေထာ္လာဂ်ီအေၾကာင္းေရးရင္လဲ အေပၚက စာေၾကာင္းေတြကိုပဲ ေကာ္ပီ လုပ္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ေမာင္ဘျဖစ္သလိုပဲ ေမာင္လွလဲ ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ေမာင္ဘလိုပဲ။ေမာင္လွလဲ ေမာင္းထုတ္ခံထိ သြားပါတယ္။ ေမာင္လွေနရာကို ေမာင္ျမက အစား၀င္ ျပန္ပါတယ္။ ေမာင္ျမလဲထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ ကြက္တိသာမတူတယ္။ ပံုစံကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ ဒါနဲ.ေမာင္ျမလည္းပဲ ေထာ္လာဂ်ီေပၚက ဆင္းခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

တေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ေျပာင္းသြားေပမယ့္ အဆင္မေျပလို. ဦးကၾကီးလည္းစဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။ အရင္က သူ.ရဲ. လူယံုေတြ ေထာ္လာဂ်ီ ၀ယ္ျပီးကာမွ သံုးမရျဖစ္ရတာကို။ အဲဒီေတာ့ ဒီေထာ္လာဂ်ီမွာပဲ ျပႆနာရွိတာလား။ ဒီေထာ္လာဂ်ီထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ခြင့္ရတဲ့ လူေတြမွာပဲ ျပႆနာရွိေနတာလားဆိုတာကိုေပါ့။ သူလည္း စဥ္းစားလို.မရ.... ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေခါင္းစားလာတာနဲ. အရင္ေထာ္လာဂ်ီ ပိုင္ရွင္အေဟာင္း တစ္ဖက္ရြာက သူၾကီးဆီ အလည္သြားရင္း ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကည့္ဖို. အၾကံရပါတယ္။ သူ.ေထာ္လာဂ်ီေမာင္းဖို.လူမရွိေတာ့တာနဲ. အရင္စီးေတာ္ႏြားလွည္းကိုပဲ သြားခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ႏြားလွည္းၾကီးနဲ. ေပါက္ခ်လာတဲ့ ဦးကၾကီးကိုလည္း ျမင္ေရာ....

`ဟားဟား ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခင္ဗ်ား ေထာ္လာဂ်ီ ေခ်ာင္ထိုးထားျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပိုေနျမဲ၊ က်ားေနျမဲ ျဖစေနပါပေကာ ဦးကၾကီးရဲ.´

ဆိုျပီး တဟားဟားနဲ. ရီေနပါတယ္။ ဦးကၾကီးက သူဘာမွ မေမးရေသးဘဲ သူၾကီးက တခုခု သိေနသလို ျဖစ္ေနလို. အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားရပါတယ္။

`သူၾကီးကလဲဗ်ာ... ဘာေတြ ဒီေလာက္ေတာင္ သေဘာက်ေနရတာလဲ´

`ခင္ဗ်ား ေမာင္ဘတို. ေမာင္လွတို. ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္ျပီလဲဗ်´

`မေျပာပါနဲ.ေတာ့ သူၾကီးရာ။ သူတို.ေတြ ဒီေထာ္လာဂ်ီေပၚေရာက္တာနဲ. ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မွန္းမသိပါဘူးဗ်ာ။ အခ်ိဳးေတြ ေျပာင္းေျပာင္းကုန္လို. အခု သံုးလို.မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါ....ဒီေထာ္လာဂ်ီမွာမ်ား တစ္ခုခု ထူးဆန္းတာရွိေနသလားလို. သူၾကီးကုိ ေမးရေအာင္ လာခဲ့တာဗ်ိဳ.´

`ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ဴပ္ ခင္ဗ်ားကို သတိမေပးခဲ့မိဘူး။ က်ဳပ္ ဒီေကာင့္ကို ျပန္ေရာင္းတာလဲ က်ဳပ္ေကာင္ေတြလဲ ေျပာင္းကုန္လို. ကိုကၾကီးေရ.´

`ဗ်ာ..... ဘယ္လို.... ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္၊ ဒီေထာ္လာဂ်ီမွာ မေကာင္းဆုိး၀ါး တစ္ခုခုမ်ား ပူးကပ္ေနလို.လား´

`ေထာ္လာဂ်ီမွာေတာ့ မေကာင္းဆိုး၀ါး ပူးကပ္ေနသလားဘာလား က်ဳပ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ထိုင္ခံု ျပႆနာပဲဗ်...ဒီထိုင္ခံုေနရာ မွာ ထိုင္ရတာနဲ. ကိုယ့္ရဲ. တာ၀န္၀တၱရားေတြကို ေမ့ျပီး ....ေနရာတင္မကဘူး။ အကုန္လံုးကို သူ.ပိုင္ထင္ျပီး စိတ္တိုင္းက် ျခယ္လွယ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ၀င္လာတာပဲ။ စိတ္ဓာတ္ကို္ယ္ခံအား နည္းတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ မတန္မရာဘ၀ေမ့ ဘ၀င္ျမင့္ေရာဂါစဲြကပ္တတ္တာပဲဗ်ိဳ.။ ´´