အေမတစ္ေယာက္ရဲ တပိုင္းတစ သံစဥ္...

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁-ႏွစ္ နံနက္ ၅နာရီ ၁၀ မိနစ္ တိတိမွာ က်မ မိခင္ဘ၀ကို စတင္ခဲ႔ရပါတယ္။ ပထမဦးဆံုးသားႀကီးကို ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္က UHC မွာ ေမြးဖြားခဲ႔ပါတယ္။ သားဦးလည္း ျဖစ္၊ အရင္ကတည္းက ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အၾကားအျမင္ဗဟုသုတလည္း မရွိခဲ့သူမို႔ မိဘမ်ားရွိတဲ့ ရန္ကုန္ျပန္ျပီး မီးဖြားဖို႔ စီစဥ္ခဲ႔ရပါတယ္။ က်မ ကိုယ္၀န္ ၇-လ ေလာက္မွာ ခြင့္နဲ႔ ျပန္လာပါတယ္။ ပထမဦးဆံုးကေလးဆိုေတာ့ ဗိုက္ထဲက ထြက္သြားရင္ ၿပီးၿပီလို႔ ထင္ထားခဲ့တာေလ။ ေစာင့္ေနရတာၾကာလို႔ ျမန္ျမန္ေမြးေစခ်င္ၿပီလို႔ ေျပာေတာ့ အိုဂ်ီမမ က ရီတယ္။ ခုခ်ိန္နားထားရမွာ။ ေမြးၿပီးၿပီဆိုတာနဲ႔ နားရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘယ္နားလည္မလဲ...။ ဟုတ္ပါ့ေနာ္..။ ခုခ်ိန္ထိကို မနားရေသးတာ။

ေမြးခါနီးေတာ့ အမ်ိဳးသား ျပန္လာတယ္။ က်မတုိ႔လည္း ဆရာ၀န္ခ်ိန္းတဲ့အတိုင္း ညေန ေဆးခန္းျပသလိုမ်ိဳးပဲ သြားတာ။ ဟုိလည္း ေရာက္ေရာ တခါတည္း တက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွ ပါမလာ။ က်မတို႔က ေနရစ္ခဲ႔ၿပီး အိမ္ကလူေတြက ပစၥည္းေတြ ျပန္သြားသယ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကိုေစာင့္ရင္း ညေနက ေတာ္ေတာ္ေစာင္းလာေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုၿပီး ညေနစာ စားဖုိ႔ အျပင္ထြက္လာတာေပါ့ေလ... လမ္းထိပ္က restaurant မွာ သြားစားမယ္စိတ္ကူးနဲ့။ ႏွစ္ေယာက္သား ေအးေအးေဆးေဆး သေဘာေတြက်လို႔..။ ေရာက္ခါနီးက်မွ အိမ္ကကားနဲ႔ ေတြ.တာနဲ႔ ျပန္လိုက္လာရတယ္။ သူတို႔ေတြ ယူလာတဲ့ ထမင္းစားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီ။ ဟင္းကလည္း မစားရတာၾကာေနျပီျဖစ္တဲ့ က်မအႀကိဳက္ ၀က္သားတုတ္ထုိးနဲ႔ ပဲႀကီးနွပ္ေလ။ က်မတို႔က ဘြတ္ကင္မလုပ္ထားေတာ့ ညဘက္မွာ အေပၚဆံုးထပ္က ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲမွာ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ စကားေလးေျပာေနရင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခါနီးမွာ က်မ ကုတင္ေနာက္က အသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့... အမေလး.. ေခြးၾကီး... အယ္လ္ေဇးရွင္းတုိ႔ အင္းေခြးတုိ႔လို ေခြး အၾကီးၾကီး။ သူက ေနာက္ေက်ာခုိင္းအိပ္ေနတဲ့ က်မကို တရံႈ႕ရံႈ႕နဲ႕ အန႔ံခံေနေလရဲ႕။ ေခြးမေၾကာက္တတ္ေပမယ့္ ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ လန္႔တာေပါ့။ ကိုယ့္ေဘးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသားကို နိႈးလုိက္ေတာ့ သူက ထၾကည့္တယ္။ သူက တခါ တာ၀န္က်ဆရာမေတြကို လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ ဆရာမေတြက တျခား ဘက္ကေန ေပၚလာေတာ့ ေခြးက လွမ္းေဟာင္တဲ့ အသံႀကီးေၾကာင့္ သူတို႔ပါ ေၾကာက္လို႔။ က်မကေတာ့ လွည့္မၾကည့္ရဲဘူးေလ။ ဗိုက္ကို လွမ္းဟပ္လုိက္မွာစိုးလို႔။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဖာသာ မာန္ဖီၿပီး ျပန္ထြက္သြားေလရဲ႕။ ဆရာမေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္။ အဲလိုမ်ိဳး တခါမွ မျဖစ္ဖူးဘူးတဲ့။ ဒီေခြးကိုလည္း မျမင္ဖူးဘူး။ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ ညႀကီးသန္းေခါင္မွ အေပၚဆံုးေျခာက္ထပ္ကုိ...။ က်မတို႔ကေတာ့... ျပန္ေျပာမိပါတယ္။ ငါ့သားႀကီးကေတာ့ ေခြးတို႔ရဲ႔ ဆရာႀကီး ျဖစ္မွာပဲလို႔။ ဟဲဟဲ။

ေနာက္တေန႔ ခြဲခန္းထဲက အထြက္မွာ မေန့ညက စားထားခဲ့တာေတြက အစြမ္းျပပါေတာ့တယ္။ အန္လိုက္တာ... အန္လိုက္တာ။ အိုဂ်ီကလည္း စိတ္ပူလို႔။ က်မလည္း ေခါင္းေတြကမူး။ ေနာက္ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီးေတာ့ သက္သာသြားပါတယ္။ က်မ အိပ္ယာကနုိးေတာ့ က်မလက္ကို ကိုင္ၿပီး ပရိတ္ရြတ္ေနတဲ့ က်မခ်စ္ခင္ပြန္း။ အသစ္စက္စက္ ဖခင္ေပါ့။ သူ႕ၾကည့္ရတာ စိတ္ပူေနသလိုပဲ။ က်မလည္း အၾကာႀကီး အိပ္ရာေပၚမွာ မေနဖူးေတာ့ စိတ္ညစ္၊ ပိုဆိုးတာက ေခါင္းအံုးမပါပဲ အိပ္ရတာ။ ေခါင္းအံုးအံုးခ်င္တယ္လို႔ ေယာက်ာၤးကို ဂ်ီေတြက်။ သူက က်မကို ျပန္ေခ်ာ့ေပါ့။ ဘယ္ႏွယ့္။ က်မ အရင္တုန္းက အမ်ိဳးသား တခါတေလ ေခါင္းအံုး မအံုးပဲ အိပ္ရင္ သူ႕ကို အံ့ၾသတယ္။ (အဲဒီကစၿပီး က်မလည္း ေခါင္းအံုးမပါလည္း အိပ္လို႔ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။)
က်မ ဘယ္ေလာက္တံုးသလဲ ဆုိရင္ က်မဗိုက္ကို ဘယ္လိုခဲြသလဲ မသိဘူး။ အရင္ ေမေမ ကိုကို့ကို ေမြးတုန္းက ခဲြသလို ေဒါင္လိုက္ခဲြမယ္ထင္ၿပီး က်မမွာ နာလုိက္တာ..။ ကိုင္လည္း မကိုင္ရဲ။ ကိုယ့္အထင္နဲ႔ကို နာေနတာေလ။ တကယ္တမ္း ဆရာမ ေဆးလာထည့္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကို ခဲြတာ bikini ၀တ္ရင္လည္း ခဲြေၾကာင္းမေပၚေအာင္ ခဲြထားတယ္ ဆိုမွ.... ေအာ္... ငါ့ႏွယ္ တလဲြ နာေနတာကိုးလို႔ ရယ္ခ်င္မိေသး။ သိပ္ေတာ့ျဖင့္မရီရဲ.... ဗိုက္ခဲြထားတဲ့ ေနရာက အသက္ရႈရင္ေတာင္ နာခ်င္ခ်င္ရယ္။

က်မမွာလည္း နာလုိ႔ေကာင္းတုန္းပဲ ရွိေသး။ သားႀကီးက ျပႆနာ စပါၿပီ။ ေမြးကင္းစ အသား၀ါ (Neonatal jaundice) ပါ။ ေနာက္ photo therapy ေပးပါတယ္။ ဒါလည္း မရပါဘူး။ ၄-ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာလည္း မသက္သာေတာ့ အမ်ိဳးသားရဲ႔ အစ္မ ဆရာ၀န္မက အျပင္တျခားေဆးခန္းရဲ႔ ကေလးအထူးကုဆီ လုိက္ျပပါတယ္။ စစ္ၾကည့္ေတာ့ အေျခအေနက သိပ္မေကာင္း။ ဒါနဲ႔ပဲ ကေလးေဆးရံုႀကီးကို ေခၚသြားပါတယ္။ က်မကေတာ့ သည္ေဆးခန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ေတြပူလို႔ေပါ့။ အခုခ်ိန္လို္လည္း ဆက္သြယ္ေရးေတြက အဆင္မေျပေသးဘူးေလ။ ကေလးအေဖနဲ႔ ရွိသမွ်လူအကုန္ အဲသည္ေရာက္ေနၾကတာပါပဲ။ ေနာက္ ေသြးလဲရမယ္ဆိုၿပီး ေသြးစစ္ပါတယ္။ စစ္ၾကည့္ေတာ့ ေအ ေသြးျဖစ္ေနေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကီးက သူ႔အေဖေသြးနဲ႔ အတူတူပဲဆုိေတာ့ မင္းလွဴလိုက္လို႔ေျပာပါတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကေလးကို အသား၀ါစစ္တုန္းက ေသြးပါ စစ္ထားခဲ့လုိက္မိတာပါ။ အဲဒီမွာတင္ အမ်ိဳးသားက မွားေနတယ္ ထင္တယ္။ ကေလးက ေအဘီေသြးလို႔ ေျပာတယ္ဆိုေတာ့မွ ဆရာ၀န္ႀကီးက သူ႔လူေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္စစ္ခုိင္းျပန္ရျပန္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အေဖ႔ ေအ နဲ႔ အေမ့ ဘီေသြး ေပါင္းထားတဲ့ ေအဘီေသြးပိုင္ရွင္ကေလးပါ။ အဲဒီေတာ့ အမ်ိဳးေတာ္ေနတဲ့ အဲဒီဆရာ၀န္ႀကီးကပဲ သူ႔ရဲ႔ ေအဘီေသြး ကို ကေလးအတြက္ လွဴေပးပါတယ္။ သားႀကီးရဲ႕ အသက္သခင္ေက်းဇူးရွင္ပါပဲ။

က်မလည္း UHC ကေန ကေလးေဆးရံုကို ေရႊ႔ရပါတယ္။ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္တဲ့ ေနရာျဖစ္လို႔ ကေလးအေမကလဲြရင္ အျပင္လူ မ၀င္ရပါဘူး။ အေမအသစ္စက္စက္ျဖစ္တဲ့ က်မကလည္း ဘာမွႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ မလုပ္ထားတာဆိုေတာ့ ကေလးကို ဘယ္လို အနွီးထုပ္ေပးရသလဲ မသိခဲ့ပါဘူး။ ကေလးနုိ႔တုိက္ခ်ိန္မွာ ကေလးကို ထုတ္ေပးပါတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ အထဲထည့္ထားတာကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္ ကေလးက မွိန္းေနရင္ မ်ားမ်ားနို႔စို႔မွ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းမယ္ဆုိေတာ့ သူကေလးကို ယားေအာင္ နားရြက္ပြတ္လိုက္ ေျခဖ၀ါးေလးပြတ္လိုက္နဲ႔ နုိႈးေနရပါတယ္။ ၿပီး အႏွီးလဲရၿပီဆိုရင္ေတာ့ က်မ စိတ္ညစ္ေပါ့။ ကေလးကတျခား၊ အႏွီးက တျခား...။ ေနာက္ကေလးလည္း သက္သာေတာ့ အိမ္ျပန္လာၾကပါတယ္။ ေမာလိုက္တဲ့အေမာ...။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကိုယ္မွ ပြားလာေသာ ကိုယ္ပြားေလးေတြကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္တာထက္ ပိုၿပီး ကရုစုိက္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရတာ ခုထိပါပဲ။

မိခင္ေမတၱာကို မေဖာ္က်ဳးတတ္တဲ့ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႔ သံစဥ္တပိုင္းတစေပါ့။