က်မေတြးမိေသာ ေသျခင္းတရား။

က်မ ေသျခင္းတရားကို မၾကာခဏေတြးၾကည့္ဖူးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္လို႔ အေနရအထိုင္ရ ခက္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာလည္း ငါသာ ေသခါနီး ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္ ေတာ္ေတာ္ အေနက်ပ္မွာပဲ။ အေသေျဖာင့္မွာ မဟုတ္ဘူး လို႕လည္း ေတြးၾကည့္မိဖူးပါတယ္။ သီလ သမာဓိနဲ႔ ျပည့္စံုလွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမ်ားရဲ႕အေၾကာင္းၾကားရရင္ေတာ့ အားတက္ရပါတယ္။ ငါ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးလည္း ဒီလိုသာျပီးဆံုးနိုင္မယ္ဆို သြားရာလမ္းေကာင္းမွာပဲလို႕ အားက်ခဲ့ဖူးပါတယ္။

က်မ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို အရင္က တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးပါဘူး။ က်မက ေၾကာင္ေတြ ေခြးေတြ ခ်စ္တတ္ေတာ့ က်မရဲ႕ ငယ္စဥ္အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတို႔နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးခဲ့ပါတယ္။ သံေယာဇဥ္တြယ္တတ္တဲ့အျပင္ တဦးတည္းေသာ မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မရဲ.အေဖာ္ဟာ သူတို႔ေတြပဲ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ ကေလးေမြးခါနီး ဗိုက္နာလာျပီဆိုရင္ က်မနား ပြတ္သီးပြတ္သပ္လာလုပ္တတ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္မျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ က်မ ေၾကာင္၀မ္းဆဲြေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေမြးတဲ့အခါမွာတင္ က်မ သူတို႔အနား ရွိေနခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာလည္း က်မ ဘုရားစာရြတ္ရင္း ေက်ာေလးသပ္ေပးရင္း သူတို႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိ က်မေဘးနားမွာ ရွိေနခဲ့တတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ အသက္ငင္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်လည္း ညင္ညင္သာသာ၊ တခ်ိဳ.က်ေတာ့လည္း ခက္ခက္ခဲခဲ၊ တခ်ိဳ.က်ေတာ့လည္း လူးလြန္႔ရုန္းကန္ရင္းနဲ႔ေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕စရိုက္နဲ႔အလိုက္ ကြာျခားတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ အရင္ကထဲက ညင္သာယဥ္ေက်းတဲ့ ေၾကာင္ေလးေတြက်ေတာ့ ညင္ညင္သာသာ အသက္ထြက္တာမ်ားပါတယ္။ ေဒါသၾကီးတဲ့ စြာတတ္ ရန္လိုေလ့ရွိတဲ့ ေကာင္ေတြကေတာ့ အသက္ထြက္ေတာ့လည္း ၾကမ္းတမ္းစြာနဲ႔ပါပဲ။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔လည္း ဆိုင္ေကာင္းဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။ က်မ သတိထားမိတာကို ေျပာျပတာပါ။

က်မ အဖိုးနဲ႔ အဖြားက်ေတာ့ အသိမဲ့စြာ အိပ္ယာထဲ လနဲ႔ခ်ီၾကာျပီး ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သတိျပန္မရခဲ့ပါဘူး။ဲ ဖုိးဖိုးက ေျခာက္လ၊ ဖြားဖြားက တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လနီးပါး။ အဲဒီလိုၾကီးေတာ့လည္း အသိမရွိေတာ့ပဲနဲ႔ လူ႔ဘ၀ႀကီးထဲမွာ ဆက္မေနခ်င္ပါဘူး။ မားမားလို႔ က်မတို႔ေခၚတဲ့ ေမေမ့ဖက္က အဖြားကေတာ့ အသိရွိစြာနဲ႔ပဲ ေမေမတို႔လက္ထဲမွာပဲ စြန္႔ခြာသြားခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မကေတာ့ ရွိမေနလို႔ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ မသိခဲ့ရပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ သားသမီးေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ေမွ်ာ္လို႔၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို စြဲလမ္းရင္းနဲ႔။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း လြယ္လိုက္တာ။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႔၊ အိပ္ေနရင္းနဲ႔၊ ထို္င္ရာကေန အထလိုက္မွာ အသက္ေပ်ာက္သြားတယ္တဲ့။ ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဘာေ၀ဒနာမွ မခံစားရဘူးလို. ငယ္စဥ္ကေတာ့ ေသျခင္းေကာင္းလို႔ ထင္ခ့ဲဖူးတာေပါ့။ ဆိုး၀ါးလွတဲ့ ေသျခင္းမ်ိဳးကိုေတာ့ ကိုယ္မၾကံဳနိုင္ဘူး ထားလိုက္ပါေတာ့။ ဒါကေတာ့ ဘာမွ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္လို႔မရတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးကိုး။ ဥပမာ၊ ဆရာမေဒၚ၀င္း၀င္းလတ္လိုႏွေျမာစရာအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေပါ့။


ျပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ေလာက္က က်မတို႔ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ ေဆးရံုတင္ထားရတယ္ဆိုလို႔ ညဖက္ႀကီး ကေလးေတြကို ထားခဲ့ၿပီး လိုက္သြားၾကပါတယ္။ က်မတို႔ေရာက္ေတာ့ ည ကိုးနာရီခဲြနီးပါး။ ဘဘက တစ္ေယာက္တည္းသမား၊ အရင္ကေရႊထီးေဆာင္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကို ျပန္တမ္းတမေနပဲ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ ဘယ္သူ႔မွ ဒုကၡမေပး၊ အပူမေပးပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိတာေလးနဲ႔ ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္ ေနတတ္ခဲ့သူ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးပတ္ေလာက္ကတင္ က်မတို႔ ဘဘကို သတိရၿပီး မုန္႔ေတြ စားစရာေသာက္စရာေတြနဲ႔ သြားကန္ေတာ့ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ေပးထားရပါတယ္။ ေဆးပိုက္လည္း ခ်ိတ္ထားေသးတယ္။ ေရာက္ႏွင့္ေနသူေတြ ေျပာေတာ့ ႏွလံုး တဲ့။ ေအာက္ဆီဂ်င္နဲ႔ေရာျပီး ဗန္တိုလင္ပါ ရွဴေနရတဲ့ ဘဘ။ က်မတို႔ေရာက္လာေတာ့ သူ႔တူေတာ္ေမာင္ကို ျပံဳးျပနႈတ္ဆက္ပါေသးတယ္။ မ်က္လံုးကလည္း ၾကည္လင္ေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လက္ျပၿပီး ျပန္ခုိင္းေနပါေသးတယ္။ က်မလည္း အိတ္ထဲထည့္လာတဲ့ ပရိတ္စာအုပ္ေလးကို ကိုင္လုိက္ ဖတ္ျပရေကာင္းနုိးနိုး၊ ဟိုဟာလုပ္ရေကာင္းနုိးနုိးနဲ႔။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘဘလည္း သူ႕ကိုေပးတဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ရွဴမေကာင္းဘူးလို႔ ဆရာမကို ေျပာပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေမာေနပါတယ္။ က်မအမ်ိဳးသားကေတာ့ ဘဘကို သတိေပးေနခဲ့ပါတယ္။ ဘဘ သိေနလိုက္ေနာ္။ ဘဘ သိတယ္မဟုတ္လားေမးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပီး ေျဖရွာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်ပ္ျပီး ေမာလာဟန္ရွိေပမယ့္ သတိေလး ကပ္ေနဟန္ရွိပါတယ္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္လည္္းၾကာေရာ၊ အသံတခ်က္ထြက္လာပါတယ္။ တခ်က္ေလာက္ေတာ့ လႈပ္ရွားသြားပါေသးတယ္။ ေနာက္ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္မေလးလည္းေရာက္လာပါတယ္။ ပရက္ရွာလည္း တအားက်သြားပါတယ္။ တာ၀န္က် အမ္အိုနဲ႔ ဘဘရဲ႕ တူေတာ္ေမာင္ၾကီး ဆရာ၀န္တို႔ တီးတိုးေျပာၿပီး ဘာမွမလုပ္နဲ႔ေတာ့၊ သြားပါေစ လို႔ဆိုေတာ့မွ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ပါလားလို႕ က်မတို႔ သိရပါတယ္။ သြားၿပီဆိုလည္း သြားပါေစေတာ့လား။ အခ်ိန္အတိအက်က အေရးႀကီးပါသလား။ က်မတို႔က ဘဘ အသက္ရွိေနဆဲပဲလို႔ ယူဆေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ မ်က္စိၿဖဲၾကည့္လိုက္၊ မီးနဲ႔ထုိုးၾကည့္လိုက္နဲ႔ ေသတာကို အတည္ျပဳေနပါတယ္။ အင္းေလ... ေဆးပညာသေဘာအရပဲ သူတို႔သိမွာေပါ့ေလ။ သူတို႔လည္း မေသဖူးေသးေတာ့ ေသခါနီးလူရဲ႕ ေ၀ဒနာကို ကိုယ္ခ်င္းစာျပီးမွသာ သိနုိင္ေပမွာကိုး။ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကုိယ့္ကို ဟိုစမ္းသည္စမ္း၊ ဟိုကိုင္သည္ကိုင္ ... အင္း... အေနရေတာ့ ခက္မွာပဲေနာ္။ က်မနဲ႔ အမ်ဳိးသားလည္း ကိုယ့္အလွည့္က်ရင္ ဘယ္လုိမ်ားၾကံဳမွာပါလိမ့္လို႔ေတြးရင္း မ်က္နွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘဘလို သြားတာမ်ိဳးဆို ေတာ္ေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သတိေလးကပ္သြားနုိင္ခဲ့ဟန္ ရွိပါတယ္။ ေဘးနားမွာလည္း သတိေပးနုိင္တဲ့ သူတစ္ဦး ရွိေနခဲ့တာဟာလည္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာဘဘအတြက္ေကာင္းပါတယ္။

က်မေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာလည္း အခံရသိပ္မခက္တဲ့ ေ၀ဒနာမ်ိဳးနဲ႔သာ ၾကံဳခ်င္ပါတယ္။ ဆုိး၀ါးခဲ့ရင္ေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဉာဏ္တင္နုိင္ေလာက္တဲ့ သမာဓိေလးရွိေနခ်င္တယ္။ က်မေဘးမွာ ငုိေၾကြးေနမယ့္ သူေတြ တစ္ေယာက္မွ မေနပါေစနဲ႔။ သတိေပးနုိင္တဲ့ က်မအမ်ိဳးသားကိုေတာ့ ရွိေနေစခ်င္တယ္။ အသက္ငင္ေနရင္ အသက္ကယ္ေဆးေတြ ဘာေတြထိုးေပးျပီး အသိမဲ့စြာ ဆက္ရွိေနေအာင္လည္း မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ ထံုးစံေတြအတိုင္းမဟုတ္ပဲ က်န္ခဲ့သူေတြ သိပ္မပင္ပန္းဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေန႔ခ်င္းျပီး သၿဂိဳလ္ေပးဖို႔ ေျပာထားရပါဦးမယ္။ ရက္လည္ကိုလည္း သံုးရက္ေလာက္နဲ႔ပဲ လုပ္ေပးပါ။ ေစာေစာျပီးေတာ့ ေစာေစာနားရတာေပါ့ေလ။ က်မေၾကာင့္နဲ႔ က်န္ရစ္သူူေတြ မပင္ပန္းေစခ်င္ပါဘူး။

ေသျခင္းတရားဆိုတာ ဘယ္သူ႔မွ မရင္းနွီးခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္သူ႔မွ ေရွာင္လႊဲလို႔ မရနိုင္တဲ့ အရာ။ မေသခ်ာတဲ့ ခရီး မေရရာတဲ့လမ္းမို႔ မေလွ်ာက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း မလႊဲမေသြ ေလွ်ာက္လွမ္းျဖတ္ေက်ာ္သြားရမယ့္ေနရာ မွတ္တိုင္တစ္ခု။ ရွင္ေနတုန္း ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းမေနခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္မက္ေမာခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ ဘယ္အရာမွ ကုိယ္နဲ႔အတူ ပါမလာသြားနုိင္ပါဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး ကိုယ့္ဟာလို႔ ထင္တဲ့ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးေတာင္ထားခဲ့ရဦးမွာပါ။

ေသျခင္းနဲ႔ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ၾကားမွာ အဓိပၸာယ္ ဘယ္လိုဖြင့္ၾကမလဲဆိုတာေတာ့ ေနထိုင္ရွင္သန္ေနဆဲ လူေတြေပၚမွာပဲ မူတည္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနျခင္းဟာ အေရးၾကီးသလို ေသဖုိ႔အတြက္လည္း က်မတို႔ ျပင္ဆင္ၾကရပါဦးမယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ ေခ်ာ္လဲလိုက္၊ ေရာထိုင္လိုက္၊ ျပန္ထ လိုက္၊ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ပဲ သံသရာႏြံၾကီးထဲ ေအာက္ေျခအဆံုးထိ နစ္မသြားေအာင္ေတာ့ ရသေလာက္ေတာ့ လႈပ္ရွားေနၾကရဦးမွာပါပဲ။ ဘယ္ကလာမွန္းလဲ မသိ၊ ဘယ္ကို သြားရမယ္မွန္းလဲ မသိ၊ မသိဘူးလားဆိုေတာ့ သိေနပါတယ္။ သိသလားဆိုေတာ့လည္း မသိျပန္ဘူး တဲ့။ အဲဒါ က်မတို႔ လူသားေတြ ပါပဲ။