အေမွာင္ရဲသူမ်ား။ အပိုင္း (၁)

ဒီ၀တၳဳေလးကေတာ့ က်မ သေဘာက်တဲ့ စာေရးဆရာ မင္းလူရဲ႕ လက္ရာပါ။ ဒီမွာေတာ့ အေၾကာင္းအရာေလးကို သေဘာက်တာပါ။ ဖတ္တုိင္းလည္း ၾကက္သီးထ မိပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ ဖတ္ဖူးေနပါတယ္။ တကယ့္ကို အားက်စရာပါပဲ။ အခုေတာ့ ဆရာ့ အေမွာင္ရဲသူမ်ားထဲက သံုးပိုင္းကို တပိုင္းကိုပဲ စ တင္လုိက္ပါတယ္။ က်မတို႔လည္း အေမွာင္ထဲကေန အလင္းမွာ လမ္းဆံုးသင့္တဲ့ သံသရာခရီးသြားေတြပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္ေလ…

အေမွာင္ရဲသူမ်ား

(၁)
မင္းလူ

လူနာသည္ မီးစာကုန္ ဆီခမ္း အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနျပီ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္သက္ရွိလာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒီလူနာသည္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ကြယ္လြန္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဒါက္တာထြန္းညြန္႔ သိေန၏။ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာေနေသာ အေျခအေနကို အေတြ႕အၾကံဳအရ ရိပ္စားမိေနသည္။

သို႔ရာတြင္ သူအံံ့ၾသေနမိတာ တစ္ခုရွိ၏။ လူနာသည္ ရုပ္ပိုင္းအရ အေျခအေနမေကာင္းေတာ့ေသာ္လည္း စိတ္ပုိင္းကေတာ့ လူေကာင္းပကတိ ျဖစ္ေနေသးျခင္းပင္။ သတိလက္လြတ္ လံုး၀မရွိ၊ ကေယာင္ကတမ္း မျဖစ္။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပင္ ျဖစ္၏။

အံ့ၾသဖို႔အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေ၀ဒနာခံစားရဟန္ လံုး၀မျပျခင္းပင္။ ညည္းညဴျခင္း မရွိ။ ေသဆံုးကာနီး လူမမာတစ္ေယာက္ ျဖစ္တတ္ေသာ လကၡဏာမ်ား မျပ။

“အေမမွ်င္ ေနသာရဲ.လား…”

ဟု ေဒါက္တာထြန္းညြန္႔က ေမးလွ်င္…..

“ေ၀ဒနာတစ္ခု ဖိစီးေနတဲ့အခါ လူေကာင္းပကတိလိုေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ သားရယ္…ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အသက္အရြယ္လည္း ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရေသးတယ္ေလ...ေမြးစကေလးေလး ေတြေတာင္ ေရာဂါေ၀ဒနာဆုိတာ ခံစားရေသးတာပဲ… အေမ့လို အသက္ႀကီး ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွေတာ့ မခံစားခ်င္ရင္ ဘယ္တရားပါ့မလဲ… ဒါဟာ သဘာ၀ပဲေလ လို႔ သေဘာထားလုိက္ရင္ စိတ္ထဲမွာ ေနသာသြားတာေပါ့….”

ဟု ပံုမွန္ေလသံျဖင့္ ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျပာတတ္၏။

ေကြကာအုတ္၊ ႏြားနို႔၊ ေဟာလစ္ စသည္တို႔ တိုက္လွ်င္ မျငင္းဆန္ဘဲ ေသာက္သည္။ မ်ားမ်ား မေသာက္နုိင္ေတာ့ သံုးေလးဇြန္း ေသာက္ၿပီးလွ်င္….

“ေတာ္ေလာက္ပါၿပီကြယ္…လႈပ္ရွားမႈ မရွိေတာ့ အာဟာရလည္း သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး….”

ဟု အလိမၼာႏွင့္ ျငင္းသည္။ ထိုမွ်ေသာ အစားအစာသည္ပင္ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာအတြက္ ဘာမွ် အေထာက္အကူ မျပဳေတာ့ေၾကာင္း ေဒါက္တာထြန္းညြန္႔ တစ္ေယာက္သာ သိ၏။ ေဒၚမွ်င္၏သားအႀကီးဆံုးလည္းျဖစ္၊ မိမိ၏ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖ စ္ေသာ ကိုျမေအာင္ကို အသိေပးေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ေဒၚမွ်င္ကိုၾကည့္ၿပီးအျပန္တြင္ ကိုျမေအာင္က ကားျဖင့္ လိုက္ပို႔သည္။ လမ္းမွာ….

“ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရေအာင္ကြ…”

ေဒါက္တာထြန္းညြန္႔က ေျပာသည္။ သူလက္ဖက္ရည္ ႀကိဳက္တတ္မွန္းသိသျဖင့္ အိမ္မွာ ေဖ်ာ္တုိက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ခုေျပာျခင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ထက္ စကားေျပာခ်င္တာ ပဓာနျဖစ္ေၾကာင္း ကိုျမေအာင္ ရိပ္မိလိုက္သည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ၾကေသာအခါ သူ႔သူငယ္ခ်င္း စိတ္ဓာတ္ ခုိင္မာေၾကာင္း သိၿပီးသားမို႔ ေဒါက္တာထြန္းညြန္႔က သိပ္နိဒါန္းမပ်ိဳးေတာ့ဘဲ….

“အေမမွ်င္ အေျခအေနက သိပ္အားရစရာ မရွိဘူးကြ…”

“ဘာ….”

“ဟုတ္တယ္…. ရက္ပိုင္းေလာက္ပဲ….”

ကိုျမင့္ေအာင္ အံ့ၾသသြားသည္။ သူ႔အေမ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ကြယ္လြန္ေတာ့မည္ဆိုသည္မွာ မယံုနုိင္စရာ အေမ့အေျခအေနက အမ်ားႀကီး ေကာင္းေနေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းစကားကို သူ ယံုသည္။

“မင္းေျပာလို႔သာ ယံုရတယ္ကြာ… ငါေတာ့ အရမ္း အံ့ၾသတာပဲ…”

“ငါလည္း အံ့ၾသတာပဲကြ… ငါတတ္ထားတဲ့ ပညာ၊ ငါ့အေတြ႔အၾကံဳအရ သိသာေနတာ အဲဒါက တစ္ပိုင္း…. သူ႔စိတ္ဓာတ္ေရးရာနဲ႔ သတိတရားေကာင္းေနတာကေတာ့ ငါဘယ္လိုယံုရမွန္း မသိဘူး”

“ေအးကြာ…. ညင္ညင္သာသာျဖစ္ေအာင္ မင္းလုပ္ေပးပါ….”

“တစ္ခုခု ထူးျခားရင္ ငါ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေလ… ငါ ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့မယ္…ဒါေပမယ့္ ငါ ေဆးေတြ ဘာေတြ ထုိးေပးဖို႔
မလိုဘူး ထင္တာပဲ.. သူ႔စိတ္က ငါ့ေဆးေတြထက္ ပိုစြမ္းေနတယ္…..”

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ကိုျမင့္ေအာင္သည္ သူ႔အေမ၏ အေျခအေနႏွင့္ ပတ္သက္၍ အိမ္သူအိမ္သားမ်ားကို အသိမေပးခဲ့ေခ်၊ သိသြားလွ်င္ ငိုလားယိုလား ျဖစ္ကုန္မည္။ ႏွမမ်ားက စိတ္ထိန္းနုိင္ၾကမည္ မဟုတ္။ ကေလးေတြကလည္း ဆူဆူညံညံ ျဖစ္ကုန္လွ်င္ မေကာင္း။

ထုိ႔အျပင္ သူ႔အေမကိုယ္တိုင္ႏွင့္လည္း မရိပ္မိေအာင္ ဟန္မပ်က္ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနရသည္။ သူ႔အေမနွင့္ စကားေျပာသည့္အခါ ရယ္စရာ ေမာစရာမ်ားကို တမင္တကာ ေျပာေနရ၏။

“ခုတေလာ ငါ့သားႀကီး တယ္ရြတ္တြတ္တြတ္ေတြ ေျပာေနပါလား… ဘာလဲ… အေမစိတ္ညစ္မွာ စိုးလို႔လား… မညစ္ပါဘူးကြယ္….”

ဟု ေဒၚမွ်င္က ေျပာေသးသည္။ ေဒၚမွ်င္၏ ေလသံမွာ တိုးတိုးယဲ့ယဲ့သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကည္လင္ပီသေနသည္။ အေမ ေသေတာ့မည္ ဆိုတာ ကိုျမေအာင္ မယံုခ်င္ေအာင္ ျဖစ္ရျပန္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဆရာ၀န္ေတြ မ်က္စိလည္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသဖြယ္ နာလန္ထူလာတဲ့ လူနာေတြ ရွိတတ္တာပဲေလဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး ထားမိျပန္သည္။

သို႔ရာတြင္ ညေနေစာင္း အိမ္မွာ လူစံုေသာအခါ ေဒၚေဒၚမွ်င္က သားသမီး၊ တူ တူမမ်ားအားလံုးကို သူ႔အနားသို႔ စုရံုးေခၚေဆာင္လိုက္ေလသည္။ ျပီးေတာ့….. အပန္းေျဖခရီးထြက္ဖုိ႔ ေျပာသည့္ေလသံမ်ိဳးျဖင့္…..

“ကဲ.. အားလံုး ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္….”

တစ္ေယာက္စီကို အကဲခတ္သလိုၾကည့္ၿပီး….

“မနက္ျဖန္ မနက္ ေလးနာရီမွာ ငါေသေတာ့မယ္…”

အားလံုး ခဏမွ် ျငိမ္သက္သြားသည္။ ေနာက္မွ ရယ္ေမာသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ သမီးအငယ္ မခင္ညိဳက…

“အေမကလည္း မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနျပန္ၿပီ….”

“ဟဲ့…ငါတကယ္ေျပာေနတာ…. မနက္ျဖန္မနက္ ေလးနာရီ တိတိမွာ မဂ္စိတ္ မဂ္ရတားနဲ႔ သြားမွာ….”

ဘယ္သူမွ မယံုၾကေခ်။

“အေမမွ်င္က ေသေတာ့မလို႔တဲ့ေဟ့….”

ဟူ၍သာ ေနာက္ေျပာင္ရယ္ေမာစရာ စကားတစ္ခုအျဖစ္ သေဘာထားၾကေလသည္။
ေပ်ာ္တတ္ေသာ ေျမးအႀကီးတစ္ေယာက္က ဆိုလွ်င္…..

“အေမမွ်င္ေသရင္…. ဖဲ၀ုိင္းေထာင္ၿပီး အေကာက္ေကာက္ရမယ္…”

ဟု စေလသည္။ ဒီေလာက္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိၿပီး သတိအလြန္ေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ အေမမွ်င့္စကားကို မယံုၾကျခင္း ျဖစ္၏။

ထုိ႔အျပင္ လူနာကိုယ္တုိင္က မိမိဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္တြင္ ေသမည္ဟု ရက္ခ်ိန္းေပးေနေသာေၾကာင့္ ပို၍ မယံုၾကျခင္းပင္။

“ကဲ… ဒီေတာ့ နင္တို႔ကို အေမြခဲြေပးေတာ့မယ္… ငါေသၿပီဆိုရင္ ခဲြရခက္ေနမယ္….”

တူမတစ္ေယာက္က…

“အေမမွ်င္ နားက စိန္နားကပ္ ကြ်န္မကို အေမြေပးေနာ္….”

ဟု ေနာက္လိုက္၏။ ေဒၚမွ်င္သည္ နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းျဖင့္ ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ၀ုိင္းရယ္ၾကျပန္သည္။

“အားလံုး ျငိမ္ျငိမ္ေနၾကစမ္းေဟ့…”

ကိုျမေအာင္က ေဟာက္လုိက္မွ ျငိမ္သြားၾကသည္။ ေဒၚမွ်င္စကားဆက္၍…

“နင္တို႔ကို အေမြခဲြေပးမယ္…ဒါေပမယ့္… အလကားေတာ့ မရဘူး….ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ၀ယ္ရမယ္… ရတဲ့ေငြေတြကို လွဴခဲ့မယ္….”

ကိုျမေအာင္ကို ေၾကာက္သျဖင့္ အားလံုးျငိမ္နားေထာင္ေနၾကရ၏။

“အိမ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မေပးဘူး… ခုအတိုင္းပဲ သိုက္သို္က္၀န္း၀န္း ဆက္ေနၾက… က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြကို အေမြအျဖစ္ ၀ယ္ၾကရမယ္….”

အားလံုးေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေငးေနၾကသည္။

“ပိုက္ဆံက ခုေပးစရာ မလိုဘူး…. ရက္လည္ ဆြမ္းေကြ်းတဲ့ေန႔က်မွ အားလံုး ေပးၾကရမယ္… ကဲ… ေမာင္ျမေအာင္ စာရင္းမွတ္….”

ကိုျမေအာင္က စာရြက္နဲ႔ ေဖာင္တိန္ အသင့္ျပင္ၿပီး ေစာင့္ေနရသည္။

“ဘဏ္က ေငြကိုေတာ့ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ ခဲြယူၾက… ေမာ္ေတာ္ကားကို ေမာင္ျမေအာင္ယူ… ရွစ္ေထာင္ေလာက္တန္တယ္ မဟုတ္လား…. ႏွစ္ေထာင္နဲ႔ ၀ယ္… ကဲ.. မွတ္…”

ကိုျမေအာင္ မွတ္ရသည္။

“ငါ့ ခုတင္ေအာက္က ေသတၱာထဲမွာ ကတၱီပါအိတ္ရံႈ႕ေလးႏွစ္ခု ရွိတယ္… ယူေပးစမ္း…. ေအး ဟုတ္ၿပီ… မေအးၾကင္နဲ႔ မခင္ညိဳ တစ္ထုပ္စီ… ေရႊထည္ပစၥည္းေတြ တစ္ေသာင္းေက်ာ္စီ တန္တယ္… ႏွစ္ေထာင္စီ ေပး… ေမာင္ျမေအာင္. မွတ္စမ္း…”

မွတ္ရျပန္သည္။

“ငါ အခုအိပ္ေနတဲ့ ခုတင္ကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လွဴလိုက္… ေဟာဟိုက ကြ်န္းဗီရိုႀကီးကို မသန္းတင္က တစ္ရာနဲ႔ ယူ…”

ဤသို႔ျဖင့္ ပစၥည္းမ်ားကို သားသမီး၊ တူ တူမမ်ားက အသီးသီး ခဲြေ၀ ၀ယ္ယူၾကရ၏။ အားလံုးရွစ္ေထာင္ေလးရာဖုိးျဖစ္သည္။

“အဲဒီ ေငြ ရွစ္ေထာင္ေလးရာထဲက.. သံုးေထာင္ကို ေရႊဘုန္းပြင့္ ဘုရား ေ၀ယ်ာ၀စၥအတြက္ လွဴ…. ေဆးရံုႀကီးရယ္၊ ဘိုးဘြားရိပ္သာရယ္၊ မိဘမဲ့ေက်ာင္းရယ္ကို ေထာင့္ငါးရာစီ… က်န္တာကို သၿဂၤိိဳလ္စရိတ္လုပ္.. ပုိတာကို ဘုန္းႀကီးေတြ ကပ္လုိက္….. ဟုတ္ၿပီလား… အင္း … ကိစၥတစ္ခုေတာ့ ၿပီးျပန္ၿပီ….”

ခဏနားသည္။ စကားမ်ားမ်ား ေျပာလိုက္ရသျဖင့္ အနည္းငယ္ ေမာသြားဟန္ရွိ၏။ ကိုျမေအာင္က အေမ နားရေအာင္ ထထြက္မည္ ျပင္သည္။ ထိုစဥ္မွာ ေဒၚမွ်င္က စကားဆက္ျပန္၏။

“ကဲ… ေနာက္တစ္ခု မိသန္းတင္.. လာဦး…. ကာကူးတို႔ဆုိင္ကို သြား… မာလက်င္ပိတ္ တစ္အုပ္နဲ႔ တစ္မတ္တန္ ၾကယ္သီးတစ္စံု သြား၀ယ္…..”

မသန္းတင္ ကိုျမေအာင္ကို ၾကည့္သည္။ ကိုျမေအာင္က ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္၏။ မသန္းတင္ ျပန္လာေသာအခါ ခုတင္ေအာက္က ေသတၱာကို ဖြင့္ခုိင္းျပန္သည္။

“ငါေသတဲ့အခါ…. အဲဟုိ အေပၚဆံုးက ပဒုမၼာအက်ီၤကို ၀တ္ေပး…. အခု၀ယ္လာတဲ့ ၾကယ္သီးကိုတပ္….ထဘီက သရက္ထည္ အညိဳေရာင္… အဲဒါမဟုတ္ဘူး…. အဲဒါအသစ္ႀကီး.. ဟိုဘက္က တစ္ပတ္ႏြမ္းေလ.. အဲ ဟုတ္ၿပီ… ထုတ္ထားလိုက္စမ္း…. မာလက်င္ပိတ္ကေတာ့ အေလာင္းကို ပတ္ဖိို႔… ၿပီးေတာ့.. ငါေသရင္ ဂူသြင္းတာေတြ ဘာေတြ မလုပ္နဲ႔… မီးသၿဂိၤဳလ္လိုက္… ၾကားလား…..”

ကိုျမေအာင္က တစ္ခုခု ေျပာမည္ျပဳၿပီး အေမဟု ေခၚသည္။ ေဒၚမွ်င္က လက္ကာလိုက္ၿပီး…

“ေျပာစရာက မၿပီးေသးဘူး… ငါေသရင္ ဟိုအေ၀းက လူေတြ ေလွ်ာက္မဖိတ္နဲ႔…. သြားရလာရ ပင္ပန္းတယ္… မိခင္စန္းတို႔ ညီအစ္မေတြကေတာ့ အေၾကာင္းၾကားလိုက္…. သူတို႔က လူရင္းေတြ… သတင္းစာထဲ ေၾကာ္ျငာတာေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔….. တတ္နုိင္သမွ် အက်ဥ္းခ်ဳံး လုပ္ၾက… ဟဲ့… မိေအးၾကင္.. ညည္း သိပ္ေအာ္ငိုမေနနဲ႔ေနာ္.. ၾကားလား… ကဲ..ကဲ.. သြားၾကေတာ့… ငါ အနားယူေတာ့မယ္….. ဒီေန႔ည ငါ့အခန္းမွာ ဘယ္သူမွ ေစာင့္မအိပ္ၾကနဲ႔….. ငါတစ္ေယာက္တည္း တရားမွတ္ခ်င္တယ္…..”

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

အိမ္သူအိမ္သားအားလံုး ဘယ္သူမွ မယံုၾကေခ်။ ေဒၚမွ်င္ ေျပာေသာစကားေတြကို ျပန္ေျပာရင္း ေနာက္ေျပာင္ေနၾက၏။ ကိုျမေအာင္ကေတာ့ ေဒါက္တာထြန္းညြန္႔၏ စကားနွင့္ သူ႔အေမ၏ အေျပာက္ို ဆန္းစစ္ၾကည့္ၿပီး ယံုသလုိလို ျဖစ္ေနသည္။

ညတြင္ အားလံုး အိပ္ကုန္ၾကေသာ္လည္း ကိုျမေအာင္က မအိပ္ဘဲ ေဒၚမွ်င္၏ အခန္းေရွ႔မွာ ပက္လက္ကုလားထုိင္တစ္လံုးျဖင့္ စာထုိင္ဖတ္ေနသည္။

မ်က္စိေညာင္းလာၿပီး တစ္ခ်က္ ငိုင္ခနဲ ျဖစ္သြားေသာအခ်ိန္တြင္ တိုင္ကပ္နာရီႀကီးမွာ “ဒင္… ဒင္..”ျမည္သံ ေလးခ်က္ ၾကားရ၏။

ေငါက္ခနဲ ထလိုက္သည္။ ေဒၚမွ်င္၏ အခန္းတံခါးကို အသာဖြင့္၍ ၀င္သည္။ ေျခေဖာ့နင္းၿပီး ခုတင္နား ကပ္သည္။ ျခင္ေထာင္ကို ျဖည္းညင္းစြာ မ တင္သည္။

ေဒၚမွ်င္သည္ တည္ျငိမ္စြာ လဲေလ်ာင္းေန၏။ မီးေရာင္မွိန္မွိန္တြင္ ျမင္ရေသာ ေဒၚမွ်င္၏ မ်က္ႏွာမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပင္။ ရင္ဘတ္လႈပ္ရွားမႈ မရွိဟု ထင္သည္။ ႏွာေခါင္းေပါက္နားသို႔ လက္ထားၾကည့္သည္။ ထြက္သက္
ေလေငြ႔ ရိုက္ခတ္မႈ မခံစားရ။ လက္ကို ကိုင္သည္။ ခပ္ေႏြးေႏြးပင္။ လက္ေကာက္၀တ္ ေသြးေၾကာကို စမ္းၾကည့္သည္။

ေသြးခုန္မႈ မရွိေတာ့။...