က်မ မျမင္ခ်င္ေတာ့့ေသာ ..... (၁)

အရင္ကေတာ့ ဒီေနရာေလးကိုေရာက္ရင္ က်မမ်က္လံုးအစံုက တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေနမိတတ္ပါတယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းအပို႔မွာ မရွိေသးရင္  ေစာေနေသးတာပဲ လို႔ ေတြးမိတတ္ေပမယ့္ ၁၀-နာရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့  သူ ေရာက္ေနတတ္ပါျပီ။ ထီးကေလးေဆာင္းျပီး ေပါင္ခ်ိန္စက္ကေလး ေရွ႔ခ်လို႔ေပါ့။ ေန႔လည္ေနခင္းမွာလည္း သူ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ညေနေစာင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္ က်မတို႔ ရံုးကအျပန္ဆိုရင္ေတာ့ သူရွိမေနေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ ၁၀နာရီ ခဲြ ပတ္၀န္းက်င္ကေန ညေန ေလး နာရီေလာက္ထိ ျဖစ္ေနမယ္ ထင္ပါတယ္။

က်မ သူ႕ကို ျပန္စ ေတြ႕တုန္းက အ့ံအားသင့္ၿပီး ၀မ္းသာစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။ ၀မ္းသာရတာကေတာ့ က်မတုိ႕ ေက်ာင္းတက္ခါစကတည္းက က်မတုိ႔အေပၚ ေကာင္းခဲ့တဲ့ အေဆာင္က ထမင္းခ်က္ဦးေလးလာ ၾကီးကို ကို ျပန္ေတြ႕လိုက္ရလို႔ပါ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက ခက္ခဲစြာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳေနရတာကို က်မမ်က္ေစ့ေအာက္ ျမင္ေနရလုိ႔ပါပဲ။ က်မတို႔ အေဆာင္ေနစဥ္က က်မတို႔ရဲ႕ အားကိုးအားထားျပဳရာ ဦးေလးႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီအထဲကမွ ဦးေလးလာ တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ျဖင့္ က်မ အခင္ဆံုးပါပဲ။ တုိင္းရင္းသားအသံ၀ဲ၀ဲနဲ႕ သူေျပာတဲ့စကားကို နွစ္ခါ သံုးခါထပ္ေျပာမွ နားလည္ခဲ့ရေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ ရိုးသားမႈကို က်မခံစားလို႔ ရခဲ့လို႔ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

က်မ အမ်ိဳးသားကိုေျပာေတာ့ သူက သြားၾကည့္ရေအာင္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဦးေလးလာ ေပါင္ခ်ိန္စက္ ေရွ႔မွာ ထိုင္ေနတုန္း က်မတို႕ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကားရပ္ရတာ အဆင္မေျပလို႔ လြတ္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ထားခဲ့ျပီး သြားရပါတယ္။  ဦးေလးလာ လားလို႕က်မေမးေတာ့ က်မကို ရီေ၀တဲ့ ရင့္ေရာ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုနဲ႕ ၾကည့္ပါတယ္။ က်မအမ်ိဳးသားက လူမွားမွာ စိုးလို႕ ဦးေလးနာမယ္ ဘယ္လိုေခၚလဲ လို႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ ေလးလာ ေလ လို. ျပန္ေျဖပါတယ္။ (က်မနားထဲေတာ့ ေလးလာ လား၊ ေလးလိႈင္ လား။ ခုထိ မသဲကြဲေသးပါဘူး။) အရင္တုန္းက သဇင္ေဆာင္မွာ လုပ္ခဲ့တာလားလို႕ ေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္ေလ လို. ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဦးေလး က်မကို မွတ္မိလားဆိုေတာ့ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ေနေပမယ့္ သိပ္မွတ္မိဟန္မတူပါဘူး။ က်မကိုယ္တုိင္ရဲ. ပံုရိပ္ေတြကလည္း ေျပာင္းလဲခဲ့ေနျပီေလ။ အဲဒီေတာ့ သိဂၤီႏြယ္ ေလ။ ဦးေလးလာရဲ. ဆိုေတာ့ သိဂၤီႏြယ္လား ပိန္သြားတယ္ေနာ္တဲ့။ ဟုတ္ပါရဲ. က်မအရင္က အခုလို ပံုစံမ်ိဳးမွ မဟုတ္္ခဲ့တာ။ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ျပီပဲ။ အဲဒါနဲ့ ပိုက္ဆံ ငါးေထာင္ သူ.လက္ထဲ ထည့္လိုက္ေတာ့ ၀မ္းေတြသာျပီး ဆုေတြ ေပးေနေလရဲ.။

ေနာက္ပိုင္း က်မ အဲဒီေနရာေရာက္တုိင္း သတိထားၾကည့္ေနမိတယ္။ မလာရင္ သူမ်ား ေနမေကာင္းဘူးလားေပါ့။ ဒီဇင္ဘာနားနီးေတာ့ သတိရျပန္ပါတယ္။ သြားေတြ.ခ်င္ေပမယ့္ က်မတို႔မွာ အခ်ိ္န္ေတြက ရွားပါးပါတယ္။ အဲဒီေနရာကလည္း မေ၀းေပမယ့္ က်မတို.အတြက္ rush-hour ျဖစ္ေနတတ္လို႕ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ မပါနုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ ခရီးသြားတာနဲ.၊ နာဂစ္ေတြနဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနေပမယ့္ သူ.ကိုေတာ့ အဲဒီေနရာေရာက္တုိင္း ရွာၾကည့္မိပါတယ္။

မေတြ႕တာၾကာျပီး ေနာက္ တစ္ရက္မွာေတာ့ ကားမွတ္တိုင္ဘက္နားမွာ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိိနဲ႔ လမ္းျဖတ္ကူးေနတဲ့ သူ.ကိုေတြ.ေတာ့ ကားေမာင္းေနတဲ့ အမ်ိဳးသားကို ဦးေလးလာ ဦးေလးလာ လို. အေလာတၾကီး ေျပာမိပါတယ္။ အမ်ိဳးသားက က်မကိုၾကည့္ျပီး ေတြ.ခ်င္လို.လားလို.ေမးျပီး ကားကို တပတ္ျပန္ေမာင္းပို႔ျပန္ေတာ့လည္း ကားဂိတ္မွာ ရွိမေနျပန္ပါဘူး။ ခုနကေသေသခ်ာခ်ာေတြ႔လိုက္တာပဲ လို.မေက်မနပ္ေျပာမိေတာ့ အခုမွ လာတာျဖစ္မယ္ထင္တယ္ဆိုျပီး သူ.ေနရာေလးဆီကို ျပန္ေမာင္းေပးျပန္ပါတယ္။ ေတြ.ပါျပီ။ ခုမွ ၀ယ္လာဟန္တူတဲ့ ထမင္းျဖဴထုပ္ေလးကို မိုးရြာၾကီးထဲမွာ ဖြင့္ရင္း စားေနဟန္ပါပဲ။ ထမင္းျဖဴခ်ည္း သက္သက္မို႔ စားမ၀င္ဘူးနဲ႔ တူပါတယ္။ ျပန္ခ်ည္ထုပ္ထားလိုက္ျပန္တယ္။ က်မလည္း ေလာေလာလတ္လတ္ နာဂစ္ေၾကာင့္ စိတ္ေရာ ကုိယ္ပါ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနလို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ေတာ္တန္ရံု ကိစၥေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေနျပီ။

သူ က်မကို မမွတ္မိျပန္ပါဘူး။ သူ.ကို ကရုတစိုက္ စကားလာေျပာေနတဲ့ က်မကို ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္ရဟန္မတူတဲ့ မ်က္လံုးအစံုနဲ႕ ၾကည့္ေနျပန္ပါတယ္။ သိဂီၤႏြယ္ ေလ လို.ဆိုေတာ့မွ ေအာ္.. ဆံပင္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္တာလဲလုိ.ျပန္ေျပာေတာ့မွ ကိုယ့္ဆံပင္ေတြေၾကာင့္ သူမမွတ္မိတာကိုး လို. နားလည္လုိက္ရပါတယ္။ ကတံုးတံုးလိုက္လို.ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကို စိတ္ပူေနျပန္ပါတယ္။ ေနမေကာင္းလို.လားတဲ့။ မဟုတ္ပါဘူး ဦးေလးလာ ရယ္။ သီလရွင္၀တ္လိုက္လို.ပါ ဆုိမွ ေအာ္...တဲ့။ က်မလည္း သြားစရာေလးက ရွိေနေတာ့ ကမန္းကတန္းပဲ စကားေလးနဲနဲပါးပါးေျပာျပီး စာအိတ္နဲ႔ ထည့္လာတဲ့ ပိုက္ဆံကို သူ.လက္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့..... မ်က္ရည္၀ဲေနတဲ့ မ်က္လံုးအစံုနဲ. ေက်းဇူးတင္လုိက္တာကြယ္တဲ့။ က်မ ျပန္လွည့္ထြက္သြားေတာ့ သူတခုခု လွမ္းေျပာလိုက္လို. က်မ သူ.နားျပန္သြားျပီး ေမးလိုက္ေတာ့ ညေစာင့္အလုပ္ေလး ဘာေလးရွိရင္ ....။ ဟုတ္သားပဲ။ က်မကေတာ့ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ခါးပါကိုင္းေနျပီး ကိုယ့္၀မ္းစာ ကိုယ္ျပန္ရွာေနရတဲ့ အရင္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုမ်ား ကူညီနုိင္မွာလဲ။ က်မလည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပံဳးျပျပီး ျပန္ေျပာေပးမယ္ေနာ္လုိ. ေတာ့ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ေပးလိုက္တဲ့ ပုိက္ဆံက မနည္းေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ အသံုးခံမွာလဲ။ သူ လုိသေလာက္လညး္ ကုိယ့္မွာ ျဖည့္နုိင္စြမ္း မရွိ။ အင္အားကလည္း ရွိမေနခဲ့။

အရင္ကေတာ့ ဦးေလးလာဆီသြားျပီး အက်ီၤေလး၊ ပုဆိုးေလးေတြ ေပးဖို.၊ အခ်ိန္ကေလးရရင္ လၻက္ရည္ဆိုင္ေလး၀င္ျပီး လၻက္ရည္ေလးေသာက္ မုန္.ကေလးေတြ ၀ယ္ေကြ်းျပီး စကားေလးဘာေလးမ်ား ေျပာမလား စိတ္ကူးမိခဲ့ရဲ.။ ခုေတာ့ က်မကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြာနဲ. ေစာင့္ေနမယ့္ သူ.ဆီကို က်မ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူးေလ။ အမ်ိဳးသားက အဲဒီေနရာေရာက္တုိင္း က်မကို ေမးတယ္။ ရွိလား တဲ့။ က်မကေတာ့ ေခါင္းကို မတ္မတ္ထား ေရွ႕တည့္တည့္ၾကည့္ရင္း မသိဘူး၊ မၾကည့္ေတာ့ဘူးလို. ပဲ ျပန္အေျဖေပးေနမိတယ္။ ရင္ထဲကိုက္တယ္ ဆိုတာ အဲဒီလုိမ်ိဳးကိုး။ ကိုယ္သိေနတဲ့ သူေတြကို လည္း က်မ မကူညီနုိင္ဘူး။ ကိုယ္မသိတဲ့ ကိုယ့္ျပည္သူေတြအတြက္လည္း က်မ ပိုျပီး မကူညီနုိင္ေတာ့ဘူး။ အင္း.... ေရနစ္တဲ့သူကို ကူညီဖုိ႔ ကိုယ့္မွာ ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ေရကူးအတတ္ေတာ့ ရွိေနရမွာေပါ့ေနာ္။ ျမတ္္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္က လူသားေတြကို ကယ္တင္ဖုိ႔ သူတစ္ေယာက္တည္း ကိုု္ယ္လြတ္ရုန္းနုိင္ရဲ.သားနဲ႔ ေလးသေခ်ၤနဲ. ကမာၻတစ္သိန္း ပါရမီျဖည့္က်င့္ခဲ့ရတာေတြ...။

က်မမွာ အင္အားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေစခ်င္ပါရဲ.။  လုပ္ခ်င္တဲ့၊ လုပ္တတ္တဲ့၊ လုပ္နုိင္တဲ့ စြမ္းအားေတြ အျပည့္ရွိေနမဲ့ လူသားဆန္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္စမ္းရဲ.ေနာ္....။