ေအာက္တုိဘာ ၃၁- တစ္ေန.တာ

ဒီေန႔တေန႔လံုး လမ္းေပၚမွာပါပဲ.. ကိစၥေလးရွိလုိ႔ ကန္ေတာ္ႀကီးကို တစ္ခ်က္၀င္၊ ျပီး Myanmar ICT Exhibition ဆယ္နွစ္ေျမာက္ ျပပဲြကို တပ္မေတာ္ျပခန္းမွာ ၀င္ပတ္။ လုိခ်င္တာက scanner...။ အင္း.. ရလာတာကေတာ့... ျပခန္းေတြက ကမ္းလုိက္တဲ႔ စာရြက္ေတြပါပဲ...။ laptop ေတြလည္း ထပ္ငမ္းလာခဲ႔ေသးတယ္။ ကို္ယ္က Toshiba သံုးေနက်မုိ႔လားေတာ့ မသိ.. battery နဲ႔ သံုးရခ်ိန္ နည္းတာက လဲြလုိ႔ ...Toshiba ကိုေတာ္ေတာ္သေဘာက်မိရဲ႕။

ေနာက္ၿပီး modem သိပ္မေကာင္းခ်င္ေတာ့လုိ႔ အသစ္၀ယ္မလားဆုိၿပီး.. ေမးျမန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ..  ေနာက္ပိုင္း ဇယားေတြ က်န္ေနေသးတယ္ ဆိုလို႔ မ၀ယ္ျဖစ္လုိက္ဘူး။ သက္ဆုိင္တဲ႔ လူေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စံုစမ္းၿပီးမွပဲ.. ။ ျပပဲြကို နွစ္ပတ္ သံုးပတ္ေလာက္ပတ္... ဒီၾကားထဲ သူက ဟုိေငးလုိက္ ကိုယ္က ဆက္ေလွ်ာက္လုိက္နဲ႔.. သည္ေလာက္ လူရွင္းတဲ႔ၾကား လူေပ်ာက္ေနလို႔.. ဟယ္လုိ ဟယ္လို လုပ္ေနရေသး။ 

ဆယ္႔နွစ္နာရီခဲြေလာက္က်ေတာ့ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းၾကိဳခ်ိန္နီးလာလုိ႔ နီးနီးနားနား စိန္ေဂဟာ ေျပး၊ ျဖစ္သလိုေလး ၀က္သား အေခါက္အသားကင္နဲ႔ ယိုးဒယားသေဘာၤသီးေထာင္းနဲ႔စား။ ျပီး သူက ဆံပင္ညွပ္ေတာ့...ကိုယ္က ဆံပင္ေျဖာင့္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳႀကီး မမ တစ္ေယာက္က သူ႔ဆံပင္ေတြ ေျဖာင့္ထားတယ္ ၾကြားထားလုိ႔... အားက်မခံေပါ့.. ဒါေပမယ္႔ ... က်မလည္း  တခါ ေျဖာင့္ထားဖူးေတာ့ ...သိေနၿပီေလ.... ကိုယ့္ဆံပင္ သူမ်ားေဆာင့္ဆဲြတာခံျပီး အနာခံမယ့္အစား... စိန္ေဂဟာမွာရွိတဲ႔ Today စာအုပ္ဆုိင္မွာ ဟုိျမည္း သည္ျမည္း စာေတြ သြားဖတ္တာကမွ ေတာ္ေသးရဲ႕လုိ႔... ။ 

စာအုပ္ဆုိင္ေရာက္ေတာ့မွ.. ကိုယ္ ဖတ္ခ်င္ေနတဲ႔ စာအုပ္ .. ေမးလုိက္ေတာ့ ရွိေနတာနဲ႔ အခန္႔သင့္သြားတယ္.. ထြက္ၿပီးကတည္းက က်မနဲ႔ မတုိက္ဆုိင္ပဲ လြဲေနတဲ႔ ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ. “သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ...” ။ က်မ ၀တၳဳ လံုးခ်င္းေတြကို အခ်ိန္ေပးၿပီး မဖတ္နုိင္တာ ၾကာပါၿပီ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက  စာအုပ္ဆို တစ္ထုိင္တည္း အၿပီး ဖတ္ခ်င္တာ..။ (ေက်ာင္းစာေတာ႔ မပါပါ)။ သိုင္း၀တၳဳတဲြေတြမ်ား ဖတ္လို႔ကေတာ့ ေနေလေရာ့...။ မိဘေတြကလည္း နားေအးရင္ ၿပီးေရာ ဆုိၿပီး ပစ္ထားတာေနမွာေပါ့...။ အဲဒီအက်င့္ေၾကာင့္ ကိုယ္ အခ်ိန္မေပးနုိင္ေသးရင္ စာအုပ္ကို လံုး၀ မကုိင္။  

အခုလို လုပ္စရာေတြ ေတာင္လုိပံုေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ.. လံုးခ်င္းထက္ စာရင္ ကုိယ့္စိတ္အဆာေျပ ၀တၳဳတုိေလးေတြက ပုိအဆင္ေျပတယ္ေလ...။ အားတဲ႔အခ်ိန္ေလး...  တပုဒ္ေလာက္ လွန္ေလွာ ဖတ္လိုက္.. စိတ္ေက်နပ္သြားတာပါပဲ...။ အခုအခ်ိ္န္မွာေတာ့ အင္တာနက္ထဲကေန စာေတြ ဖတ္လုိ႔ ရေနေပမယ့္ က်မစိတ္ထဲမွာေတာ့ စာအုပ္ကို ကိုင္ဖတ္ရတဲ႔ အရသာကို အစားထုိးလုိ႔ မရနုိင္ေသး။ စာအုပ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး အေနွာင့္အယွက္ မရွိ စာဖတ္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ ဇိမ္က်တာကလား.. :)

ဆရာမ ဂ်ဴးကို အမွတ္တရ အခန္းဆက္မွာကတည္းက ႏွစ္ျခဳိက္ခဲ႔ရတာ...။ သူ႔ဟန္နဲ႔ သူ႔စတို္င္...ရွိေနေနတာကိုပဲ သေဘာက်မိတာ။ အေၾကာင္းအရာပိုင္း၊ လက္ခံနုိင္တာ မခံနုိင္တာထက္ သူ႔အေရးအသားေတြကို တလံုးမက်န္ ဖတ္ေနခ်င္တာ...။ အဲဒီေတာ့ ဂ်ဴး စာအုပ္မွန္သမွ် ဖတ္ျဖစ္တာပါပဲ။ ေနာက္ပို္င္း အထြက္က်ဲလာသလို .. အရင္က စာေတြေလာက္ စိတ္ထဲ စြဲမေနရစ္ခဲ႔ေတာ့ပါဘူး။ 

ဒါေပမယ့္ .... ဒီတစ္အုပ္ကေတာ့.... အရင္လို ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္မက်န္ရစ္ေစခဲ႔ဘဲ ရွင္းလင္းေစမယ္႔ အလင္းေရာင္ေလးေတာ့ ေပးသြားခဲ႔ပါတယ္... ။

“ ကို္ယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွ သူမ်ားက ယံုၾကည္ထုိက္သူလို႔ ျမင္ခံရမွာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ မယံုၾကည္တဲ႔သူက သူမ်ားကိုလည္း မယံုၾကည္ဘူး။ သူမ်ားကလည္း ကိုယ့္ကို မယံုၾကည္နုိင္ပါဘူး။ အဲဒီယံုၾကည္မႈမ်ိဳး ရမွ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး ဆုိင္ရာ ယံုၾကည္မႈကို တည္ေဆာက္ယူနုိင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီကေနမွ အလြန္ေကာင္းတဲ႔ ရလဒ္ကို ရမယ္။ ေနလုိ႔ ထုိင္လုိ႔ေကာင္းတဲ႔ အသိုက္အျမံဳေလး တစ္ခုအျဖစ္ ဖန္တီးေပးတယ္။ မိသားစုခ်င္း မိတ္ေဆြခ်င္း အသင္း အဖြဲ႔သား အခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္မႈက ေအာင္ျမင္မႈဆီ တြန္းပို႔ေပးတယ္။ ယံုၾကည္မႈဆိုတာ မရိွရင္ အဲဒီလူ႔အဖဲြ႔အစည္းဟာ မၾကာခင္ ၿပိဳကဲြပ်က္စီးမွာပဲ”

(စာမ်က္နွာ-၃၅၁- ဂ်ဴး ၏ “ သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ...” မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)