ဘဝမှာ အခက်ခဲဆုံး အချိန်တွေကို ကျော်ဖြတ်နေရသလိုပါပဲ.... အားလုံးက ခက်ခဲနေကြတဲ့ကြားထဲ ကိုယ်က ထူးပြီး ခက်ခဲနေတာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့.....ပတ်ဝန်းကျင်လိုက်ကြီး ခက်ခဲကြပ်တည်းနေကြတာ....အစစ အရာရာပေါ့လေ... ကိုယ်လည်း စိတ်ထဲ အဆင်ပြေမနေဘူး.... နေရတာလည်း လဟုတာ၊ မုဒုတာ ဖြစ်မနေဘူး... အရင်ကလို စိတ်ထဲရှိသမျှ ရေးချနိုင်တဲ့ blog ခေတ်ကို ပြန်လွမ်းလို့ ပြန်လာခဲ့တယ် ဆိုပါေတာ့.... မနေ့...အဲ...ဟို တနေ့လောက်က စပြီး Netflix က ကိုးရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲ တခု ကြည့်ဖြစ်တယ်.... ပုံမှန်ဆို တညထဲနဲ့ အကုန်ကြည့်တတ်ပေမဲ့...အဲဒီ့ကားလေးကိုတော့ နားနားပြီး ကြည့်ရတယ်... ပြောရမယ်ဆိုရင် စိတ်ကို ဘယ်နားထားရမှန်းမသိလို့ အချိန်ဖြုန်းနေတဲ့ သဘောပါပဲ... ကိုယ်က ငယ်ငယ်ကတည်းက တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင် ရဲ့ စာအုပ်တွေဖတ်ပြီး စိတ်ပညာကို စိတ်ဝင်စားလို့ တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်တင်တော့ ကိုယ်တိုင်မတင်လိုက်ရဘူး...ဖေဖေပဲ တင်ပေးတာထင်ရဲ့... ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ ဦးစားပေးတွေက သိတဲ့အတိုင်း ဆေး၊ စက်မှုု အီကို၊ ပြီးရင် စိတ်ပညာ လို့ လျှောက်ထားဖြစ်ခဲ့တယ်... အခု အမှတ်တမဲ့ ကြည့်မိတဲ့ ကိုရီးယားကားလေးက တက္ကသိုလ်ဆေးရုံတခု ရဲ့ စိတ်ကျန်းမာရေး unit တခုက သူနာပြုဆရာမလေးကို အခြေခံတဲ့ ဇာတ်လမ်
Comments
မင္းဘယ္သူေတြနဲ႔ ေပါင္းေနတယ္ဆိုတာ
သူတို႔ေတြ သိတယ္ေနာ္...
(ကႀကီး.ခေကြး.. ဂငယ္... ဂႀကီး.... င..
သံစဥ္ထည့္၍ ဆိုသြားသည္...)
အန္တီသီတာၾကီး ဘာေတြေျပာတြားတာလဲဂ်ိဳ႕.. သားကိုလည္းရွင္းျပဦး နားလည္ေအာင္.. း(
အန္တီtg ေရ.. တကယ္ေကာင္းတယ္ဒီပို႔စ္ေလး..
"မေျဖရွင္းတတ္တဲ႔ ေသာကေယာင္ေတြနဲ႔ ရူး" တဲ႔
အထိဆံုး အသံုးအႏႈန္းပဲဗ်ာ..
မသိဂီ ၤ အားမငယ္နဲ႔...ဘ၀တူေတြပဲေလ
ေဆးေတြ့ရင္လဲ လက္တို႕သြားအုံးေနာ္။
စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္ အားရွိတာေပါ့ဗ်ာ
ေမဆြိရဲ့ အတၱသီခ်င္းေလးထဲကလိုပဲ… အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ကိုယ္တေယာက္ထဲရူး….