က်မ သူငယ္ခ်င္းက သတိေပးလို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ေအာ္တုိစာအုပ္ေတြကို ရွာဖုိ႔ သတိရသြားတယ္။ နာဂစ္လာတုန္းက ေရထိသြားတဲ႔ ပထမႏွစ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ုိင္းေရးေပးထားၾကတဲ႔ စာအုပ္ေလးကို မေပ်ာက္ပ်က္ခင္ scanned လုပ္ၿပီး သိမ္းထားလုိက္နုိင္လို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ scanner ကလည္း အေဟာင္းျဖစ္ေနတဲ႔ အျပင္၊ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ႔ၿပီး ေရထိသြားလို႔ စာရြက္ေတြက မင္ေတြျပန္႔၊ အေရာင္ေတြ ေျပာင္းကုန္ရပါၿပီ။ ပထမႏွစ္ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းသိပ္မသိခင္ ေရးထားခဲ႔တာေပမယ့္ အမွတ္တရေပါ႔။ တခ်ိဳ႔ကလည္း ခဲတံနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနာက္လုိ႔ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ.လည္း စိတ္တုိခဲ႔ရပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္းေရးခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္ေရးၿပီးမွ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ကုန္လို႔ေပါ့။ ရီစရာေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ ဘ၀ေလးပါပဲ။ ဖုိင္နယ္တုန္းက ေရးထားတဲ႔ စာအုပ္ကေတာ့ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိလုိ႔ ထပ္ရွာရပါဦးမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ လိပ္စာေတြကိုေတာ့ blur လုပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ မႀကိဳက္မွာ စိုးလုိ႔ပါ။...
ဒီေန႔ ခ်ိဳသင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အိအိ နဲ႔ ကၾကတဲ႔ အေၾကာင္းဖတ္ၿပီးေတာ႔ ကိုယ္႔ရဲ႕ အနုပညာ အကဘက္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပါရမီပါလုိက္သလဲဆုိတာ သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္မေတြကို အမွတ္တရအျဖစ္ လက္တုိ႔ၿပီး ၾကြားခ်င္လုိ႔ တင္လုိက္တာပါ.. : P အဲဒီပံုေလးေတြက က်မ မူၾကိဳတက္တုန္းက ေက်ာင္းကပဲြမွာ ကခဲ႔တဲ႔ပံုေလးေတြပါ... ဘယ္ပံုကေတာ႔ က်မပါလုိ႔ ေျပာျပစရာ မလုိဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္.. သူမ်ားေတြနဲ႔ မတူ..တမူထူးျခားတဲ႔ ကကြက္နဲ႔ေလ..။ လက္ခ်ိဳးတာမ်ား လြယ္တယ္မွတ္လို႔...တကယ္ဆုိ ယာဥ္ထိ္န္းရဲေမ လုပ္သင္႔တာေနာ္... ကိုယ္မွားလည္း ခပ္တည္တည္ပဲ.. ေဘးမၾကည္႔ လုိက္မညွိပဲ ေနတတ္တာကေတာ႔ ငယ္ငယ္ထဲကပဲ...။
Comments
btw, tg တို႔ ဆံပင္ေတြ အေရာင္ မဆိုးဘူးသိလား။
ျဖဴတာေတြ ျဖဴတဲ့ အတိုင္းထားတယ္...
ကို ေက်ာ္ျပီး အခန္းက်ယ္ 1 ကိုေရာက္ သြားတာလဲ..