ေျပာခ်င္ေနခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ မေန႔က ဧရာ၀တီစာမ်က္နွာမွာ မေမႊးနုိင္ေသာ ညေမႊးပန္းကေလးမ်ား ဆိုတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့......က်မ မျမင္ခ်င္ေတာ့ေသာ...အပိုင္း(၂) အျဖစ္နဲ႔ ေရးျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ က်မအေနနဲ႔ က်မေနထုိင္သြားလာေနတဲ့ အသိုင္းအ၀ုိင္းကြက္ကြက္ကေလးေပမယ့္ ျမင္သေလာက္ေလးနဲ႔တင္ ရင္ထဲ မေကာင္းပါဘူး။ ဧရာ၀တီေဆာင္းပါးရွင္လိုေတာ့ က်မ ထဲထဲ၀င္၀င္မေလ့လာခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဆရာမ မုိးမုိး (အင္းလ်ား)၊ ဆရာမ နုနုရည္ (အင္း၀) တို႔ကို အားက်ေပမယ့္ ရင္ထဲ တင္းက်ပ္လာတာကို ေျဖေလ်ာ့ခ်င္ရံု သက္သက္ကိုပဲ မေနနုိင္လြန္းလို႔ စာေရးျဖစ္ေနတာပါ။
က်မအရင္ကေတာ့ သူတို႔ေလးေတြကို သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း ည ရ-နာရီ ၈-နာရီေလာက္ဆုိရင္ လမ္းေဘးမွာ ၂-ေယာက္ သံုးေယာက္ ရပ္ေနတာ ေတြ႔ေတြ႔မိေတာ့ ညဖက္ၾကီး ဒီလို အ၀တ္အစားမ်ိဳးေတြ၀တ္ျပီး ထြက္တယ္ဆိုေတာ့ နဲနဲ ထူးဆန္းတာေပါ့။ ကာရာအိုေကဆိုင္ ဘီယာဆိုင္ေတြ ေခတ္စားလာေတာ့ သီခ်င္းဆိုေကာင္းတဲ့ မိန္းကေလးေတြ၊ အဆိုမေကာင္းလည္း လွလွပပ ၀တ္စားျပီး အကေလးနဲ႔ တဲြေတာ့ ၾကည့္လို႕ေတာ့ အေကာင္းသား။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလို ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြ လမ္းေဘးမွာ ကားေစာင့္ေနတတ္တယ္။ အမ်ိဳးသားက အဲဒါ အဲဒီလိုဆိုမွ က်မလည္း သေဘာေပါက္သြားျပီး သူတို႔ကို ကရုတစို္က္ သတိထားျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ရွိေနတတ္ေပမယ့္ တေနရာ၊ ႏွစ္ေနရာေလာက္မွာပဲ....ေမွာင္ရိပ္ခုိလို႔ေပါ့။
နာဂစ္ျပီးေတာ့ ရံုးနားမွာ က်မတို႔ ရံုးျပန္ခ်ိန္ ၆နာရီေလာက္ဆုိ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးေရာက္ေနပါျပီ။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ျပီး ျဖတ္သြားသမွ် ကားေမာင္းတဲ့ သူေတြကို ၿပံဳးေစ့ေစ့ မ်က္နွာေပးနဲ႔ လွမ္းလွမ္းၾကည့္လို႔။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ ငါးဆယ္နီးပါး အရြယ္ ပုခံုးေလာက္ရွိတဲ့ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ပြပြနဲ႔ သတိထားမိခ်င္စရာ အက်ီၤ အနီရဲရဲကို ဒူးေခါင္းေက်ာ္ရံု အနက္ေရာင္ စကတ္တိုတိုနဲ႔။ တစ္ရက္မဟုတ္၊ ၂-ရက္၊ ၃-၄ ရက္ၾကာေတာ့ က်မ အမ်ိဳးသားကို ေျပာမိတယ္။ အျမဲတမ္း အဲဒီယူနီေဖာင္းနဲ႔ပဲ အၿမဲေတြ႔ေနရတာကိုး။ က်မေျပာေတာ့ က်မအမ်ိဳးသားက ကားျဖတ္ေက်ာ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့။ က်မ အသဲယားသြားတယ္။ မၾကည့္နဲ႔ေလ။ ေၾကာက္စရာၾကီး။ ဟုတ္တယ္။ က်မကေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ မိုးရြာတဲ့ ညေနခင္းေတြမွာလည္း ထီးေဆာင္းျပီး အဲဒီပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္းေစာင့္ေနတာပဲ။ တခါတေလ က်မတို႕ ညေနရံုးအျပန္ ၅နာရီခဲြေလာက္မွာ ျမင္ခဲ့ရတဲ့သူမ၊ က်မတို႔ ဟိုဟိုသည္သည္ေလွ်ာက္သြားျပီး အိမ္အျပန္ ည-၉နာရီေလာက္အထိ သူမ ရပ္ေနဆဲလည္း ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးဆို ဟယ္ အေဖရယ္ ခုထိရွိေနတုန္းပဲေတာ့ ဆိုျပီး က်မတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္နွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ဒီအရြယ္နဲ႔ဆို သူကိုယ္တိုင္အလုပ္လုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ သူ႕အထင္ကို ေျပာပါတယ္။ ေနာက္သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူမနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ၂-ေယာက္တဲြ၊ ၃-ေယာက္တဲြ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြ ႏွစ္စု၊ သံုးစုေလာက္ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ တခါတေလ ေကာင္ေလးေတြ တစ္စုကလည္း ရစ္သီ ရစ္သီနဲ့ေပါ့။ နာဂစ္အလြန္ ၃ပတ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ တခဏမွ် မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီတေလာက လံုျခံဳေရးေတြ ခ်ထားလို႔မ်ား သူတို႔ေလးေတြကို ဆဲြသြားလို႔လား။ အဲလိုဆို သူတို႔ ဘယ္မွာ ေစ်းဖြင့္ေနၾကမွာလဲ။ အဆင္ေျပသြားၾကတာလား ဘာသာ အေတြးပိုေနခဲ့ရပါတယ္။ က်မလည္း အေ၀းကေနပဲ ဟုိေတြး သည္ေတြးေပါ့။ သူတို႔ေတြရဲ႕ ၀န္ေဆာင္ခက ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ယူသလဲဆိုတာလည္း က်မက သိခ်င္ေသးတယ္။ အမ်ိဳးသားက အဲလိုဆို ခင္ဗ်ားေခါင္းငံု႕ေနလိုက္၊ က်ဳပ္ေမးၾကည့္ေပးမယ္ဆိုေတာ့လည္း ဟယ္ မဟုတ္တာ။ မလုပ္ပါနဲ႔။ က်မ လန္႔တာလည္းပါတယ္။ သူတို႔ေတြကို မိန္းမခ်င္း အားနာတာလည္း ပါတယ္ေလ။ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ငါလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိဘူးတဲ့။ အင္းေလ...။ သူက ေစ်းသိေနရင္ က်မနဲ႔ ကြိဳင္မွာေပါ့ေနာ့။ က်မသိခ်င္တာက ဘယ္ေလာက္ရလို႔ ဒီအလုပ္ကို သူတို႔လုပ္ေနရတာလဲ။ တျခားအလုပ္မရွိၾကေတာ့တာလား။ ဘယ္အရာေတြကမ်ားက သူတို႔ကို ဒီအလုပ္လုပ္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့ရတာလဲ။ ေငြရွာရတာ သိပ္ခက္ခဲပင္ပန္းေနၾကလို႔မ်ားလား။ ခက္ခဲတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ၊ ေစ်းနႈန္းေတြ အဆမတန္ခုန္တက္သြားတယ္။ တလတလ အသံုးစရိတ္ေတြၾကည့္ၿပီးတိုင္း၊ တခါတခါ စားေသာက္ျပီးလို႔ ဘီလ္ၾကည့္ရတိုင္း၊ ၀ယ္ေနက် ပစၥည္းေတြကို ၀ယ္ျပီး cashier မွာ ေငြရွင္းရတိုင္း၊ မညည္းဘူး၊ မညည္းဘူးလို႔ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အားေပးေနေပမယ့္ အသြားေဖာင္းေဖာင္း အျပန္ ေလ်ာ့ရဲရဲျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္လုိပဲ ကိုယ္လည္းပဲ ေလ်ာ့ရဲရဲေတာ့ ျဖစ္မိပါရဲ.။
ဒါမ်ိဳးေတြ ခုမွ ရွိေနတာမဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာ က်မသိပါတယ္ေလ။ ဘုရားေခတ္ကထဲက ဇာတ္လမ္းေတြမွာ၊ ၀မ္းနည္းရမွာလား၊ ၀မ္းသာရမွာလား မိသိန္းၾကည္ အစရွိတဲ့ ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေရးလာခဲ့ၾကတဲ့ စာေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညဥ့္ငွက္ေလးေတြ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးေတာင္ အထြက္မ်ားလာရတာ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာ မဟုတ္တာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ စား၀တ္ေနေရး မေျပလည္ၾကလို႔လား၊ ပိုက္ဆံအရလြယ္လို႔လား၊ ရင္းႏွီးစရာ ကုန္ပစၥည္း ဒီတစ္ခုပဲ က်န္ေတာ့လို႔လား၊ ကိုယ့္၀မ္းကိုယ္ရွာစားေနရတာပဲလား၊ မွီခိုေနတဲ့သူေတြ နပ္မွန္ဖို႔အတြက္ပဲလား၊ မိအိုဖအိုေတြအတြက္ ၾကီးမားလွတဲ့ ေန၊နာစရိတ္အတြက္ သူတို႔ေလးေတြကိုပဲ အားျပဳေနရလို႔ပဲလား၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျပံဳး လွလွပပ ေခတ္မီတဲ့ စတုိင္အသစ္နဲ႔ အ၀တ္အစားေလးေတြ ၀တ္ျပီး ရပ္လာတဲ့ ကားေဘးနားမွာ ေစ်းစကားေတြ ေျပာေနၾကတာ..... သူတို႔ရင္ထဲ ဘယ္လိုရွိမယ္ လွမ္းေတာ့ၾကည့္ခ်င္မိရဲ.ေလ။
ေခတ္ေၾကာင့္လား၊ စနစ္ေၾကာင့္လား၊ ကုန္ေစ်းနုန္းေတြေၾကာင့္လား၊ မေရွာင္လႊဲနုိင္တဲ့ ကံၾကမၼာေတြေၾကာင့္ပဲလား။ အဲဒါေတြက ဘာအတြက္ နိမိတ္ သေကၤတ ေတြလဲ။ ဒါေတြရဲ. ေနာက္ဆက္တဲြ ျပႆနာ ေတြ ဘာေတြ ရွိေနေသးသလဲ။ က်မတို႔ေတြ တိုးတက္ေနတာလား၊ ဆုတ္ယုတ္ေနတာလား၊ တိုးတက္ျခင္းနဲ႔ ဒြန္တဲြေနတဲ့ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း ပံုနိမိတ္ေတြပဲလား။ ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ အဲဒီျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ျဖင့္ က်မ မျမင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မ်က္စိကို မွိတ္၊ ေခါင္းကို လႊဲရုံပဲ က်မ တတ္နုိင္မွာလား.....။
Comments