ဆရာစံနွင့္႔ အုိင္စီအက္စ္ ႏွစ္ဦးအျမင္...မွ.... သည္။

က်မ မာယာမဂၢဇင္းက စာေတြကို ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို သြားဖတ္တတ္ပါတယ္။ က်မ ဘေလာ႔ဂ္ေလးထဲမွာလည္း blogroll မွာ တင္ထားပါတယ္။ ဘာေတြမ်ား အသစ္တက္သလဲလို႔ က်မၾကည့္တတ္ေပမယ့္ မာယာက အသစ္တက္လာေတာ့ က်မ စက္ေၾကာင့္ ျမန္မာစာလံုးေတြက ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာသာ ျမင္ေနရပါတယ္။ ကိုယ့္အထင္ မွန္သမ္းဖတ္ေနၾကဆိုေတာ့.. ဆရာ၀န္နဲ႔ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ နွစ္ဦးအေၾကာင္းထင္ပါရဲ.ဆုိၿပီး ခ်က္ခ်င္း သြားမၾကည့္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ တျခားဖတ္စရာေတြလည္း မရွိေတာ့မွ.. သြားဖတ္လိုက္ပါဦးမယ္ေလဆိုၿပီး ေရာက္သြားပါတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ဖတ္မိသြားတယ္လို႔ပဲ ဆိုရပါမယ္။ ဆရာစံ ေရာ.. အုိင္စီအက္စ္ေရာ ပါတယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မအဖိုးမ်ား ျဖစ္ေနမလားဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ က်မအျမင္ေတြ ၀ါးလာပါတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မရဲ႔ ေရာဂါေဟာင္းပါ။ ပထမ စ စ ခ်င္း အျမင္ေတြ မၾကည္လင္ ၀ါးလာပါမယ္။ အလင္းေရာင္ေတြက ပိုၿပီး စူးရွလာပါတယ္။ အဲဒီ sign ေတြျပပါရက္ကယ္နဲ႔ ပါရာစီတေမာ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဘုိင္အိုဂ်က္ဆစ္ တစ္လံုးေလာက္ ေသာက္ၿပီး မ်က္လံုးကို အနားမေပးလုိက္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းတျခမ္းလံုး ကဲြထြက္မတတ္ကိုက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ တေ၀ါ႔ေ၀ါ့နဲ႔ အန္ခ်တတ္ပါေသးတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မို႔ တိတ္ဆိတ္တဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ေလး ရလုိက္ပါတယ္။ ေဆးေသာက္၊ ရံုးခန္းက မီးေတြအကုန္ပိတ္၊ ဒါေတာင္ အလင္းေရာင္ဒဏ္မခံနုိင္ေသးတာနဲ႔ ျခံဳပု၀ါးပါးနဲ႔ မ်က္လံုးကို စည္းၿပီး အိပ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေန႔ကထဲကေတြ႔ေပမယ့္ ျပီးေအာင္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ စာကို ဒီေန႔ေတာ့ မာယာမဂၢဇင္းက ယူၿပီး က်မ ဘေလာ႔ဂ္ေပၚ တင္ထားလုိက္ပါတယ္။

က်မကေတာ့ စာေရးသူကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်မအဖိုးဘက္ကို မွ်မွ်တတ နားလည္စဥ္းစားေပးတဲ႔ အတြက္။ လူဆိုတာ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးၾကရပါတယ္။ ကိုယ္ေကာင္းတာေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ႔ေပမယ့္ မေကာင္းတာေလး တစ္ခုအတြက္ေၾကာင့္ ရွိသမွ် ပ်က္တတ္ၾကပါတယ္။

က်မအဖိုးက စာေရးဆရာ သိပၸံေမာင္၀ ဆိုတာ သိတတ္တဲ႔အရြယ္.. ၿပီး စာေတြ စ ဖတ္တတ္တဲ႔ အရြယ္က စၿပီး ဖုိးဖုိးရဲ႕ ႏိႈက္ႏိႈက္ခြ်တ္ခြ်တ္ တို႔၊ ေလြေဇာ တို႔ အာမိတ္တို႔ နဲ႔ ၾကီးျပင္းခဲ႔ရတာပါ။ တနည္းေျပာရရင္ က်မ အဖိုးက စာေရးဆရာျဖစ္ခဲ႔လို႔ကို က်မတို႔ စာဖတ္၀ါသနာ ပါလာခဲ႔တာနဲ႔ တူပါတယ္။ ေဖေဖက အစိုးရ၀န္ထမ္းျဖစ္ေလေတာ့ နယ္တကာစံုေအာင္ ေျပာင္းေရႊ.ေနထုိင္ခဲ႔ရပါတယ္။ ေရာက္တဲ႔ေနရာတုိင္းက ၀န္ထမ္းအိမ္ယာေတြက အစြန္အဖ်ားေတြ၊ သီးသန္႔ေတြ ျဖစ္တတ္တာ မ်ားပါတယ္။ က်မတို႔ အေနနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေဒြးေရာယွက္တင္ မေနခဲ႔ရပါဘူး။ ကိုယ့္ေမာင္ႏွမ အခ်င္းခ်င္း ျခံ၀င္းထဲ၊ အိမ္ထဲမွာ ကစားတာေလာက္ပဲ ရွိခဲ႔ရပါတယ္။ က်မနဲ႔ကိုကို က တစ္ႏွစ္သာ ကြာေပမယ့္ မတည့္ၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကစားခ်ိန္ထက္ ရန္ျဖစ္ခ်ိန္ကသာ မ်ားေနလို႔ ေနာက္ေတာ့ ရွိတဲ႔စာအုပ္ေတြသာ ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေနျဖစ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေမာင္သန္းႏြယ္နွင့္ ေမသို႔ လို႔ တပ္ၿပီး လူထုဦးလွက ေပးထားတဲ႔ တုိင္းရင္းသားပံုျပင္စာအုပ္မ်ိဳးစံု အပါအ၀င္ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ ရူပနႏၵီ၊ ရူပကလ်ာဏီ တို႔ကို အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းတဲ႔အေနနဲ႔ ဖတ္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းနုိင္ရဲ႕ .သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ ခုိင္ကိုက်ေတာ့ ကိုယ္ဉာဏ္မီတဲ႔ေနရာေလးေတြကိုပဲ ေက်ာ္ဖတ္ခဲ႔တာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဖိုးဖုိး စာေတြဖတ္ရင္ေတာ့ ခင္သန္းျမင့္ဆိုတာ ကိုယ္သိတဲ႔ ကိုယ္အဖြား၊ ေမာင္ေမႊးဆိုတာ ဘဘေမႊး၊ က်မ အေမက မယ္ေမႊးဆိုေတာ့.......... ကိုယ္သိတဲ႔သူေတြ စာအုပ္ထဲပါလို႔ သေဘာေတြက်တာေပါ့ေလ။ ေနာက္ ဖိုးဖုိးစာေတြက လြယ္ေတာ့ ဖတ္လို႔ရတာကိုး။

က်မ သိပၸံေမာင္၀ ကို အဲဒီလို စတင္ရင္းႏွီးခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ က်မ ဆယ္တန္းႏွစ္မွာ ျမန္မာစာဆရာမက သိပၸံေမာင္၀ကို ျဗိတိသွွ်သစၥာေတာ္ခံ ဗ်ဴရိုကရက္ႀကီးလို႔ ေျပာခဲ႔တာ အရင္ဆံုးၾကားခဲ႔ဖူးတာပါ။ဆရာစံက အာဇာနည္သူရဲေကာင္းျဖစ္ခဲ႔တာကို က်မတို႔ အသိအမွတ္ျပဳခဲ႔ၿပီးတဲ႔ေနာက္ ဖုိးဖိုးေရးတဲ႔ သူပုန္အေငြ႕ကို ဖတ္ၿပီး ပေဟဠိျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ က်မတို႔ အဖိုးေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔တာေပါ့။ ဂဠဳန္ဦးေစာ မျဖစ္ခဲ႔တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္။ မားမား (က်မတို႔ အဖြား) ေျပာတဲ႔ ဖိုးဖုိးကေတာ့ သေဘာသိပ္ေကာင္းၿပီး အင္မတန္ စေနာက္တတ္တဲ႔သူ...တဲ႔။ က်မကေတာ့ မားမားအလိုက် မေနတတ္၊ မေျပာတတ္ေတာ့ မားမားအခ်စ္ေတာ္ မျဖစ္ခဲ႔ရပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဖိုးဖုိးအေၾကာင္းကို စိတ္လိုလက္ရ ေမးထားခဲ႔ဖို႔ စိတ္လည္းမကူးခဲ႔မိေလေတာ့ က်မအဖိုးကို စာေတြကေန တဆင့္ပဲ သိရပါတယ္။

က်မကေတာ့ ဒီလို ျမင္မိပါတယ္။ လူေတြက ကိုယ္ေရာက္တဲ႔ေနရာကေနပဲ ၾကည္႔တတ္ခဲ႔မွာကိုး။ အုိင္စီအက္စ္ၿမိဳ႔ပိုင္၊ နယ္ပိုင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္ဟာ သိပၸံေက်ာင္းသားေမာင္ျမသြင္အျမင္နဲ႔ေတာ့ တူေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ေတာ့ လူေတြကုိ သနားမယ္၊ မျငိမ္မသက္ျဖစ္တာကို တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေစခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ သူ႕တာ၀န္၀တၱရားကို ထိခိုက္လာေတာ့လည္းု အစိုးရ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေခါင္းေနာက္ခဲ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အဓိက ကေတာ့ ျပည္သူေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနႏိူင္ဖို႔ပဲ သူေစတနာရွိခဲ႔မယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ခု က်မေတြ႔ရတာက.. ဆရာႀကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းနုိင္လည္း ညီမေလးရယ္..စိုးရိမ္မိတယ္ ၀တၳဳေၾကာင့္ အျငိဳအျငင္ခံခဲ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေစတနာကိုလည္း အေလးမထားလို႔ မရပါဘူး။ ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မိဘေတြပါပဲ။ အခု က်မတို႔ ကိုယ့္သားသမီးေတြ အမွန္တရားဘက္မွာ ရပ္တည္ဖို႔ထက္ သူမ်ားရဲ႕ အသံုးခ်ခံ မျဖစ္ဖို႔၊ မွန္တယ္ဆိုေပမယ့္ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ ႏွာေစးသင့္ရင္ ႏွာေစးေနတတ္ရမယ္လို႔ ... အလုိလို သင္ေပးေနရတဲ႔ အေျခအေနေရာက္ေနပါတယ္။ ဘာျဖစ္္လုိ႔လဲ.... ရွင္းပါတယ္။ အတၱေတြ ပါလာလို႔၊ ကိုယ့္သားသမီးကို ကိုယ္ခ်စ္လို႔။ မေယာင္မလည္နဲ႔ အခ်ိန္မတန္ခင္ ဒုကၡေရာက္မွာ စိုးလို႔...။

တေျဖးေျဖး ကိုယ္ေတြလည္း အသက္ကေလးရလာေတာ့ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ႔ လူေတြရဲ႕ စိတ္သဘာ၀အေၾကာင္းကို ပိုရိပ္စားမိလာခဲ႔ရပါတယ္။ ဘာေတြ ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းလဲခဲ႔ ေျပာင္းလဲခဲ႔ပါ။ ျမန္မာစာေပကို ခ်စ္တဲ႔ စိတ္နဲ႔ တုိးတက္ႀကီးပြားေစခ်င္တဲ႔စိတ္... ျပီး စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ ဖိုးဖုိးအတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ပါသြားခဲ႔ရတာပါပဲေလ...။

မာယာမဂၢဇင္းကေန ယူထားတာပါ

sayasanandViewsofTwoICS - Upload a Document to Scribd