Skip to main content

သူငယ္ခ်င္းသုိ႔ ေပးစာေဟာင္းေလး တစ္ေစာင္။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၈- နွစ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္စီ ေရးထားခဲ႔တဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္ေလးပါ္၊ ဟုိတေန႔က ပစၥည္းေတြ ရွင္းရင္း ေတြ႕လို႔ ဘေလာက္ဂ္ထဲ တင္ခ်င္တာနဲ႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီစာအတိုင္းနီးပါးပဲ ျပန္တင္ထားတာပါ။ အေဆာင္အေၾကာင္းရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းရယ္၊ ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ခံစားမႈတခ်ိဳ႔ရယ္ေပါ့။




alettertoafriend01 - Upload a Document to Scribd

ေနာက္ဆက္တဲြ

ဒီpost ေလးလည္း တင္ျပီးေရာ... တခ်ိဳ.က စာရွည္လို. သူငယ္ခ်င္းဆီပို႔တယ္ဆုိၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ က်မဆီမွာ ရွိေနတာလဲ ေမးပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းပိတ္တဲ႔ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ စာေတြ အမ်ားႀကီးေရးျဖစ္ပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ကုိက စာေရးေနရရင္ ေပ်ာ္ေနလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီစာေလးလည္း ေရးေပမယ့္ မထည့္ျဖစ္ခဲ.တာ ျဖစ္နုိင္သလို ေနာက္တေစာင္ အသစ္ထပ္တည့္လိုက္တာလဲ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ က်မ လက္ေရးမေျပာင္းဘူးဆိုတာကို ေမးလ္နဲ. ပို.ေပးပါတယ္။ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ လက္ေရးနဲ.ေရးတဲ.စာေတြက ရွားသြားပါၿပီ။ ခုေနမ်ားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီစာပို႔ရင္ emailေတြကို CC ခံပို.ျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ က်မစာေလးကို သိမ္းထားတဲ. အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးတင္အမွတ္တရအျဖစ္ ဘေလာဂ္ထဲမွာ ေနာက္ဆက္တဲြအျဖစ္ ျပန္တင္ထားလိုက္ပါတယ္။



Read this document on Scribd: alettertoafriend01

Comments

ဖတ္ ျပီး သြား ျပီ.. နင္ ရဲ့ သာမာန္ စာ တေစာင္ က ငါ အတြက္ ေတာ့ ဝတူၲ တပုဒ္ ေလာက္ ရွိ တယ္...ဟီး ဟီး..
Sonata Cantata said…
ေၾသာ္ တခါတရံ ဆီကလား... ေ၀မွ်တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး။ TG ရဲ႕ လက္ေရးက တသမတ္ထဲဘဲ။
ေဗဒင္ေဟာသလို ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီလက္ေရးပိုင္ရွင္မ်ိဳးဟာ အစြဲအလန္းႀကီးမယ္။ ဇြဲသန္မယ္။ တဇြတ္ထိုးလို႔ တယူသန္မယ္ေပါ့။
(ဟားဟ ဒီဆရာမ ေဟာခ်က္ေတြကေတာ့ လြဲဦးမယ္။)

တို႔လက္ေရးကေတာ့ တစ္ခါေရးရင္ တစ္မ်ိဳး။ ဆိုလိုတာကေတာ့ သိပ္ အစြဲအလန္း မႀကီးတတ္ဖူးေပါ့။ ဟဲဟဲ (ဒါမ်ိဳးဘယ္သူ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ရီတတ္လည္း မသိပါဘူး)

btw, ရန္ကုန္က ႏွင္းမက်တဲ့ အရပ္မို႔ေတာ္ေသးတယ္ေနာ္။ တို႔အတြက္ေတာ့ RIT ဟာ ႏွင္းေတာထဲမွာလိုဘဲ။
tg.nwai said…
သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ...စာလာဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူး။
ေပးစာက အရွည္ႀကီးပဲ ေျပာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုေရာပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္အားနာပါတယ္။

ဒီေဗဒင္ဆရာမ သိပ္ေတာ္တာပဲ။ ဒါေတာင္ ပညာကုန္ထုတ္မသံုးရေသးဘူးမဟုတ္လား။ ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္တာ ဇြန္းပါတခါတည္း တပ္ေပးတာ ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ေနာ္..ဟဲဟဲ။

Popular posts from this blog

၁၁၂၇

ဘဝမှာ အခက်ခဲဆုံး အချိန်တွေကို ကျော်ဖြတ်နေရသလိုပါပဲ.... အားလုံးက ခက်ခဲနေကြတဲ့ကြားထဲ ကိုယ်က ထူးပြီး ခက်ခဲနေတာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့.....ပတ်ဝန်းကျင်လိုက်ကြီး ခက်ခဲကြပ်တည်းနေကြတာ....အစစ အရာရာပေါ့လေ... ကိုယ်လည်း စိတ်ထဲ အဆင်ပြေမနေဘူး.... နေရတာလည်း လဟုတာ၊ မုဒုတာ ဖြစ်မနေဘူး... အရင်ကလို စိတ်ထဲရှိသမျှ ရေးချနိုင်တဲ့ blog ခေတ်ကို ပြန်လွမ်းလို့ ပြန်လာခဲ့တယ် ဆိုပါေတာ့.... မနေ့...အဲ...ဟို တနေ့လောက်က စပြီး Netflix က ကိုးရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲ တခု ကြည့်ဖြစ်တယ်.... ပုံမှန်ဆို တညထဲနဲ့ အကုန်ကြည့်တတ်ပေမဲ့...အဲဒီ့ကားလေးကိုတော့ နားနားပြီး ကြည့်ရတယ်... ပြောရမယ်ဆိုရင် စိတ်ကို ဘယ်နားထားရမှန်းမသိလို့ အချိန်ဖြုန်းနေတဲ့ သဘောပါပဲ... ကိုယ်က ငယ်ငယ်ကတည်းက တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင် ရဲ့ စာအုပ်တွေဖတ်ပြီး စိတ်ပညာကို  စိတ်ဝင်စားလို့ တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်တင်တော့ ကိုယ်တိုင်မတင်လိုက်ရဘူး...ဖေဖေပဲ တင်ပေးတာထင်ရဲ့... ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ ဦးစားပေးတွေက သိတဲ့အတိုင်း ဆေး၊ စက်မှုု အီကို၊ ပြီးရင် စိတ်ပညာ လို့ လျှောက်ထားဖြစ်ခဲ့တယ်... အခု အမှတ်တမဲ့ ကြည့်မိတဲ့ ကိုရီးယားကားလေးက တက္ကသိုလ်ဆေးရုံတခု ရဲ့ စိတ်ကျန်းမာရေး unit တခုက သူနာပြုဆရာမလေးကို အခြေခံတဲ့ ဇာတ်လမ်

ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲက သရက္သီး ငတက္ျပား ..အပိုင္း (၂) (K-မမ ေရးသည္)

တဲြလဲရယ္ ေနပါဦး.. (ပံုေလးကို ဒီကယူပါသည္) “ ဟိတ္ေကာင္ .... မင္းထမီကို ခါးေတာင္းက်ဳိက္လိုက္.. ..ဒီထိုင္ခံုကို ငါ နံရံမွီထားေပးမယ္။ ထိုင္ခံုေဘာင္ကေန ေနာက္မွီတန္းေပၚကိုလွမ္း။ လက္ႏွစ္ဖက္က အဲဒီ သံဇကာကိုဆြဲ။ ဟိတ္ေကာင္ ..... မွန္ေစာင္းနဲ႔ လြတ္တဲ့ေနရာကို ေျပာတာ။ မင္းလက္ေတာ့ မွန္ရွေတာ့မွာပဲ။ ေအး.... ဟုတ္ၿပီ အဲဒီလို ခဏခိုထား။ င ါဒီျပတင္းေပါက္ကို ၿမဲၿမဲကိုင္ထားမယ္။ ညာေျခေထာက္က ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚကို လွမ္းနင္း။ နင္း .....ရဲရဲသာနင္း။ ျပဳတ္က်ရံုအျပင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ဘယ္ေျခေထာက္က တလွမ္းတက္။ ေအး .... ညာေျခေထာက္က ေခါင္းမိုးေပၚခ်။ ညာလက္က ေခါင္ခ်ဳပ္သစ္ကိုဆြဲ။ ဘယ္ေျခကိုပါ တခါတည္း ေခါင္းမိုးေပၚခ်။ ေအး.... ဟုတ္ၿပီ။ ေရာ့ .....ဝါးလံုး။ ဟိတ္ဟိတ္..... အဲဒီအလယ္ေလာက္မွာပဲေန။ ဆက္မဆင္းနဲ႔။ ေတာ္ၾကာ ေခါင္းမိုးေပၚက ျပဳတ္က်ေနလို႔ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းေတြ ျဖစ္ေနအံုးမယ္။ ဟူး …… နင့္ကိုေျပာရတာ ေမာလိုက္တာ။” ဒုန္း .. ဒုန္း .. ဒ ေရာ … ဘုတ္။ ( ဒုန္း = သရက္သီး ေခါင္မိုးေပၚသို႔ ပထမက်သံ၊ ဒုန္း = ေနာက္တဆင့္ခုန္သံ၊ ဒ ေရာ = သရက္သီး သြပ္ျပားေပၚလိမ့္သံ။ ဘုတ္ = သရက္သီးေျမႀကီးေပၚက်သံ ) “ ဟာ .... ဟိတ္ေကာင္ .... ေခါင္းမိုးနဲ႔ လြတ

မမာက်န္းသူမ်ားအေၾကာင္း။

  ကားေတြ မီးပြိဳင့္မိေနတုန္း လမ္းေဘးမွာ အေပါစား  စကတ္တုိ ညစ္ထပ္ထပ္ေလးနဲ႔ ေမာ္ဒယ္ေလးတစ္ေယာက္လုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္... တခုခု လဲြေနသလားလုိ႔....ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိလုိ္က္ပါတယ္.... စိတ္မေကာင္းစရာ...ဆံပင္ျဖဴျဖဴ အေရေတြတြန္႔လို႔...သူ႔ပံုစံကေတာ႔ တကယ့္ကို ေမာ္ဒယ္ေလးတစ္ေယာက္ cat  walk ေလွ်ာက္သလို  confidence အျပည့္နဲ႔..... ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေနပူက်ဲက်ဲထဲမွာ အထပ္ထပ္ ထပ္ထားေသာ အ၀တ္အစားမ်ားက ရာသီစံု အ၀တ္စံု...၀က္၀ံႀကီး တစ္ေကာင္စာေလာက္ ျဖစ္လာတဲ႔  အ၀တ္ထုပ္ၾကားက ခပ္ပိန္ပိန္္ကိုယ္လံုးနဲ႔.... သည္ၾကားထဲ သယ္လာတဲ႔ ဘူးစုတ္ ခြက္စုတ္ ပုလင္းစုတ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ေတာင္ မလဲျပိဳေအာင္ အနုိင္နုိင္ထိန္းရင္မနုိင္.... သူ႔ၾကည္႔ၿပီး ကိုယ္ေတာင္ စိတ္အုိက္ေနာက္ရႈပ္သြားမိရဲ႕။   ဓာတ္ဆီဆုိ္င္မွာ ဆီလာထည္႔တုိင္း  လမ္းလယ္ေခါင္က  ကြန္ကရစ္တံုးေတြကို သူမရဲ႕ ၾကယ္ျမင္လျမင္ နန္းေတာ္ထဲက  အေဆာင္ေတာ္လုိ  သေဘာထား။ အ၀တ္ပိုင္းေလးခင္းလို႔...သူ႔ဆီမွာ  ပလပ္စတစ္ ျခင္းေတာင္းတစ္လံုးေတာ့ ျမင္တယ္.. တခါတေလလည္း ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး..ေစာေစာစီးစီး အိပ္တတ္တယ္..သိပ္ခ်မ္းတဲ႔ ရာသီမ်ိဳးေတြမွာေတာင္  သူ ဒီလုိပဲ..စိတ္ခ်လက္ခ် လံုျခံဳစြာ အိ