ဘယ္မွသည္.. ဘယ္ဆီသို.။

 

ဒီကေနယူပါတယ္

က်မတုိ႔ အခုတေလာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မၾကာခဏ ျပန္ဆံုျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ တစ္ပတ္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔။ တေန႔ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။

ဒီေန႔ ေန႔လည္ မွာလည္း ေက်ာင္းက ရင္းနွီးကြ်မ္း၀င္တဲ႔ လူေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ..... အရင္ကလို ေပ်ာ္စရာ ေတြ႔ဆံုျခင္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး။

ဒီမနက္ အီးေမးလ္ အရင္စစ္ေနတဲ႔ သူက “ေဇာ္ထြန္းလြင္ဆံုးသြားလို႔ သိလား” လို႔ ေမးေတာ့ က်မ မသိ... ၉၅. အီးစီ..ဆိုေတာ့ က်မတို႔ ေနာက္တစ္နွစ္... သူ႔အမ်ိဳးသမီးက မင္းမင္းျမတ္၊ ၉နွစ္အရြယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္ ဆိုေတာ့မွ... ျဖတ္ကနဲ သတိရလုိက္ပါတယ္... က်မတို႔ ေနာက္နွစ္ အေဆာင္၀င္လာတဲ႔ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္နဲ႔ ခ်စ္စရာ ေကာင္မေလး။ အဲ.. သူနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ျမင္ဖူးေနတဲ႔ သူ႔ေကာင္ေလး....။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာကေလးေတြမို႔ သတိထားမိေနတာ..။ ဘယ္သူလဲ.. ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ..  စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ..။ မေတာ္တဆျဖစ္ၿပီး ၂၈-ရက္ေန႔ ညက ဆံုးသြားခဲ႔တာ....။

က်မတို႔လည္း ေန႔လည္ ၂ နာရီအမွီ ေရေ၀းသုႆန္ေရာက္သြားပါတယ္...။ လူေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနေပါ့။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အသုဘရႈသြားတုိင္း “ငါလည္း တေန႔ ေသရဦးမွာပဲ” ဆိုတဲ႔ သံေ၀ဂေလးေလာက္ေတာ့ ရျဖစ္ေနတာပါပဲေလ...။

အ၀င္၀မွာ အေဆာင္မွာတုန္းက  တတန္းငယ္တဲ႔ ညီမေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ မေတြ႔ျဖစ္ မဆံုျဖစ္တာ ၾကာေပါ့..။ ဟယ္... အမ .. အရင္ အတိုင္းပဲ.. ပိန္သြားတယ္ေနာ္.. ၀ လာလုိက္တာ.. ဆံပင္ေတြ ဘာလုိ႔ တုိသြားတာလဲ.. ဘယ္မွာေနလဲ.. ဘာလုပ္ေနလဲ... ဘာညာကိြကြ... ေနဦး ျပန္လာခဲ႔မယ္.. အရင္ သြားၾကည့္လုိက္ဦးမယ္ ဆိုၿပီး အေခါင္းထဲ မထည့္ခင္ သြားၾကည့္မလို႔... လူေတြ ၾကပ္ေနတာနဲ႔ မျမင္လိုက္ရဘူး။ 

သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကိုယ့္နိစၥဓူ၀ကိစၥေတြနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာရင္း... တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္.. သူလာလည္ဖုိ႔ ေခၚေနတာ ၾကာၿပီ.. နီးၿပီး မေရာက္ျဖစ္တာ.. ခုမွ သူဆံုးမွပဲ ေရာက္ျဖစ္ေတာ့တယ္တဲ႔။ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ႔လည္း ဟဲ႔ နင္တုိ႔ နွစ္ေယာက္က အတဲြမွန္း မသိဘူး။ ကေလးေတြ ရၿပီလားတဲ႔။ ေအး.. နင္လည္း လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီေနာ္...ဆုိေတာ့ ဟဲဟဲ ဟဲဟဲနဲ႔... ကဲ... ၾကည့္ၾကပါဦး.. ကိုယ့္အလွည့္ဆုိတာကို ေမ႔ထားၾကၿပီး သိေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြ တစ္ေယာက္ေသာ သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ၀မ္းသာအားရ နႈတ္ဆက္ေနၾကတာေလ...

ေအာ္.. အနားမွာ အပူရုပ္ကို ဟန္လုပ္တင္းေနရရွာတာ.. သူ.အမ်ိဳးသမီးေလးပဲ.. သူေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးသြားေပါ႔... မ်က္စိထဲမွာေတာ့ မေန႔တေန႔ကလို ျမင္ေယာင္ေနဆဲေလ...။ သူတုိ႔နွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ကာစ အေဆာင္နားက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ လာထုိင္တဲ႔ေန႔ကေလး။ ေအာ္.. ျပီးခဲ႔ေပါ့ေနာ္..

သတင္းၾကားရတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါ..။ အဲဒီေန႔ည ပဲခူးကေန ျပန္အလာ ရထားေပၚကေန ေျခေခ်ာ္က်ၿပီး ေဆးရံုအေရာက္မွာ ဆံုးသြားတာ...တဲ႔။  ေအာ္.. ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလေနာ္...။ အသက္ ၃၈-၃၉-ႏွစ္အရြယ္...အရြယ္ေကာင္းကေလးမွာမွ..... ။

ဘ၀ဆိုတာ ဒီလုိပဲလား။ ေလာကႀကီးမွာ ေနစဥ္ခဏေလးပဲ တန္ဖုိးရွိေနတာပါလား။ ေသျခင္းတရားဆုိတာ လက္တကမ္းမွာ ရွိေနတာေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မဆိုင္သလို ... ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြနဲ႔ ခဲြခြာဖုိ႔အေရး ေသကဲြ မေျပာနဲ႔၊ ရွင္ကဲြေတာင္ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ခဲြမေနခ်င္ခဲ႔တဲ႔ က်မတို႔ရဲ. အတၱစဲြ.. မာနစဲြေတြ.. ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔.....ကိုယ့္စိတ္ကို ကို္ယ္ တရားျပ ဆံုးမေနရပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီလမ္းကို သြားၾကရမွာပါပဲ... တုိကင္ယူထားတာမဟုတ္ေလေတာ့ ဘယ္သူအရင္.. ဘယ္သူ ေနာက္ဆိုတာ မသိနုိင္ပါဘူး။ ေနစဥ္ ဘ၀ကို အဖိုးတန္ေအာင္ တန္ဖုိးရွိေအာင္ ေနထုိင္ေနရင္း ေန႔စဥ္ ရသေလာက္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ စုေဆာင္းထားရင္ေတာ့......

ေနာက္ဆံုးအခ်ိ္န္ေလးတြက္ အေကာင္းဆံုး ျပင္ဆင္ထားနုိင္မွသာ လူျဖစ္ရက်ဳိး မျမတ္ေတာင္ မရံႈးနုိင္ဘူးလို႔ ကိုယ္ ကိုကိုယ္ အားမာန္ေတြ တင္းရင္း..အင္း... အနည္းဆံုးေတာ့ ေဒါသေလး ေလွ်ာ႔ၿပီး သတိေလးကပ္ထားဦးမွပါ....... ။