Skip to main content

အာရွေတာ္၀င္ေဆးခန္းသို႔ တေခါက္...

မေန႔ညက အာရွေတာ္၀င္ ေရာက္သြားပါတယ္...။ အခုတေလာ အဲဒီဘက္ ခဏ ခဏေရာက္ျဖစ္ေနတယ္..။ သားငယ္ျပလုိက္.. ကေလးေတြ အေဖျပဖုိ႔ သြားလုိက္နဲ႔....။ ဒီတစ္ခါကေတာ႔ က်မအလွည္႔ .....။

အေၾကာင္းကေတာ႔ ရင္ခုန္သံေတြ မမွန္လုိ႔ပါ...။ တခ်က္တခ်က္ ေဆာင္႔ ေဆာင္႔ခုန္တာ လူေတာင္ တြန္႔တြြန္႔သြားတယ္...။ အရင္လည္းျဖစ္ဖူးေပမယ္႔ နာရီပိုင္းေလာက္ဆုိ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒီတစ္ခါကေတာ႔ ေန႔လည္ကတည္းက ျဖစ္တာ ည..၉နာရီေလာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔ အထိ မသက္သာဘူး။ ဒါနဲ႔ သူလည္း လာနားေထာင္ၾကည္႔ၿပီး စိတ္ပူတာနဲ႔ အာရွေတာ္၀င္လုိက္ပုိ႔ပါတယ္။

က်မကေတာ႔ မျပခ်င္ပါဘူး။ ေမာတာလည္း မဟုတ္... နွလံုးေအာင္႔ နာေနတာလည္းမဟုတ္..။ ဒါေပမယ္႔ သူစိတ္ပူေနေလေတာ႔ လုိက္ျပလိုက္တာေပါ႔...။  ကေလးသံုးေယာက္ကိုေတာ႔ အဖိုးအဖြားတုိ႔အိမ္မွာ ခဏထားခဲ႔လုိက္ပါတယ္...။

ထံုးစံအတုိင္း သူက သူ႔အစ္မ ဆရာ၀န္မဆီ အရင္ေခၚသြားတယ္...။ မ၀ါက စမ္းၾကည္႔တယ္..ၾကားတယ္.. တခ်က္ တခ်က္ မဟုတ္ဘူးေပါ႔..ဒါေပမယ္႔ အီးစီဂ်ီ  ရို္က္လညး္ ေပၚမွာမဟုတ္ဘူးတဲ႔...။ သူကေတာ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာရွေတာ္၀င္က နွလံုးအထူးကုဆုိေတာ႔ စက္ေတြ ရွိတယ္ဆုိၿပီး... ေခၚသြားေလရဲ႕။

ဟုိေရာက္ေတာ႔ ျပင္ပလူနာေဆာင္ကို သြားေတာ႔   အီးစီဂ်ီ ရိုက္ခ်င္လို႔ဆုိေတာ႔.. “ ဟုတ္..အကိုၾကီး ကုတင္ေပၚတက္ပါတဲ႔...”  .....ဟဲဟဲ... သူ႔ပံုက လူနာနဲ႔ ပိုတူေနတယ္ ထင္ရဲ႕ေနာ္.။ ေနာက္ သူက က်ေနာ္ မဟုတ္ဘူး သူ ဆုိေတာ႔မွ... အကုန္လံုးက ျပံဳးေစ႔ေစ႔နဲ႔...။ က်မကေတာ႔  သူ႔ မ်က္ေစာင္း လွမ္းထုိးလုိက္တယ္.. အခ်င္းခ်င္းေတာ႔ သိမွာပါ.... ဘယ္ႏွယ္႔ ကိုယ္ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆုိတဲ႔ ဟာကို အတင္းေခၚလာလုိ႔....။

ဒါနဲ႔ အီးစီဂ်ီ ဆဲြတယ္... ကုတင္ေပၚမွာ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီးေပါ႔...။ ေနာက္ round ေနတဲ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရွိတယ္ ျပမလား တဲ႔..။ အုိပီဒီမွာဆုိေတာ႔ နဲနဲ ပိုေစ်းၾကီးတယ္တဲ႔....။  ဒါနဲ႔ အဲဒီဆရာလာတဲ႔ အထိ ကုတင္ေပၚမွာ လူနာေယာင္ေဆာင္ရင္း တရားေလးမွတ္ေနေပ႔ါ...။ ယူလာမိတဲ႔ စာအုပ္ကလည္း ျမင္႔စိုးလိႈင္ရဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ လိမ္မေျပာတတ္ဘူး  အေဖ.. ဆုိတဲ႔ အဆုိအမိန္႔စာအုပ္...။ အဲဒီစာအုပ္ထဲက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ ကာတြန္းေတြကို သေဘာက်လုိ႔ အားရင္ ေကာက္လွန္ၿပီး တခြိခြိနဲ႔  သေဘာက်ေနတာေလ...။ ဒါေပမယ္႔ လူနာက တဟိဟိ လုပ္ေနဖုိ႔ မသင္႔ေတာ္ေသးပါဘူးဆုိၿပီး မ်က္လံုးေလးမွိတ္ၿပီး ၀င္ေလ ထြက္ေလကိုပဲ လုိက္သိေနလုိက္ေတာ႔တယ္..။

ေနာက္ ဆရာေရာက္လာ..ဟိုစမ္း သည္စမ္း.. ဟုိေမး သည္ေမး...ၿပီး မနွစ္က ဘန္ေကာက္ေဆးရံုမွာ medical check-up လုပ္ထားတာကို ၾကည္႔တယ္...။ သည္ၾကားထဲ အဲဒီအိတ္ထဲ ေတြ႔သမွ် စာရြက္ေတြ  ထည္႔မိထားတာဆုိေတာ႔ ဆဲြထုတ္လုိက္ေတာ႔ ဘယ္က စာခ်ဳပ္ေတြမွန္းမသိက ထြက္လာေသးတယ္..။  ေနာက္ေတာ႔ ေသြးအားနည္းေနတဲ႔အတြက္ ဘာအားေဆးေသာက္လဲတဲ႔... ဘာမွ မေသာက္ျဖစ္ဘူးဆရာ လုိ႔... ဒါနဲ႔ အားေဆးေတြေပးတယ္...။ ၿပီး အိပ္ေရးပ်က္လားတဲ႔... ပ်က္တယ္လုိ႔ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေျဖလုိက္တယ္..။ (ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆက္မေမးတာ ေတာ္ေသးရဲ႕... အဲဒီအခ်ိန္ သူ႔မ်က္နွာကို လွည္႔မၾကည္႔ဘူး.. တမင္..)။ အိပ္ေရးပ်က္တယ္ဆုိလုိ႔ အိပ္ေဆးလည္း ေပးလုိက္တယ္..။ ေနာက္ ေဆးတမ်ိဳးလည္း ပါေသးတယ္။ 

ဘာညာဘာညာေတြ ၿပီးသြားေတာ႔ တနလာၤေန႔ ျပန္ခ်ိန္းတယ္... ကိစၥေတြၿပီးသြားေတာ႔ ေဆးေကာင္တာမွာ ေဆးသြား၀ယ္ပါတယ္...။ က်မကေတာ႔ လူနာမဟုတ္လား... ထုိင္ေစာင္႔ေနတာ.. တကယ္တမ္း  အဲဒီေအာက္ထပ္ စားေသာက္ဆုိင္က ေကာ္ျပန္႔စိမ္းက သိပ္ေကာင္းတာပဲ.. က်မကို သူ ေကြ်းမလားမသိဘူး ဆိုၿပီး ေစာင္းငမ္းေစာင္းငမ္း ၾကည္႔ေနတာေတာင္ မရွိေလာက္ေတာ႔ပါဘူးဆုိၿပီး စကားျဖတ္ပစ္တယ္..။ 

ေဆး၀ယ္ေနတုန္း အရင္ေစာင္႔ေနတဲ႔ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္က ေဆးေကာင္တာကို ကြန္ပလိမ္း လုပ္ေနပါတယ္။ သူ နွလံုးေဆးေသာက္တာ ဆယ္စုနွစ္ နွစ္ခုစာေလာက္ရွိၿပီတဲ႔... ခုလာ၀ယ္ေတာ႔ ေဆးေကာင္တာက ေဆးစာမွာ ပါတာ  မဟုတ္တဲ႔ ေဆးကို ေပးလုိက္လို႔ သူ သံသယရွိလုိ႔ ေသခ်ာရဲ႕လားလုိ႔ ထပ္ေမးပါတယ္တဲ႔.. အထဲမွာပါတဲ႔ ဟာေတြကိုၾကည္႔ေတာ႔လည္း မတူဘူးေပါ႔... ဒါနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြက ဆရာ၀န္ၾကီးွဆီ ဖုန္းဆက္ေမးေတာ႔ ဟုတ္တယ္ေျပာလုိ႔ ယူသြားတာ...။ အိမ္လည္း ျပန္ေရာက္လု႔ိ  ေသာက္ၿပီးေရာ ထုိးအန္လုိက္တာမွ.. ၿပီး လူကို  မူးခ်ာလည္သြားတာပဲတဲ႔...။ သူကေတာ႔ ခံရတဲ႔ လူအေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆုိးေနတယ္ ထင္ပါတယ္... ေကာင္မေလးေတြကလည္း ဟုတ္ကဲ႔ပါ ဟုတ္ကဲ႔ပါနဲ႔ ျပာယာေတာ႔ ခတ္ေနတာပဲ...။ အခု သူေနတဲ႔ေနရာနဲ႔ အေ၀းၾကီးကေန  လာေျပာတာ.. အဲဒါကို ဘယ္သူမွ တာ၀န္မယူၾကပါဘူး။ ေကာင္မေလးေတြကလည္း ေပးတဲ႔သူက အခုတာ၀န္က်ေနတဲ႔ သူေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ၀န္ၾကီးဆီ  ဖုန္းဆက္ေတာ႔လည္း မရဘူးတဲ႔...။ အဲဒီေဆးရံုမွာ အဲဒီကိစၥ တာ၀န္ယူ ေျဖရွင္းေပးမယ္႔သူ.. ဌာနရယ္လုိ႔  မရွိဘူးတဲ႔လား...ဒါေတာ႔ က်မလည္း မသိ...။

အဲဒီကိစၥေတြကို ေဘးကေန နားေထာင္ရင္း... စိတ္ထဲေသခ်ာတာကေတာ႔ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားေတာ႔ သည္ေဆးေကာင္တာက ေဆးေတြ ၀ယ္လာေပမယ္႔ တုိက္ေတာ႔မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔...။ သူက သံသယမ်ားနဲ႔ လူေလ..။  ကဲ.. ဆရာ၀န္က ferrovit ေရးထားတာကို renovit ေပးလုိက္တယ္..ေကာင္မေလးက ဖယ္ရုိဗစ္ကို ထုတ္ေပးၿပီးကာမွ ရီနုိဗစ္ ကို အုိပီဒီကို လွမ္းဆက္ၿပီး ျပန္လဲေပးလုိက္တာ...။ ၾကည္႔ရတာ ေဆး၀ယ္ေနတဲ႔ သူ႔ကို ၾကည္႔ၿပီး  ဘာသာ မွတ္ခ်က္ခ်ၿပီး လဲေပးလုိက္တာ တူပါရဲ႕။ က်မကလည္း သူ႔ကို ရွင္သိရက္သားနဲ႔ ဘာမွ မေျပာဘူးလားဆုိေတာ႔.. လဲမေနေတာ႔ပါဘူး.. ေသာက္မွာမွ မဟုတ္တာ..တဲ႔ေလ..။

အားေဆးေလာက္က ေဆးမွားတာ ေတာ္ေသး.... ခုနက ဦးေလးႀကီး ေဆးမွားတာကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ အရုပ္ဆိုးလွပါတယ္..။ ေနာက္ၿပီး လမ္းေဘးကြမ္းယာဆုိင္မွာ ၀ယ္တာမွ မဟုတ္တာ.. ေသေသခ်ာခ်ာ ဆရာ၀န္ၾကီးေတြနဲ႔ ျပၿပီး သူတို႔ ညြန္းတဲ႔အတုိင္း ၀ယ္တာကိုး။

အင္း။ ျမန္မာျပည္က လူေတြ ေဆးရံုေတြ ေဆးခန္းေတြ ဆရာ၀န္ေတြအေပၚ ယံုၾကည္မႈေတြ ဘယ္လုိ တည္ေဆာက္ၾကရပါ႔မလဲ...။ လူပဲ...  အမွားအယြင္းဆုိတာကေတာ႔ ရွိတတ္ပါတယ္..ဒါေပမယ္႔ ဒီလုိကိစၥမ်ိဳးကို ေျဖရွင္းေပးမယ္႔ သူ၊ တာ၀န္ယူေပးရမယ္႔ အဖဲြ႔အစည္းကေတာ႔ ရွိသင္႔ပါတယ္ေလ...။  အသားလြတ္ ျပႆနာရွာတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ... ဒါက အသက္နဲ႔ ရင္းၿပီး ျဖစ္လာရတာပါ....။ အကုန္လံုးလုိ႔ သိမ္းၾကံဳးၿပီး မဆိုလုိခ်င္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေသာ တခ်ိဳ႕ေတြက အဲဒီလုိ  ျဖစ္ေနပါတယ္...။ အဲဒီပံုျပင္ေတြက တစ္ေထာင္႔တည နီးပါးေလာက္ နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားေနရတာ...။ လူနာဆိုတာ ဘာအခြင္႔အေရးမွ မရွိပဲ. ... ဒီလုိ ျဖစ္လာသမွ် လည္စင္းခံေနရံုကို  ကံလုိ႔ပဲ ယိုးမယ္ဖဲြ႕႔ပစ္လုိက္ရတာလည္း ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနခဲ႔ၿပီလား.....။ 

(ဒီပို႔စ္ကို တေနကုန္ စက္နားကပ္ခြင္႔မရလုိ႔ ခုမွ မေနႏူိင္ မထိုင္နုိင္ ကမန္းကတန္း လာတင္လုိက္ရတာပါ... ေက-မမ ေရးတဲ႔ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ကို တင္ဖုိ႔ လုပ္ထားတာ.. ေနာက္ေန႔မွပဲ တင္ေတာ႔မယ္.. ပံုရွာေနတာ မေတြ႔ေသးလုိ႔...)

Comments

ဇနိ said…
ျမန္မာျပည္က က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈက ရင္ေလးစရာေကာင္းလိုက္တာ...
အမေရ ည ေကာင္းေကာင္းအိပ္ၿပီး (ဘေလာ့ဂ္အလည္ေလ်ာ့လို႔ ေျပာမလို႔ဟာ အႀကီးကို ဆရာလုပ္တာ ျဖစ္မွာစိုးလို႔) - အားရွိေအာင္ က်န္းမာေရး ေကာင္းေအာင္ အနားယူပါဦး
း)
MANORHARY said…
မသိဂီ ၤ ဟိုေန႔ကမနက္ထိမအိ္ပ္တာ ကိုဆရာ၀န္ဆီလုိက္
ေၿပာမွထင္တယ္။ း)
ေဆးခန္းေတြကေတာ့ေၿပာမေနနဲ႔..သူတို႔က်တစ္မ်ိဳး
မေနာ္တုန္းကေတာ့ႏွလံုးေအာင့္လို႔ အေရးေပၚေဆးရံုတင္
လိုက္တာ တစ္ညလံုးတစ္မနက္လံုးဆြဲတာက အီးစီဂ်ီက
ဘာမွမေပၚလို႔တဲ့အိမ္ၿပန္လာခဲ့လိုက္ရတယ္။ၿပန္သာလာ
ေရာသူတို႔အေၿဖမရဘူး။
အေၿဖတစ္ခုခုမွမရရင္ သူတို႔ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့သလို
ပဲ..း( ဇီဝကပဲလြမ္းလြမ္းေနရေတာ့တာပဲ..မဆီမဆိုင္
ေလ..း)
မီယာ said…
စိတ္ေလတယ္ အမေရ... တေန႔ကပဲ မ်က္စိ မႈန္လုိ႔ သြားျပတဲ့ အေဒၚကုိ စစ္ေဆးခုိင္းတာ ဦးေႏွာက္ပါ ပါတယ္... အေဒၚက ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ဖုန္းဆက္ေျပာတာ... မတတ္ႏုိင္ဘူး သူတုိ႔လုပ္ခုိင္းေတာ့လည္း လုပ္ပါ ေျပာလုိက္ရတယ္.. သိန္းေက်ာ္က်တယ္... မေန႔ကသတင္းေမးၾကည့္ေတာ့ အားလုံးေကာင္းပါတယ္တဲ့။ မီယာလည္း အိပ္ငုိက္တာ တေန႔လုံးပဲ အခုေတာ့ ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႔ ဘေလာ့လည္ေနတယ္...
Sonata Cantata said…
ေဟ့ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ေခါင္းမာတဲ့ မtg - online မွာ မီးစိမ္းျမင္ၾကည့္ အၾကမ္းပညာေတြ ခ်ည္းလာေတာ့မယ္မွတ္။
(ဒီမွာ ခင္တဲ့ အစ္မ တစ္ေယာက္လည္း tg ျဖစ္သလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူတယ္။ သူ အခု သက္သာေနတယ္။ သူ႔ကို ေမးၿပီး ေဆးညႊန္းေပးလိုက္မယ္။ သိထားတာေတာ့ stadium မွာေန႔တိုင္းလိုလို ကြင္းတပတ္ေျပးတယ္တဲ့။)
PAUK said…
မသိဂီ ၤကို မေတြ႔တာၾကာလို႔ မေန႔ညက
စီေဘာက္စ္မွာေတာင္ေအာ္သြားေသးတယ္..
က်မၼာေရးဂရုစိုက္ပါေနာ္..
အိပ္ေရးပ်က္တာမ်ားရင္ ဘာေရာဂါမဆို
၀င္ေရာက္နိုင္တာလား..မသိ..
ေနာက္ျပီး...အဲ့ဒိကဆရာ၀န္ေတြက
ဘီပိုးရွိတယ္လို႔စစ္ေပးလိုက္တဲ့ အသိနွစ္ေယာက္
ဒီမွာ အထပ္ထပ္ အခါခါစစ္တာ ဘာပိုးမွမရွိဘူး..
အဲ့ဒိမွာ ေဆးဘိုးေတြကုန္လိုက္တာ တအားပဲ..တဲ့..
Nu Thwe said…
ေသြးအားနည္းရင္ ရင္တံုတတ္ပါတယ္။ အေမာမခံႏိုင္ဘူးေပါ႔။ ႏွလံုးခုန္ မမွန္တာ တျခားအေၾကာင္းမ်ားစြာ ရွိပါေသးတယ္။ အသက္၊ ျဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္၊ အႀကိမ္၊ တျခား ႏွလံုးဆိုင္ရာ လကၡဏာေတြ ရိွမရွိ၊ အျခားေဆး ေသာက္မေသာက္၊ စသျဖင္႔ စသျဖင္႔ ေမးစရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ECG ဟာ ပထမဦးစားေပး investigation အေနနဲ႔ လိုခ်င္မွေတာင္ လိုမယ္။ အိပ္ေဆးက ဘာလုပ္ဖို႔တံုး။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ႔ အေၾကာင္းရင္းျဖင္႔ ေသခ်ာ မေမးပဲနဲ႔။ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ ျပင္းျပင္း၊ ကိုကာကိုလာ (caffeine ပါတဲ႔ အခ်ိဳရည္) ေသာက္တာ မ်ားရင္လည္း ရင္တုန္တာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မသိဂႌ ေနေကာင္းပါေစ။

ဆက္ ေလရွည္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္။

Human error ဆိုတာ ဘယ္ေနရာမဆို ရွိႏိုင္တာ မွန္ပါတယ္။ တတ္သိလ်က္နဲ႔ မေတာ္တဆ မွားတတ္တာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာပါ။ လံုး၀ကို မတတ္၊မသိပဲ တတ္ေယာင္ေဆာင္၊ ရမ္းတုတ္ လုပ္စားတာကေတာ႔ လိမ္လည္တာလို႔ ျမင္ပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ႔ အလုပ္ဟာ သူမ်ားအသက္ သို႔မဟုတ္ ေ၀ဒနာခံစားမႈနဲ႔ တုိက္ရိုက္ ပတ္သက္ေနတယ္ ဆိုတာကို health care service က လူေတြ သိသင္႔ပါတယ္။ မသိသူကို သိသူက သင္ေပးရပါမယ္။ ၀န္ထမ္းေတြကို အလုပ္ရွင္က ကၽြမ္းက်င္သူ ငွားၿပီး training ေပးရပါမယ္။ safety checks ေတြ ရွိရပါမယ္။ customers' feedback ကို အေလးထား နားေထာင္ရပါမယ္။ ငါ ေငြရွိလို႔၊ ေငြပြါးခ်င္လို႔ ေဆးရံုေထာင္တယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ႔ ဒီေလာကမွာ လုပ္မစားသင္႔ပါဘူး။

ဒါဟာ ခက္ခဲတဲ႔ ဒံုးပ်ံလုပ္နည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေျခခံ သေဘာတရား တစ္ခုပါပဲ။ အမ်ားစုႀကီး တၿပိဳင္နက္ ပါလာဖို႔ေတာ႔ အစပိုင္းမွာ ခက္ေကာင္းခက္မယ္။ လံုေလာက္တဲ႔ အင္အားစုတစ္ခုက စံနမူနာျပ အရင္ဆံုး လုပ္ေကာင္းလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။
အဖြဲ႔အစည္း (ဥပမာ ေဆးရံုေဆးခန္း) တစ္ခု ထူေထာင္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ တာ၀န္ယူမယ္႔ သူေတြ အဆင္႔ဆင္႔ ရွိရပါမယ္။ ေကာင္းတဲ႔ နာမည္ကို ခံယူခ်င္တဲ႔ သဘာ၀ ရိွသလို အမွားကို တာ၀န္ယူရဲတဲ႔ သိကၡာလည္း ရွိရပါတယ္။ ဒီလို တာ၀န္ယူမႈကို တန္ဖိုးထား ေလးစား လက္ခံအားေပးတဲ႔ (အျပစ္၀ိုင္းဖို႔တဲ႔ အမူအက်င္႔ကို လြန္ၿပီး ေရရွည္စဥ္းစားတတ္တဲ႔) လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္း ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ အျပစ္ပဲ ၀ိုင္းတင္ေနမယ္ဆို ဘယ္သူက ၀န္ခံရဲ၊ ၀န္ခံခ်င္ပါေတာ႔မလဲ။

လိုအပ္လို႔ investigations အမ်ားႀကီး လုပ္ရတဲ႔အခါ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ႔ ဆရာ၀န္က ကာယကံရွင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပသင္႔တာေပါ႔။ ဒီအတြက္ အခ်ိန္ လုိပါတယ္။ ကိုယ္ မေသခ်ာတာကို မေသခ်ာေၾကာင္း ေျပာရဲတဲ႔ သတိၱ လိုပါတယ္။ (အလံုးစံု သိေနမွေတာ႔ ဘုရား ျဖစ္ေနေရာေပါ႔) မေသခ်ာတာကို အရွိအတိုင္း ေျပာတာဟာ ရွက္စရာမွ မဟုတ္တာ။ ေခတ္မီေဆးပညာနဲ႔ မသိေသးတာေတြ၊ ကုလို႔ မရတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတာဟာ ဖံုးဖိထားစရာ ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။
လူနာကလည္း ဆရာ၀န္ဟာ ငါ႔ကို ေလးစားသမႈနဲ႔ သိသင္႔တာကို အမွန္အတိုင္း ေဆြးေႏြးတယ္လို႔ သေဘာေပါက္ရပါမယ္။ ဟင္...ဒါေလးေတာင္ မတတ္ဘူးလား ဆိုတဲ႔ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ႔ တတ္ေယာင္ကား ဆရာ၀န္မ်ိဳးနဲ႔ပဲ ပိုကိုက္ပါလိမ္႔မယ္။

ေနာက္တစ္ခုက investigation လုပ္တုိင္း positive findings (တစ္နည္းအားျဖင္႔ ေရာဂါရွိေၾကာင္း အညႊန္းလကၡဏာေတြ) ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါ ေကာင္းသတင္းပါ။ ေရာဂါ မရွိေၾကာင္း သက္ေသ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ၀မ္းသာသင္႔ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ အစကတည္းက ျဖစ္ႏိုင္ေခ် သိပ္နည္းမွန္းကို သမား ပညာ၊ အေတြ႔အႀကံဳ၊ လူနာရဲ႕ လတ္တေလာ လကၡဏာ စတာေတြေပၚ မူတည္ၿပီး သိလ်က္နဲ႔ မလိုအပ္ပဲ စစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္တာကေတာ႔ ေငြရွာတဲ႔ သေဘာသက္သက္ပါ။ သမား၀ိနည္းနဲ႔ မညီပါဘူး။

ေနာက္ဆက္တြဲေမးခြန္းေတြကေတာ႔
ျမန္မာႏိုင္ငံ ေဆးေလာက တစ္ခုလံုးမွာ ဒီလို ဆရာ၀န္ေတြခ်ည္းပဲ ရွိေတာ႔တာလား။
ေဘာ္ခ်က္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ႔ ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပမွ ေရာဂါ သက္သာေပ်ာက္ကင္းမွာလား။
တျခား တရားသျဖင္႔ ကုစားတဲ႔ ဆရာ၀န္ေတြ လံုး၀ မရွိေတာ႔ဘူးလား။
တရားသျဖင္႔ လုပ္စားခ်င္တဲ႔ ဆရာ၀န္ ဆရာမေတြကို စုစည္းၿပီး တန္တန္ရာရာ ၀န္ေဆာင္မႈနဲ႔ အခ်ိန္ ေပးမယ္႔ ေဆးရံုေဆးခန္းမ်ိဳး ထူေထာင္ဖို႔ ေငြရင္းမတည္ခ်င္တဲ႔ သမာသမတ္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြေရာ မရွိေတာ႔ဘူးလား။
ဒီလို မွန္မွန္ကန္ကန္ (value for money ေပးမယ္႔) ေဆးရံုမ်ိဳးကိုမွ ေရြးသြားမယ္ဆိုတဲ႔ လူနာမ်ိဳးေရာ မရွိေတာ႔ဘူးလား။
ဒီလိုေဆးရံုမ်ိဳးရဲ႕ ေကာင္းသတင္းကို ကူညီျဖန္႔ေ၀ ပံ႔ပိုးမယ္ ဆိုတဲ႔ လူနာမိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ သတင္းသမားေတြေရာ မရွိေတာ႔ဘူးလား။

ဆရာ၀န္ေတြကခ်ည္း ေျပာင္းပစ္ႏိုင္ဖို႔ထက္ အမ်ားရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈကပါ အေရးပါတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္။ အျပဳသေဘာ ေဆြးေႏြးၾကမယ္ဆိုရင္ ဖတ္ရသူေတြ အက်ိဳးရွိတာေပါ႔။

ေဆြးေႏြးခြင္႔ ရတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
သက္ေဝ said…
ျဖစ္လာသမွ် လည္စင္းခံေနရံုကို ကံလုိ႔ပဲ ယိုးမယ္ဖဲြ႕႔ပစ္လုိက္ရတာလည္း ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနခဲ႔ၿပီလား.....။
အဲဒီလို အေၾကာင္းတစ္ခု ေရးစရာရွိေနတယ္...
သက္ေဝ said…
သိဂႌ ေနေကာင္းပါေစ...
tg.nwai said…
ကိုနိ+နိနိေရ..ေက်းဇူးပါ..ၾကီးတဲ႔သူေတြ မုိက္ရင ္ေျပာမရဘူးဆုိတာ တကယ္..အခုေတာ႔ နားနားေနေနပဲ လည္ပါေတာ႔မယ္...:)

မေနာ္... ရွဴး..တုိးတုိး။ ဟဲဟဲ။
ခံရတဲ႔သူကေတာ႔ သိေနတာေပါ႔။ အဖြားဆုိလည္း အဲလုိပဲ.. အဲဒီညေန သြားျပတယ္.. အီးဂ်ီစီဆဲြတယ္..ဘာမွ မျဖစ္ဘူးတဲ႔.. အဖြားကေတာ႔ မေက်နပ္ဘူး.. သူခံစား ေနရတာ သူသိတယ္ေလ..။ ေနာက္တေန႔ မနက္ stroke ရၿပီး သြားတာပဲ.. ကဲ.. ဘယ္သူ႔သြားေျပာရမလဲ..။

မီယာေရ..အလုပ္ေတြပင္ပန္းေနၿပီ ထင္တယ္..။ အေဒၚ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးဆုိလုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ လုိအပ္လုိ႔ စစ္တာဆုိ ေတာ္ေသး.. ဒါေပမယ္႔...။

ဟုတ္ပါတယ္ မသီတာရယ္.. က်မ ေပမိ..အျပစ္ရွိပါတယ္.. ၀န္ခံပါ၏။ ေနာက္ေနာင္ ဆင္ျခင္ပါ႔မယ္..တရားမသိေသးပဲေတာ႔ မသြားခ်င္ေသးဘူး..ဟူးဟူး။

ဟုတ္တယ္ေပါက္ေရ.. ဒီက စစ္ခ်က္ေတြက တခါ နွစ္ခါ မေသခ်ာရင္ ထပ္ၿပီး တျခားေနရာမွာ ထပ္စစ္သင္႔တယ္ ထင္တာပါပဲ.. တုိ႔သားႀကီး ခုနွစ္ရက္သား အသား၀ါေၾကာင္႔ ေသြးလဲဖုိ႔ စစ္တုန္းက ေအဘီေသြးိကုိ ေအေသြးဆိုၿပီး ထြက္လာတာ..အရင္ တခါ အျပင္မွာ စစ္ထားဖူးလုိ႔ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္.. ထပ္စစ္ေပးပါဆုိေတာ႔မွ.. ကံေကာင္းလုိ႔ေပါ႔။

သက္ေ၀ေရ.. ေက်းဇူးပါ..ေနေကာင္းေအာင္ေနပါ႔မယ္.. :)

မနုသဲြ႔..
ေကာ္မန္႔အရွည္ၾကီးေရးၿပီး၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြး ေပးတာ တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။ မနုသဲြ႕ေျပာသလုိပါပဲ...။ ဒီကိစၥက စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္..blame game ေတြကို ရပ္ၿပီး နွစ္ဦးနွစ္ဖက္ လုိအပ္တာေတြ ျပဳျပင္မွသာ အက်ိဳးရွိမယ္႔ result ထြက္လာနုိင္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ပါတယ္။
Anonymous said…
ဂရုစိုက္အန္တီေရ.. ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ဘာဆိုဘာမွမျဖစ္ပါေစနဲ႔ဆုေတာင္းေပးတယ္..
တီတီလဲ ဘေလာ့လည္ ခဏေလွ်ာ့ေပါ့ေနာ့ သားကေတာ့ မလည္ျဖစ္တာ ကီးဘုတ္ ပ်က္တည္းက း) က်န္းမာေရး ဂရုစုိက္ပါ တီတီ ဒါေပမဲ့ တီတီျဖစ္တာ သားနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ႏွလံုးအားနည္းတာေနမွာပါ း)
ဟင္း
အမရယ္
အဲလိုသာဆိုရင္ေတာ့ ဒုကၡပါပဲေနာ္

Popular posts from this blog

၁၁၂၇

ဘဝမှာ အခက်ခဲဆုံး အချိန်တွေကို ကျော်ဖြတ်နေရသလိုပါပဲ.... အားလုံးက ခက်ခဲနေကြတဲ့ကြားထဲ ကိုယ်က ထူးပြီး ခက်ခဲနေတာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့.....ပတ်ဝန်းကျင်လိုက်ကြီး ခက်ခဲကြပ်တည်းနေကြတာ....အစစ အရာရာပေါ့လေ... ကိုယ်လည်း စိတ်ထဲ အဆင်ပြေမနေဘူး.... နေရတာလည်း လဟုတာ၊ မုဒုတာ ဖြစ်မနေဘူး... အရင်ကလို စိတ်ထဲရှိသမျှ ရေးချနိုင်တဲ့ blog ခေတ်ကို ပြန်လွမ်းလို့ ပြန်လာခဲ့တယ် ဆိုပါေတာ့.... မနေ့...အဲ...ဟို တနေ့လောက်က စပြီး Netflix က ကိုးရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲ တခု ကြည့်ဖြစ်တယ်.... ပုံမှန်ဆို တညထဲနဲ့ အကုန်ကြည့်တတ်ပေမဲ့...အဲဒီ့ကားလေးကိုတော့ နားနားပြီး ကြည့်ရတယ်... ပြောရမယ်ဆိုရင် စိတ်ကို ဘယ်နားထားရမှန်းမသိလို့ အချိန်ဖြုန်းနေတဲ့ သဘောပါပဲ... ကိုယ်က ငယ်ငယ်ကတည်းက တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင် ရဲ့ စာအုပ်တွေဖတ်ပြီး စိတ်ပညာကို  စိတ်ဝင်စားလို့ တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့်တင်တော့ ကိုယ်တိုင်မတင်လိုက်ရဘူး...ဖေဖေပဲ တင်ပေးတာထင်ရဲ့... ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ ဦးစားပေးတွေက သိတဲ့အတိုင်း ဆေး၊ စက်မှုု အီကို၊ ပြီးရင် စိတ်ပညာ လို့ လျှောက်ထားဖြစ်ခဲ့တယ်... အခု အမှတ်တမဲ့ ကြည့်မိတဲ့ ကိုရီးယားကားလေးက တက္ကသိုလ်ဆေးရုံတခု ရဲ့ စိတ်ကျန်းမာရေး unit တခုက သူနာပြုဆရာမလေးကို အခြေခံတဲ့ ဇာတ်လမ်

ဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲက သရက္သီး ငတက္ျပား ..အပိုင္း (၂) (K-မမ ေရးသည္)

တဲြလဲရယ္ ေနပါဦး.. (ပံုေလးကို ဒီကယူပါသည္) “ ဟိတ္ေကာင္ .... မင္းထမီကို ခါးေတာင္းက်ဳိက္လိုက္.. ..ဒီထိုင္ခံုကို ငါ နံရံမွီထားေပးမယ္။ ထိုင္ခံုေဘာင္ကေန ေနာက္မွီတန္းေပၚကိုလွမ္း။ လက္ႏွစ္ဖက္က အဲဒီ သံဇကာကိုဆြဲ။ ဟိတ္ေကာင္ ..... မွန္ေစာင္းနဲ႔ လြတ္တဲ့ေနရာကို ေျပာတာ။ မင္းလက္ေတာ့ မွန္ရွေတာ့မွာပဲ။ ေအး.... ဟုတ္ၿပီ အဲဒီလို ခဏခိုထား။ င ါဒီျပတင္းေပါက္ကို ၿမဲၿမဲကိုင္ထားမယ္။ ညာေျခေထာက္က ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚကို လွမ္းနင္း။ နင္း .....ရဲရဲသာနင္း။ ျပဳတ္က်ရံုအျပင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ဘယ္ေျခေထာက္က တလွမ္းတက္။ ေအး .... ညာေျခေထာက္က ေခါင္းမိုးေပၚခ်။ ညာလက္က ေခါင္ခ်ဳပ္သစ္ကိုဆြဲ။ ဘယ္ေျခကိုပါ တခါတည္း ေခါင္းမိုးေပၚခ်။ ေအး.... ဟုတ္ၿပီ။ ေရာ့ .....ဝါးလံုး။ ဟိတ္ဟိတ္..... အဲဒီအလယ္ေလာက္မွာပဲေန။ ဆက္မဆင္းနဲ႔။ ေတာ္ၾကာ ေခါင္းမိုးေပၚက ျပဳတ္က်ေနလို႔ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္းေတြ ျဖစ္ေနအံုးမယ္။ ဟူး …… နင့္ကိုေျပာရတာ ေမာလိုက္တာ။” ဒုန္း .. ဒုန္း .. ဒ ေရာ … ဘုတ္။ ( ဒုန္း = သရက္သီး ေခါင္မိုးေပၚသို႔ ပထမက်သံ၊ ဒုန္း = ေနာက္တဆင့္ခုန္သံ၊ ဒ ေရာ = သရက္သီး သြပ္ျပားေပၚလိမ့္သံ။ ဘုတ္ = သရက္သီးေျမႀကီးေပၚက်သံ ) “ ဟာ .... ဟိတ္ေကာင္ .... ေခါင္းမိုးနဲ႔ လြတ

မမာက်န္းသူမ်ားအေၾကာင္း။

  ကားေတြ မီးပြိဳင့္မိေနတုန္း လမ္းေဘးမွာ အေပါစား  စကတ္တုိ ညစ္ထပ္ထပ္ေလးနဲ႔ ေမာ္ဒယ္ေလးတစ္ေယာက္လုိ လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္... တခုခု လဲြေနသလားလုိ႔....ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိလုိ္က္ပါတယ္.... စိတ္မေကာင္းစရာ...ဆံပင္ျဖဴျဖဴ အေရေတြတြန္႔လို႔...သူ႔ပံုစံကေတာ႔ တကယ့္ကို ေမာ္ဒယ္ေလးတစ္ေယာက္ cat  walk ေလွ်ာက္သလို  confidence အျပည့္နဲ႔..... ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေနပူက်ဲက်ဲထဲမွာ အထပ္ထပ္ ထပ္ထားေသာ အ၀တ္အစားမ်ားက ရာသီစံု အ၀တ္စံု...၀က္၀ံႀကီး တစ္ေကာင္စာေလာက္ ျဖစ္လာတဲ႔  အ၀တ္ထုပ္ၾကားက ခပ္ပိန္ပိန္္ကိုယ္လံုးနဲ႔.... သည္ၾကားထဲ သယ္လာတဲ႔ ဘူးစုတ္ ခြက္စုတ္ ပုလင္းစုတ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ေတာင္ မလဲျပိဳေအာင္ အနုိင္နုိင္ထိန္းရင္မနုိင္.... သူ႔ၾကည္႔ၿပီး ကိုယ္ေတာင္ စိတ္အုိက္ေနာက္ရႈပ္သြားမိရဲ႕။   ဓာတ္ဆီဆုိ္င္မွာ ဆီလာထည္႔တုိင္း  လမ္းလယ္ေခါင္က  ကြန္ကရစ္တံုးေတြကို သူမရဲ႕ ၾကယ္ျမင္လျမင္ နန္းေတာ္ထဲက  အေဆာင္ေတာ္လုိ  သေဘာထား။ အ၀တ္ပိုင္းေလးခင္းလို႔...သူ႔ဆီမွာ  ပလပ္စတစ္ ျခင္းေတာင္းတစ္လံုးေတာ့ ျမင္တယ္.. တခါတေလလည္း ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး..ေစာေစာစီးစီး အိပ္တတ္တယ္..သိပ္ခ်မ္းတဲ႔ ရာသီမ်ိဳးေတြမွာေတာင္  သူ ဒီလုိပဲ..စိတ္ခ်လက္ခ် လံုျခံဳစြာ အိ