က်မႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အမွတ္တရ (၁)

က်မႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အမွတ္တရ (၁)

 

ဒီေန႔ က်မဆီ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ဖုန္းဆက္လာတယ္။ (အဲ… က်မ မအိပ္ရေသးလို႔ ဒီေန႔လို႔ ေျပာမိသြားတာ… တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မေန႔ ေန႔လည္ကပါ။) က်မအမ်ိဳးသားက ဖုန္းယူလာေပးလို႔ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးေတာ့ မေျပာဘူးတဲ့။ မႏၱေလးဟန္းဖုန္းတဲ့။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ. က်မ ဖုန္းလွမ္းယူလိုက္မိတယ္။ သိဂၤီႏြယ္လားဆိုေတာ့ ေအး ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ့ က်မကို နင္ေျပာေလတဲ့။ ဒုကၡပါပဲ။ က်မစိတ္ညစ္တဲ့အထဲမွာ ဒါလဲပါတယ္။ ကိုယ္ကသာ သူမ်ားေခါင္းစားေအာင္လုပ္ခ်င္တာေလ။ ကိုယ့္က်ေတာ့ စိတ္ညစ္သား။ ေနာက္ေတာ့ ပိုင္နုိင္တဲ့ေလသံနဲ႔ ခပ္၀ဲ၀ဲ ေလယူေလသိမ္း။ ဟဲဟဲ။ က်မ ရီလိုက္တယ္။ ငါသိပါတယ္ဟာ လို႕။ ဘယ္သူလဲလို. မယံုတဲ့ေလသံမ်ိဳးနဲ႕ ျပန္ေမးေနေသး။ သိဂီၤိဦးရာ…ဆိုေတာ့ သူရီတယ္။ နင္မွတ္မိသားပဲတဲ့။ ေက်နပ္သြားတဲ့ ဟန္နဲ႔။

 

သူနဲ႔ စကားေျပာၿပီးေတာ့ က်မ ေပ်ာ္ေနတယ္။ အရင္တုန္းက အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ျပန္သတိရေနမိတယ္။ က်မ ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းလည္း က်မ ဘေလာက္ဂ္ထဲ ထည့္ထားရဦးမယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတို႔ေတြလည္း က်မဘ၀ထဲမွာ ပါခဲ့ၾကတာပဲဟာ။

 

က်မရဲ႔ ငယ္ဘ၀က အတည္တက်မရွိခဲ့ပါဘူး။ အစိုးရ၀န္ထမ္းျဖစ္တဲ့ ေဖေဖ့ေနာက္ မိသားစုတခုလံုးလုိက္ပါေရြ.ေျပာင္းေနရတာဆိုေတာ့ က်မ နယ္ျမိဳ.ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ဖူး၊ ေနဖူးခဲ့ရပါတယ္။ က်မကို ေမြးဖြားခဲ့တာက ေမျမိဳ.ကို ေဖေဖတို. တာ၀န္က်စဥ္က။ က်မနဲ. တစ္ႏွစ္ကို တစ္ရက္သာသာကြာတဲ့က်မအကိုကိုက်ေတာ့ သရက္ၿမိဳ.မွာ ေမြးခဲ့တယ္။ ေမျမိဳ.သူေတြက လွတယ္မဟုတ္လား။ က်မလည္း ေမျမိဳ.သူျဖစ္ခဲ့ခ်င္သား။ ဟဲဟဲ။ က်မနဲ႔ ေလးနွစ္ကြာတဲ့ က်မေမာင္ေလးကိုကေတာ့ တကယ့္ျမိဳ.ေတာ္သားေပါ့။ ရန္ကုန္မွာ ေနတုန္းေမြးခဲ့တာကိုး။

 

က်မ ေက်ာင္းစ ေနေတာ့ ပဲခူးၿမိဳ. အမွတ္ ၁ ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ။ ဒုတိယတန္းက်ေတာ့ အလြန္ပူျပင္းေျခာက္ေသြ.တဲ့ မင္းဘူးၿမိဳ.ေရာက္ေနျပန္ပါတယ္။ နဂါးပြက္ေတာင္နဲ. ေရႊစက္ေတာ္ေတာ့ အေခါက္ေခါက္ အခါခါေပါ့။ ေလးတန္းနဲ. ငါးတန္းႏွစ္တစ္၀က္ေလာက္ကေတာ့ ေရခဲေအာင္ ေအးတဲ့ ခ်င္းျပည္နယ္ရဲ. ျမိဳ.ေတာ္ ဟားခါးၿမိဳ.ကေလးမွာ။ ေရလည္း မွန္မွန္မခ်ိဳးနုိင္၊ အက်ီ္အထပ္ထပ္ ေဘာင္းဘီအထပ္ထပ္ ၀တ္ျပီး ကေလးပီပီ ေနရာအႏွံ. ေလွ်ာက္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျမည္းေတြေပၚတက္စီးျပီး ျမည္းကထြက္ေျပးလို႕ က်မတို. ေမာင္နွမ ႏွစ္ေယာက္ ျပဳတ္က်ခဲ့ရေသးတာလည္း မွတ္မိေနေသးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ခ်င္းမေလးေတြနဲ. ထင္းလုပ္ဖုိ႕ ထင္းရႈးသီးေျခာက္ေတြ ကူေကာက္ဖို. ပလိုင္းတလံုးလြယ္ျပီး ထင္းရႈးေတာထဲလည္း ၀င္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသည္ကထဲက ရင္းႏွီးခဲ့လို. ကြ်တ္ ဆိုတဲ့ လန္းလန္း လန္းလန္း အေကာင္ေလာက္ကေတာ့ က်မ မေၾကာက္တတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက စားစရာအစာ သိပ္မ်ားရွားပါးသလားမသိပါဘူး။ လတ္ဆတ္တဲ့ သခြားသီး အရည္ရႊမ္းရႊမ္းေတြကို အခင္းထဲ၀င္ျပီး ဆြတ္စားခဲ့တာေတြ၊ ေျပာင္းဖူးရိုးကို (အဲဒီေရာက္မွ) ၾကံလို စားလို႕ရတာေတြ သိခဲ့ရတယ္။

 

ဟားခါးကေန တခါ ကယားျပည္နယ္ရဲ. ျမိဳ.ေတာ္ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ.ကို ေျပာင္းရျပန္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး သိတတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့ လြိဳင္ေကာ္ရဲ. ရာသီဥတုနဲ. ေဒသေလးကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ ေနလို.ေကာင္းတာကိုး။

 

က်မ လြိဳင္ေကာ္မွာ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ၂-ေယာက္ရွိပါတယ္။ ေရစက္လို.ပဲ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ က်မတို. သံုးေယာက္က ပံုစံခ်င္းမတူေပမယ့္ နံမယ္ေတြေတာ့ ဆင္ၾကတယ္ေလ။ က်မက သိဂီၤႏြယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က တင္တင္ႏြယ္။ က်မဆီ ဖုန္းဆက္တဲ့ တစ္ေယာက္က သိဂၤီဦးတဲ့။ သူက ထက္တယ္။ သြက္တယ္။ ေခ်ာတယ္။ ျပီးေတာ့….အဟဲ..။ ေတာင့္တယ္။ သေဘာအေကာင္းဆံုးကေတာ့ က်မတို႔ ႏြယ္ႏြယ္လို. ေခၚတဲ့ တင္တင္ႏြယ္ပဲ။ သူက သူ.အိမ္မွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္ေပမယ့္ သိပ္သေဘာေကာင္းတယ္။ ဗိုလ္မက်တတ္ဘူး။ က်မကိုလည္း သူအလိုလိုက္တာမ်ားတယ္။ က်မ ..ကလား။ အင္း… ပိန္ပိန္ ေျခာက္ေျခာက္ ညစ္ညစ္စင္းစင္း။ ဆံပင္ကေတာ့ ေကာက္ေကာက္ပြပြ။ က်မ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ.က ေျပာဖူးတယ္။ နင့္ ဆံပင္က တေန႔ကို့ပံု တမ်ိဳးျဖစ္ေနပါလားတဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ..။ သူကလည္း သူ.သေဘာ သူေဆာင္ေနေတာ့ ..က်မလည္း သိပ္ျပီး သိမ္းသြင္းမေနပါဘူး။ (ဆံပင္ကို ေျပာတာ) ဟဲဟဲ။

 

ထက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက လူရည္ခြ်န္ ေလးထပ္ကြမ္း။ သူက လူရည္ခြ်န္ျပဳတ္မွာစိုးလို. စာသိပ္ၾကိဳးစားျပီး အပ်ိဳၾကီး ဂိုက္ဖမ္းေနတဲ့ အခ်ိ္န္မွာ က်မတို့ ႏွစ္ေယာက္က အျမင့္ခုန္လို.ေကာင္းတုန္း။ က်မကလည္း အေဆာ့မက္သလားေတာ့မေျပာနဲ.။ ေက်ာင္းနဲ. အိမ္နီးနီးေလးေတာင္ ထမင္းဘူးယူလာျပီး ေန.လည္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို ေဆာ့တာပဲ။ အျမင့္ခုန္ေကာင္းလို႔ ႏြယ္ႏြယ္တစ္ေယာက္ လက္က်ိဳးသြာၿပီး စာေမးပဲြေျဖတဲ့အခ်ိန္ထိ ေက်ာက္ပတ္တီးႀကီး စည္းရင္း ေျဖခဲ့ရရွာတာ…။ က်မ ပေယာဂ မကင္းဘူး။ က်မက သူ.ကို ကစားဖုိ. အေဖာ္ဆြယ္ခဲ့တာကိုး။ ေကာင္းတာတခုကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ႏြယ္ႏြယ္တစ္ေယာက္ ဘယ္ဘက္နဲ.ေရာ စာေကာင္းေကာင္း ေရးတတ္သြားတာပဲ။ ဟဲဟဲ။ ေနာက္ပိုင္း ႏြယ္ႏြယ္လည္း က်မလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ. ျဖစ္သြားျပန္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္ထို္င္ခံုမွာ ကၠုေျႏၵရရ ထုိင္ေနတဲ့အခ်ိန္ က်မကေတာ့ ေနရာတကာ လို္က္လည္ၿပီး ေတာ့ကီေတြပြားလို.။ (ဟုတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မ ေတာ္ေတာ္စကားမ်ားခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ.)။ အဲဒီလိုမ်ိးဆို သိဂၤီဦးက သိပ္မၾကိဳက္ပါဘူး။ က်မကို ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္ျပီး စာဖတ္ေစခ်င္တယ္ ထင္ပါရဲ.။ သူက အဲဒီကတည္းက ဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္တာေလ။

 

က်မတို႔ တုန္းက ၈-တန္းေရာက္ရင္ ရင္ဖံုး၊ ရင္ေစ့အက်ီၤနဲ. ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ ၀တ္ရပါတယ္။ က်မက အဲဒီတုန္းက က်မတို.အတန္းထဲမွာ ဟာသပဲလား မသိဘူး။ ပံုမွန္ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ဆို က်မအဖို. ကြင္းက ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါတယ္။ ေမေမက က်မကို လံုခ်ည္ မျပင္ေပးဖူး တူပါရဲ.။ လံုခ်ည္ကၾကီးက်ယ္ရတဲ့အထဲ ေဒါင့္ေတြ ဘာေတြ မပါေတာ့…. က်မလံုခ်ည္ တခါ၀တ္ရင္ ေခြး ကိုယ့္အျမီးကိုယ္ူျပန္ကိုက္ေနသလိုပါပဲ။ ခ်ာလည္လည္နဲ႕ေလ။ ခါးၾကားမွာ လံုးေထြးထည့္ထားတဲ့အစနဲ.ကို က်မ ခါးက ေတာ္ေတာ္ ၀ ေနပါတယ္။ ဒါေတာင္ လံုခ်ည္က ရွည္ေနတယ္ဆိုၿပီး ေမေမက အထက္ဆင့္ မတပ္ေပးထားဘူးတဲ့။ ခုေခတ္ က်မ သားၾကီးတို႕ေက်ာင္းမွာေတာ့ ကေလးမေလးေတြက ငါးတန္းဆို လံုခ်ည္၀တ္ေနရေပမယ့္ လံုခ်ည္ စကပ္နဲ.ဆိုေတာ့ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ က်မလို္ ဒုကၡမေရာက္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သူမ်ားေတြက်ေတာ့ အဆင္ေျပသလိုပါပဲ။ ႏြယ္ႏြယ္တို႕ဆိုလည္း ေသေသသပ္သပ္နဲ့ပါ။ သိဂၤီဦးကေတာ့ လံုခ်ည္မွာ ေဒါင့္ထည့္ျပီး ၀တ္ထားေတာ့ …သူ.ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ကိုယ္လံုးနဲ.ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းမယ္ ထင္ရဲ.။ သူ.ကို လာလာ ၾကည့္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ အတန္းေရွ့မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ က်မရဲ. အကိုေတာင္ ပါေသးတယ္။ ႏြယ္ႏြယ့္အကိုလည္း သေဘာက်ေသးတယ္ ထင္ရဲ. (ဟဲဟဲ. သူ က်မဘေလာက္ဂ္ မဖတ္မိပါေစနဲ.။ သိရင္ မလြယ္ဘူး)။

 

က်မ ကိုးတန္းနွစ္ကုန္ခါနီး ဒုတိယအစမ္းအျပီးမွာ ေဖေဖနယ္ေျပာင္းရျပန္ပါတယ္။ ေတာင္ငူကိုပါ။ တျခားၿမိဳ.ေတြတုန္းက သိပ္မၾကာခဲ့တာေရာ၊ ငယ္ေသးေတာ့ ဘာမွ သိပ္မသိေသးတာေရာ ပါမယ္ထင္တယ္။ အဲဒီတခါေျပာင္းေရႊ.ေတာ့ က်မ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း ၂-ေယာက္နဲ. ခဲြခြာရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားရပါတယ္။ က်မအတြက္ေတာ့ အဲသည္အကူးအေျပာင္းက ဘ၀ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ကြာသြားသလိုပါပဲ။ ၅ တန္းေလာက္ကတည္းက ေနလာတဲ့ ေနရာမွာ က်မအတြက္ ဘာကမွ အထူးအဆန္းျဖစ္မေနေပမယ့္ ေနရာသစ္လည္းေရာက္ေရာ…. က်မ ရုတ္ခ်ည္းႀကီး လူႀကီးဆန္လိုက္ရပါတယ္ဲ။

 

က်မတို့ သံုးေယာက္လည္း အဲဒီေနာက္ပိုင္း သံုးေယာက္စလံုး ျပန္မဆံုျဖစ္တာ အဲဒီကတည္းကပါပဲ။ က်မ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႏြယ္ႏြယ္ကလည္း ရာဇူးေျပာင္းလာေတာ့ က်မနဲ့  ႏြယ္ႏြယ္နဲ. ျပန္တဲြျဖစ္ပါေသးတယ္။ က်မတို. ႏွစ္ေယာက္က ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆံုၾကေပမယ့္ သိဂီၤဦး ကေတာ့ မာဇူးမွာ တစ္ေယာက္တည္း..။ အဲ….တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ ဖူးစာရွင္ကို  အဲဒီမွာ ရွာေတြ.သြားိတာကိုး။

 

သိဂၤီဦးနဲ. က်မလည္း ေရစက္ပါတယ္ ထင္ပါတယ္။ သူမႏၱေလး ကေန တရားလာအားထုတ္ဖုိ. ျဖစ္လာေတာ့ ေတာင္ငူကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူက ပထမႏွစ္၊ က်မက ဆယ္တန္း ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္ေျဖအျပီးမွာေပါ့။  ေတာင္ငူ မယ္သီလရွင္ေက်ာင္းမွာ သူတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနလို. က်မကိုပါ ေခၚျပီး က်မတို. ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ဆယ္ရက္ တရားစခန္း၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ က်မရဲ. ပထမဦးဆံုး ၀ိပႆနာ သင္ခၤန္းစာ အစပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို.လို. သူကလည္း က်မ ကို ေက်းဇူးျပဳဖူးတဲ့ က်မရဲ. ဓမၼမိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပန္ပါေသးတယ္။

 

က်မ သူတို.မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့သလို က်မ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့လည္း သူတို.ကို မဖိတ္ခဲ့မိဘူးထင္ပါရဲ.။ ႏြယ္ႏြယ္က သူ.မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာကို က်မဆီအေရာက္ပို.ေပးခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိ္န္ က်မ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို. မသြားနုိင္ခဲ့ပါဘူး။ သိဂီၤဦး မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ က်မ ေရျခားေျမျခားေရာက္ေနခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။

 

ကဲြေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးၾကာမွ သိဂၤီဦး က်မဆီ ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ.ခ်စ္ခင္ပြန္းရယ္၊ သားေလးရယ္ပါလာပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ.ဆိုတဲ့ ေနရာက်ယ္ၾကီးထဲကို က်မ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေလးနဲ. ေရာက္လာတဲ့ က်မ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း။ ပီအက္စ္စီ စာေမးပဲြလာေျဖရင္း သူ.သူငယ္ခ်င္း က်မကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ခက္ခက္ခဲခဲ လာရွာေတြ.တာေလ။ ေလသံေတြကလည္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ရင္ထဲက ခင္မင္ေျပာဆိုတာေတြလည္း ပကတိျဖဴစင္ဆဲ။ အဲဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြု က်မမွာ ရွိေနတဲ့တြက္ ေလာကၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

 

က်မတို႔ အဆံုးအစ မထင္လည္ပတ္ေနတဲ့ သံသရာႀကီးထဲမွာ အမ်ိဳးမေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးလို. ဆိုပါတယ္။ တခ်ိဳ.ကလည္း ၾကံဳႀကိဳက္ရံုေလး၊ တခ်ိဳ.က်ေတာ့လည္း ကမာၻႀကီးက က်ဥ္းလြန္းတယ္ ေျပာရေလာက္ေအာင္ကို ေနရာတကာ ေတြ႕ေနတတ္တာမ်ိဳးေတြ၊ တခ်ိဳ.က်ေတာ့လည္း ထပ္ခါထပ္ခါ ေက်းဇူးျပဳလို.၊ တခ်ိဳ.က်ေတာ့လည္း ထပ္ခါထပ္ခါ အေႏွာင့္အယွက္ေပးလို.။ တခ်ိဳ.ကိုက်ေတာ့ ျမင္တာနဲ႕ သိပ္ခင္သြားတတ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ.ကိုက်ျပန္ေတာ့ ဘာမွန္းမသိပဲနဲ.ကို မႏွစ္ျမိဳ.ခ်င္တတ္တာ။ အားလံုးေသာ အက်ိဳးေတြက အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြကို အေျခခံျပီးမွ ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။ က်မတို. သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္လည္း အတိတ္က မျမင္နုိင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြေတာ့ ရွိခ့ဲလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္ေနာ္။

 

ျပန္ေတာ့ဆံုခ်င္ေသးတယ္ ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔….။ ျပန္ဆံုဖို. ကံမကုန္ၾကေသးရင္ေပါ့ေလ….။

 

(ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း သိဂီၤဦးနဲ. တင္တင္ႏြယ္တို.ကို အမွတ္ရေသာအားျဖင့္ ဒီပို.စ္ေလးကို တင္ျဖစ္သြားပါတယ္။)


--
Theingi Nwai
tg.nwai@gmail.com