သစ္ပုတ္ပင္၊ တို႕ႏွစ္ေယာက္ နဲ႕ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း (ေရးသူ- K-မမ)

ကၽြန္မဟာ သာမန္ဆင္းရဲတဲ့ ဝန္ထမ္းမိသားစုက ဆင္းသက္လာခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ ဥစၥာမွာ ဗလာနတၳိ။ ဗဟုသုတ နဲ႔ လႈမႈေရးမွာေတာ့ သုညထက္ မပိုလွပါ။ ပညာေရးမွာ ေက်ာင္းကသင္လိုက္တာကို အံရြတ္က်က္မွတ္တာကလြဲလို႕ အျပင္ဗဟုသုတကို ေလ့လာရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ေလ့လာဖို႕ လမ္းျပေပးမယ့္သူလည္း မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းစာကလြဲရင္ အျပင္စာေတြဖတ္ရင္လည္း အျပစ္ႀကီးတခုက်ဴးလြန္သလို အေမ့ရဲ႕ အဆူကိုခံရတာပါပဲ။ ၁၀ တန္းေအာင္ရင္ တကၠသိုလ္ (စာေပးစာယူသင္တန္း) တက္ရင္ဘြဲ႕ရ အလုပ္လုပ္ဆိုတဲ့ ေဖာ္ျမဴလာ ေလာက္ပဲသိထားၾကသူေတြပါ။ 

သို႕ေသာ္လည္းေလ လူကေနေပမယ့္ ဇာတာကမေနေတာ့ ၁၉၈၅ ဇြန္လလယ္ေလာက္မွာ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း ေအာင္စာရင္းေတြထြက္လာေတာ့ ႏွစ္စဥ္ဆုတက္ယူတဲ့ နယ္ခံ စာေတာ္သူေတြေက်ာ္ၿပီး ၄-ဘာသာ ဂုဏ္ထုူးထြက္လို႕ အႏူေတာမွာ လူေခ်ာျဖစ္ခဲ့သူပါ။ ကၽြန္မ ၄-ဘာသာ ဂုဏ္ထုူးထြက္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းဟာ ေတာၿမိဳ႕ ေလးမွာေတာ့ တကယ္ကို နာမည္ႀကီးသြားတာပါ။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ၈၀% က စာေတာ္တယ္လို႕ နာမည္ႀကီးတဲ့ တျခား နာမည္တူ တေယာက္လို႔ပဲ ထင္တာပါ (အဲဒီလို အထင္ႀကီးခံရတာ)။ ျပႆနာက ဒီက စတာပါ။ ႐ိုး႐ိုးေလးေအာင္ခဲ့ရင္ အထက္က ေဖာ္ျမဴလာတိုင္းေလး သြား႐ံုပဲ။ အခုေတာ့။

အေဖ့႔ အေပါင္းသင္းေတြကလည္း “ဆရာ...သမီးကို ဆရာဝန္လုပ္ခိုင္း ။ ေဆးေက်ာင္းတက္ခိုင္း” ေပါ့။ အေမ့႔ အေပါင္းသင္းေတြကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ ကြ်န္္မရဲ႕ ဆရာေတြကလည္း သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႕ သူတို႕ဘာသာရပ္အလိုက္ အမွတ္စာရင္းလိုက္ေပါ့။ အင္း ေဆးေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ စက္မႈေတာ့ ရႏိုင္တယ္။ ဘာညာေပါ့ေလ။ ကာယကံ႐ွင္ျဖစ္သူထက္ ပတ္ဝန္းက်င္က ပိုတက္ႂကြေနတာ (ထံုတံုတံု အ တတ ကၽြန္မကို အားမရၾကဘူးေပါ့ေလ)။ အရပ္ကူပါ လူဝိုင္းပါေပါ့။ ဒါက ဗဟုသုတ႐ွိသူေတြဘက္ကေပါ့။

ကၽြန္မေဘးမွာ႐ွိတဲ့ သာမန္အရပ္သူ (ဝန္ထမ္းမိသားစုေလးပါ) ေတြကေကာ …….။

“ဆရာကေတာ္ရယ္ ေျပာမေျပာခ်င္ဘူး ။ ကၽြန္မနဲ႕ ရန္ျဖစ္ရေသးတယ္။ သူတို႔က ၄-ဘာသာထြက္တာ ဟိုအမႊာထဲက တေယာက္တဲ့။ ဟဲ့ ...၄-ဘာသာထြက္တာ ငါတုိ႕ ရဲစခန္းထဲက ငါတို႕ ဆရာ သမီးႀကီးဟဲ့လို႕ ျငင္းရေသးတယ္။ ”

“မမႀကီးက (ကၽြန္မတို႕ ညီမႏွစ္ေယာက္ကို ေရာက္ေလရာ ဝန္ထမ္းရပ္ကြက္ေလး က မမႀကီး၊ မမေလးဟု ေခၚပါသည္။) ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္မွာဆို။ ဒါဆို ေဒါက္တာ ၫႊန္တင္တို႕လို ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရမွာေပါ့ေနာ္။ အေဒၚတို႕ကို ေဆးအလကားကုေပးေနာ္။”

“မမႀကီး က ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရမွာ ဆို။ အမေလး ေပ်ာ္စရာႀကီးေနမွာ။ မမႀကီးေရ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူႀကီးျဖစ္ရင္ေလ ရုပ္႐ွင္ထဲကအတိုင္း လွမွာ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြမ်ား လွလိုက္တာ ရက္ရက္စက္စက္ တကယ္”

“မမႀကီး အခုျပေနတဲ့ ကား (ရုပ္႐ွင္) မွာေလ မမႀကီးတက္ရမယ့္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ဆိုတာပါတယ္။ သြားၾကည့္ ။ ခန္းနားလိုက္တာ။ အမေလး သစ္ပုတ္ပင္ဆိုတာ အႀကီးႀကီးပဲ။ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးနဲ႕ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ေနာ္။”

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မဟာ သူတို႕အသိုင္းအဝိုင္းမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ေလာင္းလ်ာအျဖစ္ မဟာစံျပေပါ့။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လဲ သူတို႕နည္းတူ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ မက္မက္ေမာေမာ ၾကည့္တတ္သလို တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ဝတၳဳေတြကိုလဲ တ႐ိႈက္မက္မက္ ဖတ္တတ္လာပါတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္၊ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္၊ စက္မႈ တကၠသိုလ္ဆိုတာ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ျဖည့္တုန္းက သတိထားမိေပမယ့္ တေနရာထဲမွာပဲ ႐ွိတယ္လို႔ ထင္မွတ္ေနတာပါ။ ရန္ကုန္ဆိုတာ အက်ယ္ႀကီးမွန္းသိေပမယ့္ မွန္းထားတာက ကၽြန္မေနတဲ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆယ္ဆေလာက္ပါပဲေလ။ ဒါေတာင္ ရန္ကုန္ ရန္ကင္း အထက(၁)မွာ ၆-တန္း ကေန ၈-တန္းထိ ေနခဲ့ေသးတာ။ မိဘေတြက ေက်ာင္းနဲ႕ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာ အသြားအျပန္ပဲ သြားခြင့္ေပးထားတာ။ ဘာဆိုဘာမွ မသိခဲ့တာပါ။

၁၀တန္း ေအာင္ၿပီးေတာ့ ၈၃-၈၄ ေလာက္က နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ “သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္႐ွိေလသည္”( ေက်ာ္ဟိန္း၊ ႏြဲ႕ႏြဲ႕မူ၊ ခင္သီတာထြန္း) ၊ “လြမ္းရတဲ့အျဖစ္ေလးေတြ” (ေနေအာင္၊ ခင္သီတာထြန္း) စတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြႀကည့္ၿပီး ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ၊ သစ္ပုတ္ပင္၊ ႏြဲ႕ႏြဲ႕မူ နဲ႕ ခင္သီတာထြန္း တို႕ ေဘာလီေဘာ ကစားတဲ့ မိုးလံုေလလံု အားကစားကြင္း တို႕ဟာ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကူးထဲ အခ်ိန္ျပည့္ ေနရာယူခဲ့ၾကတာပါ။

 

ဒီလိုနဲ႕ ဒီဇင္ဘာ ပထမပတ္ (မမွားဘူးဆိုရင္ ၅-ရက္ေန႕ပါ) တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြ မဖြင့္ခင္ ၂-ရက္အလိုမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ ဆင္းလာၾက၊ ေနရမယ့္ သဇင္ေဆာင္မွာ သမီးကိုထားခဲ့ၿပီး အေဖျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ နယ္က ေက်ာင္းသူအသစ္ေတြခ်င္း မိတ္ဖြဲ႕ျပီး ၄၅၊ ဒါမွမဟုတ္ နံပါတ္-၈ ကားစီးၿပီး တက္ရမယ့္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဆီ လွမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ မသိမသာ သစ္ပုတ္ပင္ကို ႐ွာေနမိပါတယ္။ မေတြ႕တဲ႕အဆံုး အခန္းေဖာ္ ကိုေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာၿပီး အဲဒါက လွည္းတန္းနားက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာတဲ့။ သူက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ စံျပလမ္းစဥ္လူငယ္ သင္တန္း လာတက္ဖူးသူဆိုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာမႀကီးေပ့ါ။ ကၽြန္မ သူ႕ကို သစ္ပုတ္ပင္လိုက္ျပဖို႕ ေတာင္းဆိုေပမယ့္ တဦးတည္း သမီးကိုမခြဲႏွိင္တဲ့ သူ႕အေမက ေရဦးမျပန္ေသးေတာ့ စေန၊တနဂၤေႏြ ဆို မအား႐ွာဘူးေလ။ တကၠသိုလ္ေျမနင္းလို႕ ၂-ပတ္ေျမာက္ထက္ထိ သစ္ပုတ္ပင္နဲ႕ ကၽြန္မေဝးေနဆဲပါပဲ။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တမနက္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆို္င္ အခန္းေဖာ္ ေတာင္ငူသူ သိဂႌ က မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး သူ႕အဖြားအိမ္ အေဖာ္လိုက္ေပးဖို႕ ေခၚပါတယ္။ သူ႕မွာေခၚစရာဆိုလို႕ ကၽြန္မတေယာက္ထဲပဲ႐ွိတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက လိုက္ပို႕တဲ့မိဘေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႕ တ႐ံုး႐ံုး႐ွိေနေသးတာကိုး။ သူ႕အဖြားအိမ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းနားမွာလို႕ ေျပာပါတယ္။ ခက္တာက သူ႕အဖြားအိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးပဲ သြားတတ္တယ္တဲ့။ ဘတ္စ္ကား မစီးတတ္ဘူးတဲ့ေလ။ ေတာသူ ကၽြန္မအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္တာက ဘာအေရးလဲ။   ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ မဟာအခြင့္ေရးႀကီးပဲ။ ဘလိုင္းႀကီးေတာ့ လက္မခံပါဘူး။ သူနဲ႕ ေစ်းၫိွၾကတယ္။ ၁) ဒီနားေလးက ေမေမအေဆာင္က ၿမိဳ႕က တစ္တန္းႀကီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီ ဝင္မယ္။ ၂) ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းထဲက သစ္ပုတ္ပင္ကိုျပရမယ္။ 

ႏွစ္ဦးသေဘာတူညီခ်က္ယူၿပီး ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ခရီးကိုစလိုက္ၾကပါတယ္။ ေမေမေဆာင္ကေန ျပည္လမ္းမေရာက္ရင္ပဲ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ဟာ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြလို ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ လမ္းမွာ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ေမးၾကရင္း သူ႕အဖိုးက သိပၸံေမာင္ဝ လို႕ေျပာေရာ ကၽြန္မတို႕ ေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းေလးဟာ တိုသြားပါတယ္။ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ပါတယ္ “ေမာင္ေမႊး ဘယ္အရြယ္ေရာက္ၿပီလဲလို႕”။ 

 

အျပင္စာေတြဖတ္ခြင့္ မရတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ အလယ္တန္းနဲ႕ အထက္တန္း ျမန္မာစကားေျပ လက္ေ႐ြးစင္ ေတြဟာ အဖန္တလဲလဲ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ရသစကားေျပနဲ႕ ဝတၳဳတိုေတြေပါ့။ အထူးသျဖင့္ သိပၸံေမာင္ဝရဲ႕ ေမာင္လူေအး ၊ ေမာင္ေမႊး၊ ခင္သန္းျမင့္ တို႕ဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အေပါင္းအသင္းေတြပါ။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘဝမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ တသက္မေမ့စရာ မွတ္တမ္းေလးနဲ႕ပါ။ ေမာင္ေမႊး ေမးတဲ့ ေမးခြန္း ထဲက ငွက္ေတြဘာလို႕ ဖိနပ္မစီးတာလဲ ဆိုတာ ကို ဆရာမကလည္း အတန္းကိုေမးပါတယ္။ ထံုစံအတိုင္း ကၽြန္မက သူတို႔ေျခေထာက္ကေသးၿပီး ဖိနပ္ကႀကီးလို႕ လဲ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲေျဖလိုက္ေရာ ဆရာမအပါအဝင္ တတန္းလံုး ေသာေသာညံသြားတာပဲ။ ကၽြန္မမွားလို႕ ဆိုတာသိေပမယ့္ ဘာမွားမွန္းမသိေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ အေျဖမွန္ကိုသိပါတယ္။ သူတို႕မွာ ေျခဖဝါးမ႐ွိဘူးဆိုတာ။ ေနာက္တခါေမးရင္ လာထား၊  ေျဖလိုက္မယ္လို႕ အားခဲထားေပမယ့္ ေနာက္သင္ခန္းစာ ေရာက္သြားပါၿပီ။

သိပၸံေမာင္ဝေၾကာင့္ အဖြားေခါင္းေခါက္ခံရတာကိုလဲ မေက်မနပ္ အၿမဲသတိတရ ႐ွိေနခဲ့တာပါ။ ျမန္မာစာခက္ဆစ္ မွာ သိပၸံေမာင္ဝရဲ႕ မိန္းမ႐ႊင္ကို ဆရာမက ျပည့္တန္ဆာ လို႕ ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ စာက်က္ေနရေပမယ့္ ကၽြန္မအဲဒီ အဓိပၸါယ္ႏွစ္ခုလံုးကို မသိပါဘူး။ ရွမ္းျပည္မွာေမြး နယ္စပ္မွာပဲႀကီးလာၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ ေမာင္ႏွမေတြဟာ စကားလံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မသိပါဘူး။ စိတ္မ႐ွည္တဲ့ အတူေနအဖြားကို အၿမဲေမးေလ့႐ွိတာပါ။ ေနာက္ ၂-ႏွစ္ေလာက္မွ အဓိပၸါယ္လဲသိေရာ အလြယ္ေလးကို ခက္ေအာင္ (ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းစားခဲ့တာပါ။ ယံု ) လုပ္တယ္လို႕ သိပၸံေမာင္ဝကို အျပစ္တင္ခ်င္ခ်င္ပါ။

 

သိပၸံေမာင္ဝဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အႀကိဳက္ဆံုး စာေရးဆရာထဲက တေယာက္ပါ။ ေဟာ...အခုေတာ့ သူ႕ေျမးနဲ႕ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ေနပါၿပီ။ “နင္ေကာ စာမေရးဘူးလားလို႕” အထင္တႀကီး ေမးခဲ့ပါေသးတယ္။ သူေရးထားတာ႐ွိတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ကၽြန္မကို ေပးဖတ္မယ္၊ ႏႈတ္လံုရမယ္လို႕ ေျပာရင္း ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမလို႕ ျပတဲ့အထိ ကၽြန္မ သူ႕အေပၚအထင္တႀကီး႐ွိဆဲပါ။

ဒါ သစ္ပုတ္ပင္လို႕ ျပေရာ သူနဲ႕ကၽြန္မ ျပႆနာတက္ပါေလေရာ။ လြမ္းရတဲ့ အျဖစ္ေလးမ်ားကို ၂-ခါတိတိ ၾကည့္ထားတဲ့ ကၽြန္မကို သူ႐ႊီးေနၿပီ။ ရုပ္႐ွင္ထဲက အပင္က အရြက္လံုးဝ မ႐ွိဘူး အကိုင္းေငါေငါနဲ႕ သူျပတာက အ႐ြက္ေတြေဝေနတဲ့ အပင္။ ကၽြန္မကလည္း ရုပ္႐ွင္ထဲက အတိုင္း အ႐ြက္ မ႐ွိမွ သစ္ပုတ္ပင္။ သူကလည္း အန္တီေလးက ျပထားတာ ဒါသစ္ပုတ္ပင္။ သူနဲ႕ ကၽြန္မနဲ႕ တူတဲ့အခ်က္က ကိုယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ ေပၿပီး  ျငင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျငင္းသန္တယ္လို႕ အေျပာခံရတတ္ပါတယ္။ မွားရင္ေတာ့ အဟီး Sorry ေပါ့။ တခါတခါ ကၽြန္မက ေနာက္ေျပာင္ခ်င္တဲ့အခါ ျဖဴးသူ ဓါတ္ၾကဴေလသံနဲ႕ ေျပာရရင္ ဖင္ပိတ္ျငင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အစားထဲက။ 

မတူတာကေတာ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး (Personality) ပါ။ သူက လႈမႈေရးရာကိစၥေတြမွာ အရမ္းေတာ္သေလာက္ ကၽြန္မက အရမ္းေ႐ွာ္ပါတယ္။ သူ႔မွာ ၿပံဳး႐ႊင္ၾကည္သာတဲ့ မ်က္ႏွာေပး ႐ွိေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ ေနာက္ေျပာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာကေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ေနၿပီး က်န္အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ မႈန္ေတေတနဲ႔ပါ။ သူက လူ႔အကဲခတ္ေတာ္သေလာက္ ကၽြန္မက ေျပာင္ဖြင့္ေျပာရင္ေတာင္ နားမလည္တတ္သူပါ။ စိတ္အားငယ္သူကိုလည္း နည္းမ်ဳိးစံုသံုးၿပီး အားေပးတတ္သူပါ။ ကၽြန္မကေေတာ့ …….။

တည Roll Call အၿပီးအခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မအခန္းေဖာ္ ေရဦးသူ မႏိုင္ တရံႈ႕႐ႈံ႕နဲ႔ ငိုေနတာေတြ႔လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ အိမ္လြမ္းလို႔တဲ႔ ေလ။ “ငိုမေနပါနဲ႕ ဟာ” လို႔ေျပာၿပီး မသိမသာလိုနဲ႔ သိသိသာသာႀကီးပဲ ေ႐ွာင္ထြက္ခဲ့ၿပီး ထံုးစံအတိုင္း အခန္းလည္ ေလပြားေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို သူ႔မ်က္ရည္ေတြ ႏွပ္ေတြကုန္ေလာက္ၿပီအထင္နဲ႔ အခန္းျပန္ခဲ့ေတာ့.... လားလား.... မင္းသမီးက သူ႔ကိုသူ ဝါဝါဝင္းေ႐ႊ မွတ္ေနလားမသိပါဘူး တ႐ႈံ႐ႈံလုပ္ေနတုန္း။ “ဟိတ္ေကာင၊္  တိတ္ေတာ့ေလဟာ” လို႔ဆိုေတာ့ ”ငါ့အေမကို သတိရတယ္” ဆိုၿပီး ပိုကဲလာတယ္။ “နင္ငိုရင္ ငါလည္းငိုခ်င္တယ္ဟ” ဆိုၿပီး ကၽြန္မပါ ဟီးခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ 

သူက်ေတာ့ တနာရီ၊ ႏွစ္နာရီ အလြမ္းသယ္ေနၿပီး ကၽြန္မငိုတာ ႏွစ္မိနစ္၊ သံုးမိနစ္ပဲ႐ွိအံုးမယ္ “နင္ကဘာလို႔ ငိုတာလဲ” တဲ့ ဘုဆတ္ဆတ္ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ “နင္ေကာ...ဘာလို႔ ငိုတာလဲ”  ျပန္ေမးေတာ့ အရင္တိုင္းျပန္ေျဖပါတယ္။ “ငါက နင္ငိုလို႔ ငိုတာ” လို႔ေျပာေရာ ကၽြန္မကို ေကာင္းခ်ီးေတြ တေလွႀကီးေပးၿပီး မိန္းကေလးမ်ားပီပီ ႏွစ္ေယာက္သား ဝါးလံုးကြဲ ရယ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မႏိုင္ က လူထူထူ႐ွိရင္ ကၽြန္မ အရည္အခ်င္းကို ထုတ္ေဖာ္ေလ့ ႐ိွပါတယ္။  ကၽြန္မကလဲ “ဒါ င့ါရဲ႕ နည္းဗ်ဴဟာ ။ ငိုသူကို ေက်ာသပ္ရင္ ပိုငိုလြယ္တယ္။ သူ႕ထက္ပိုငိုျပလိုက္ ခ်က္ခ်င္းတိတ္ေရာ” လို႕ ခုခံေခ်ပ လိုက္တာပဲ။ (အဟီး ေလလဲ ဒီဂလို ႐ွည္တတ္ သူပါ။) 

ဤခရီး နီးသလား ေဝးသလား တခ်က္ေလးမွ မေမးပဲ သစ္ပုတ္ပင္ ျမင္ခ်င္တာေလးနဲ႕ပဲ သူေခၚရာ လိုက္ခဲ့တာပါ။ (အခုေရးေနရင္းမွ ေက်ာခ်မ္းသြားတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ အဲဒီတုန္းက ေရာင္းစား မခံခဲ့လို႔။ :D) အခုေတာ့ အရြက္ေတြ ဖားဖားေဝေနတဲ့ အပင္ႀကီးႀကီး တခုကို လက္ၫိဳးထိုးျပ႐ံုနဲ႕ ေတာသူမ ကၽြန္မကို ႏွပ္ခ်တယ္။ သစ္ပုတ္ပင္ကို ဘယ္ေလာက္ Crazy ျဖစ္သလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ အသိဆံုး။ မေက်ႏွပ္လို႕ လွည့္ျပန္ရေအာင္လည္း လာလမ္းကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မွတ္မိတယ္ထားအံုး ဒီေလာက္ ကားေတြမ်ားတဲ့ လမ္းကို ဘယ္လိုကူးမလဲ။ တလမ္းလံုး ေဝဆာခဲ့တဲ့ စကားေတြဟာ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ သစ္ပုတ္ပင္ေၾကာင့္ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ တကၠသိုလ္ဝင္း အလြန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ သူ႕ကို စရစ္ၿပီ။ 

“ဟိတ္ေကာင္ မေရာက္ေသးဘူးလား။” ဆိုတဲ့ တခုတည္းေသာ ေမးခြန္းကိုေမးသလို သူကလည္း “ေရာက္ေတာ့မယ္ ေနာက္မီးပြိဳင့္ဆို” ဆိုတဲ့ အေျဖကို ဓါတ္ျပားသြင္း ထားသလို အသင့္ေျဖပါတယ္။ မႏၱေလးတစ္ျပကို မႀကံဳဘူးေပမယ့္ သိဂႌရဲ႕ မီးပိြဳင့္ကိုေတာ့ ေစာစီးစြာ ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ မီးပြိဳင့္ ေလးငါးခုေလာက္ ျဖတ္ၿပီးသြားမွ အိမ္တအိမ္ထဲဝင္သြားပါတယ္။ သိဂႌရဲ႕ အဖြားက အရမ္းေခ်ာေနဆဲပါပဲ။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ “သိဂႌ နင္ နင့္အဖြားကို မမွီဘူးလို႕” ဆိုေတာ့ စိတ္မဆိုးတဲ့ အျပင္ သူက သူ႕အေမကို မမွီသလို၊ သူ႕အေမလည္း သူ႕အဖြားကို မမွီဘူးလို႕ အမ်ားစုက မွတ္ခ်က္ျပဳတယ္လို႕ အဖြားအတြက္ ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာပါတယ္။ 

 

ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ဗလာစာအုပ္ တစ္အုပ္လာေပးပါတယ္။ ကၽြန္မက ဘာလဲ ေမးေတာ့ သူေရးထားတဲ့ စာေတြ နင္ဖတ္ဖို႔တဲ့။ ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ ဝတၳဳေရးလို႔ရတယ္လို႔ ကၽြန္မကေတာ့ တအံ့တၾသေပ့ါ။ မွတ္မိသေလာက္ ကဗ်ာေတြရယ္ အဆံုးမသတ္ထားေသးတဲ့ ဝတၳဳလို႔ေျပာလို႔ရတဲ့ ဇာတ္လမ္း ႏွစ္ပုဒ္ရယ္ ေတြ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္စြမ္းရည္ေၾကာင့္ပဲ ဆံုးမွန္းမသိတာ ေနမွာပါ။ အားနာတတ္တဲ့ သူ ကေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြ အဆံုးသတ္ၿပီး ေပးဖတ္အံုးမယ္ လို႔ေျပာပါတယ္။ ကဗ်ာေတြ မခံစားတတ္တဲ့ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ ဘာေတြေရးထားမွန္း မသိပါဘူး။ ဒါဟာ ပထမနဲ႕ ေနာက္ဆံုးပါပဲ။ 

တကယ္ေတာ့ သိဂႌ စာေရးဆရာမ မျဖစ္တာ ကၽြန္မ ပေယာဂေတြ အမ်ားႀကီးပါပါတယ္။ သူႀကိဳးစာပန္းစားေရးထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ပထမဦးဆံုးလက္ရာကို ဘယ္ေနရာကေတာ့ ေကာင္းတယ္ ဘယ္ေနရာကေတာ့ ဘယ္လိုေလးျပင္လိုက္ စသျဖင့္ အႀကံေပးသင့္တာေပါ့။ ဆက္ေရးဖို႔လည္း အားေပးသင့္တာေပါ့။ ၾကည့္ပါအံုး သူ႔စာေတြဖတ္ၿပီး ေျပာလိုက္တာက “နင့္လက္ေရး က အရမ္းမိုက္တယ္။ ႐ုပ္ျပစာအုပ္ထဲက အတိုင္းပဲ။ ပန္းခ်ီဆန္သလို မိန္းမဆန္တဲ့ လက္ေရးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလိုလက္ေရးမ်ိဳးရေအာင္ နင္ဘယ္လိုေရးသလဲ” တဲ့ေလ။   ေတာ္ေသးတယ္လို႔လဲ တဖက္က ေတြးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မနုိင္ ငိုတုန္းကလို လိုက္မလုပ္လို႔။ လုပ္မ်ားလုပ္မိရင္ ဗလာစာအုပ္ဖိုးေတြ ကုန္အံုးမွာ။ 

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ၾကာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူဟာ နာမည္ႀကီး Blog တခုကို ပိုင္ဆိုင္ေနပါၿပီ။ (ပိုက္ဆံေပး မဝယ္ရလို႔) ကၽြန္မကလည္း ဘေလာ့ေႁမွာင္ ဘဝနဲ႕ သူ႔ရဲ႕ Blog မွာ ကေလာင္စြမ္းေတြျပေနပါၿပီ (ေရသာခိုတာပါ) ။ ဒါဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အားေပးနည္း နည္းဗ်ဴဟာပဲေလ။ 
 

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီလိုလက္ေရးမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လဲဆိုတဲ့ အေျဖကိုေတာ့ ဘေလာက္တံုး အဲ Blog ပိုင္႐ွင္ကို ေမးပါေတာ့။ သိဂႌေရ သဇင္အေၾကာင္းေရးဖို႕ ေျပာကတည္းက တို႕ႏွစ္ေယာက္ အင္းယားလမ္းမွာ႐ွိတဲ့ နင္တို႕ အဖြားအိမ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းေရး မလို႕ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ နင္ကလက္ဦးသြားလို႕ ။ အျမင္ (Version) တမ်ိဳးစီေပါ့။)