ၾကားခဲ႔ရေသာ ခဲြစိတ္ခန္းထဲမွ... အသံမ်ား....

မေန႔က  သမီးငယ္ တစ္သက္ၾကာေအာင္ မ၀င္ျဖစ္တဲ႔ ခဲြစိတ္ခန္းထဲ  ထပ္မံ ေရာက္ရွိ  သြားခဲ႔ပါတယ္…။

ကေလးသံုးေယာက္စလံုးကို ဗုိက္ခဲြၿပီးေမြးဖြားခဲ႔ရတာေၾကာင္႔ သံုးႀကိမ္တုိင္တုိင္ ခဲြစိတ္ခန္းထဲ ၀င္ခဲ႔ဖူးသလို… ဘန္ေကာက္မွာ ေနစဥ္က  acute  PIDေၾကာင္႔ ဗုိက္တအားေအာင္႔လာလုိ႔ အူအတက္ေပါက္တယ္ထင္ၿပီး ဘန္ေကာက္က ေဆးရံုႀကီးရဲ႕  Operation Theatre ထဲကိုလည္း  အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ႔ရပါေသးတယ္…။  အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔ သားႀကီးက တႏွစ္ခဲြသားအရြယ္ပါ…။ သူမ်ားတုိင္းျပည္ဆိုတာရယ္.. ေ၀ဒနာခံစားေနရတာေၾကာင္႔ နဲနဲေတာ႔ လန္႔ခဲ႔ရတာေပါ႔…။ ကေလးေတြ မ်က္နွာျမင္ဖုိ႔ ၀င္ခဲ႔ရတာေတြကေတာ႔ ေ၀ဒနာလည္း မခံစားရပဲ  လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္မို႔လို႔ ေၾကာက္တာလန္႔တာ မရွိပါဘူး…။ 

အခုတခါ...သမီးငယ္ ေျခာက္နွစ္နီးပါးအရြယ္ေရာက္မွ ခဲြစိတ္ခန္းထဲ  ေနာက္တခါ ၀င္ဖုိ႔ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္..။ အေၾကာင္းကေတာ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ တစ္လနီးပါးက ပါးစပ္…အဲ ..lower lip မွာ အဖုေလး ေပၚလာခဲ႔တာက စ  ပါတယ္..။ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနတဲ႔  အခ်ိန္မုိ႔ ခါတုိင္းလုိ stress ေၾကာင္႔ ျဖစ္တဲ႔ ulcer ထင္ေနေပမယ္႔ တစ္လနီးပါးၾကာတဲ႔ အထိ အဲဒီအဖုေလးက ေပ်ာက္မသြား ေပါက္မသြားပဲ  တခါတေလ  ၾကီးလာလုိက္.. တခါတေလ ေသးသြားလုိက္နဲ႔  ရွိေနဆဲဆိုေတာ႔ နဲနဲေတာ႔ သတိထားျဖစ္လာပါတယ္…။ ဆရာ၀န္ျပရမွာ ခပ္ပ်င္းပ်င္းဆုိေတာ႔ အင္တာနက္ထဲကေန ဟုိရွာ သည္ၾကည္႔နဲ႔  ေတြ႔လုိက္ရတာ စိတ္ေျခာက္ျခားစရာေတြပါပဲ… ဒါနဲ႔  ငါမ်ား စီေအ ျဖစ္ေနခဲ႔ရင္  ဆိုရင္ေတာ႔ ဆိုတဲ႔  အေတြးေတြလည္း  ၀င္လာျပန္ပါတယ္…။ ဒါနဲ႔ပဲ ျမန္ျမန္  အေျဖသိခ်င္တာနဲ႔ ဆရာ၀န္နဲ႔  သြားေတြ႔ေတာ႔ အဆီက်ိတ္ပါတဲ႔… ခဲြၿပီး ျပန္ခ်ဳပ္လုိ္က္ရင္ ေကာင္းသြားမွာဆိုတာနဲ႔   ကိုယ္႔စိတ္ဒုကၡေပးေနတဲ႔  အဲဒီအဖုကို ခဲြမလား ေမးေတာ႔ ဟုတ္ကဲ႔လို႔  ခ်က္ခ်င္းေျဖလုိက္မိတာကို  ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက မခဲြရင္ ဘယ္လုိျဖစ္မလဲဆုိတာ ျပန္မေမးရေကာင္းလားလုိ႔  ေျပာေနၾကေသးရဲ႕။  ကိုယ္ကေတာ႔ သူ႔အလုိလုိ မေပ်ာက္နုိင္တဲ႔အတူတူ  ဖယ္ပစ္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးလုိ႔ ထင္တာကိုးေနာ္..။

အဲဒါနဲ႔႔ပဲ.. မေန႔ ေန႔လည္.. ၁၂  နာရီခဲြမွာ  ခဲြစိတ္ဖုိ႔ သေဘာတူ..  တူမေလးရဲ႕  တစ္လျပည္႔  ဆြမ္းေကြ်းနဲ႔တုိက္ဆုိင္ေနေတာ႔  အဲဒီကေနမွ ကမန္းကတန္းေျပး…။ အမ်ိဳးသားက  လုိက္ပို႔… သူလည္း ခဲြစိတ္ခန္းအျပင္မွာ  ေစာင္႔ရတဲ႔  အေတြ႔အၾကံဳလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ…။ အဲဒီေတာ႔မွ သ႔ူ တစ္ေယာက္ကိုေတာ႔ျဖင္႔ က်မ ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေရးတႀကီး လုိအပ္တယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာ ပိုသိလာရပါတယ္….:P 

SSC  ရဲ႕ Admission and  Discharge Counter မွာ  ေရာက္ရွိေၾကာင္း သတင္းပို႔.. လုိအပ္တဲ႔  စာရြက္စာတန္းေတြမွာ  လက္မွတ္ထုိး၊ ခဲြမွာက   local လုိ႔  ေျပာေပမယ္႔ ေမ႔ေဆးနဲ႔  ပတ္သက္ၿပီး  သိရွိေၾကာင္း လက္မွတ္ထုိးရေတာ႔  အမ်ိဳးသားက ထံုေဆးနဲ႔  ခဲြမွာကို ေမ႔ေဆးက  ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ  လို႔ လွမ္းေမးလုိက္ေသးတယ္..။ အဲဒီ က staff က  သူတုိ႔ေဆးရံုမွာ ေမ႔ေဆးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာရြက္ပဲ  ရွိလုိ႔ပါတဲ႔.. ေကာင္းေရာေပါ႔ေလ..။

ဒါနဲ႔  အဲဒီအမ်ိဳးသမီးေနာက္ကေနလုိ္က္သြားတာ ပထမထပ္ေရာက္သြားပါေလေရာ.. Day  Care  unit တဲ႔… SSC ရဲ႕  လူအရွင္းဆံုးေနရာလားေတာင္ မသိပါဘူး။ လူ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္ပဲ ေတြ႔ရပါတယ္…။ ခဏေနေတာ႔ အ၀တ္လဲရေအာင္ လာေခၚလုိ႔ ပစၥည္းပစၥယေတြ အမ်ိဳးသားကို အပ္ၿပီး.  အိပ္မငုိ္က္ေနဖုိ႔.. ပစၥည္းေတြ ထားၿပီးေလွ်ာက္မသြားဖုိ႔ သတိေပးရင္း အထဲ၀င္သြားရပါတယ္။ လူနာ အ၀တ္လဲခန္းရယ္လို႔ သီးသန္႔မရွိပဲ အခန္းတခန္းမွာ သီေရတာထဲ  ၀င္ဖုိ႔ အက်ႌအျပာထုတ္ေပးၿပီး ၀တ္လာတဲ႔  အက်ႌေတြကို  ခြ်တ္လဲခုိင္းပါတယ္… ၿပီး ေခါက္ထားၿပီး ပစၥည္းေတြနဲ႔  ပြေနတဲ႔  ကုတင္ေလးတလံုးေပၚမွာ  တင္ခဲ႔ဖုိ႔  ေျပာပါတယ္.. က်မ စိတ္ထဲမေတာ႔ သူမ်ားတုိင္းျပည္က  ေဆးရံုေတြမွာ ေပးတဲ႔ ေလာ႔ကာကို  ေျပးျမင္ေယာင္မိေသးတာကို ဒါျမန္မာျပည္လုိ႔ မနည္း ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရပါေတာ႔တယ္။  

ဒါနဲ႔ အက်ႌလဲၿပီး သီေရတာထဲ ၀င္ဖုိ႔ ေစာင္႔ေနရပါတယ္.. day care unit  မို႔  အိမ္ျပန္မယ္႔  ခဲြစိတ္ၿပီး  လူနာတခ်ိဳ႕  ေမ႔ေဆးမျပယ္ခင္ နားေနၾကတာကို ေတြ႔ခဲ႔ရပါတယ္…က်မေတာ႔ လံုး၀  မုိင္နာပဲမို႔. … ဟိုၾကည္႔ သည္ၾကည္႔နဲ႔ စပ္စုေနတာ သူတုိ႔  လာေခၚတဲ႔ အထိေပါ႔…

အထဲေရာက္ေတာ႔ ခဲြစိတ္ခန္း စားပဲြေပၚတက္ၿပီး  လွဲခုိင္းပါတယ္..  က်မလည္း မီးလံုးေတြကို  ၾကည္႔လုိက္  ေအာ္ပေရးရွင္းအခန္းကို  ၾကည္႔လုိက္နဲ႔  သူတုိ႔ လႈပ္ရွားတာေတြကို လိုက္ၾကည္႔ေပါ႔…။ ေနာက္ေတာ႔ ဆရာႀကီးရယ္.. လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ရယ္.. ေရာက္လာၿပီး ဘယ္ေလာက္ ေပးမယ္ ဘာညာေျပာရင္း မ်က္လံုးနဲ႔ နားေတြကို အ၀တ္နဲ႔ ပိတ္ပါတယ္… အဲဒီေတာ႔မွ မီးအလင္းေရာင္ စူးေနတာ သက္သာၿပီး  အသံေတြသာ ၾကားေနရပါတယ္.. ခံတြင္းသန္႔ရွင္းေအာင္ ဂြမ္းစနဲ႔ အတြင္းအျပင္  သုတ္သင္ပါတယ္.. ခါးတားတားအရသာေပမယ္႔ ပါးစပ္ထဲ ၀င္သြားရင္ အႏၲရာယ္မရွိပါဘူးလုိ႔  ေျပာပါတယ္.. ခဏေနရင္ ထံုလာပါတယ္.. အဲဒီေတာ႔မွ ေဆးထုိး…ၿပီး  ပါးစပ္ကို  ဟထားၿပီး အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနၾကပါတယ္…။

ထံုေဆးေပးထားေတာ႔ နာက်င္တဲ႔  ေ၀ဒနာမွ မခံစားရတာ.. နားကၾကားရတဲ႔  ေသာတအာရံုမွာ ပိုအာရံုစိုက္ေနမိတယ္  ထင္တယ္...။ ဒီတစ္ခါ ခဲြစိတ္ခန္းကေတာ႔  တခါမွ မႀကံဳခဲ႔ဖူးပါဘူး။ staff တစ္ေယာက္က  ဖုန္းနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဖြင္႔ထားပါတယ္။ ခုတေလာ နံမယ္ႀကီးေနတဲ႔ ၀ုိင္းစုခုိင္သိနး္ရဲ လမ္းဆံုထဲ သီခ်င္းေတြပါ၊ လူကေလးက ေသးေသးေလးေပမယ္႔ သရုပ္ေဆာင္ မဆိုးသလို အဆုိေတာ္ဖက္မွာလည္း ပါရမီပါပံု ရပါတယ္။  ေလးျဖဴရဲ႕  ဘယ္ဆီကို မင္းေရာက္ေနမလဲ... သီခ်င္းသံကလည္း  ပ်ံ႔လြင္႔လုိ႔...  နားေထာင္ရင္း ကိုယ္႔ဘာသာ ေတာင္ ခဲြစိတ္ခန္းေရာက္ေနတာ ေမ႔သြားသလုိလုိ...။  ေနာက္ေတာ႔ က်မ  သေဘာက်တဲ႔ အရင္က ဇာတ္လမ္းေလး...( ဘယ္သူဆုိတာမွန္း ေရာေနၿပီ)... အဲဒီ သီခ်င္းမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕  နားထဲ  ဘယ္လုိၾကားတယ္ မသိ... “ ဟဲ႔  ကုလားမရဲ႕... ဘာလဲ အရင္က  လမ္းကေလး ဆိုတာ....”  တဲ႔... အားလံုးက  ၀ုိင္းရီၾကပါေလေရာ...  က်မလည္း ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းေအာင္႔အည္းရတာေပါ႔... ဘယ္နွယ္႔.. ပါးစပ္ကို ဆဲြျဖဲၿပီး  အခဲြစိတ္ခံရင္း အခ်ဳပ္ခံေနရတာ.. မေတာ္ မညီမညာ ရြဲ႕သြားရင္ ဒုကၡ..ေနာ္.. :P

သူတုိ႔လည္း အလုပ္လုပ္ရင္း စကားေတြ  ေျပာရင္း .. တခါတခါလည္း  ဆရာႀကီးက  သူ႔လက္ေထာက္ကို ေငါက္ရင္း... စိတ္မရွည္စြာနဲ႔  ကုိယ္တိုင္ ၀င္လုပ္ေနဟန္တူတဲ႔ ဆရာႀကီးကိုလည္း သူ႔တပည္႔က  ဆရာႀကီး လက္ထိမယ္ လက္ထိမယ္လုိ႔ သတိေပးရင္း... တခါတခါလည္း သူတုိ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း နွာေခါင္းေပါက္ကို  လက္နဲ႔  မေတာ္တဆ ဖိထားမိလုိ႔  အသက္ရွဴရၾကပ္ခဲ႔တဲ႔ အခါလည္းရွိရဲ႕။  ေနာက္တစ္ခါ  ေလးျဖဴသီခ်င္းတစ္ပုဒ္အေရာက္မွာ တစ္ေယာက္က  အန္တီခ်ယ္ရီ  သိပ္ၾကိဳက္တဲ႔ သီခ်င္းလုိ႔ ညႊန္းပါတယ္... နံမယ္ေက်ာ္  ေဒၚခ်ယ္ရီ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္...။ ဆရာႀကီးကလည္း စိတ္၀င္စားဟန္နဲ႔ ဘယ္ေနရာကို နင္႔ အန္တီခ်ယ္ရီက  ၾကိဳက္တာလဲ  လုိ႔  ေမးေတာ႔...ေကာင္မေလးက  ဟုိေနရာေလးတဲ႔...ဘယ္အရာကို ဆုပ္ကိုင္ထားရမလဲ... ဆုိတဲ႔  ေနရာ  အန္တီခ်ယ္ရီ သိပ္ၾကိဳက္တယ္လုိ႔  ေျပာတယ္လဲ  ဆုိေရာ.. အားလံုးလည္း ပြဲက်သြားရျပန္ပါတယ္...

ေနာက္ ဆရာႀကီးရဲ႕ လက္ေထာက္ကလည္း သူသိလာတဲ႔ သတင္းတစ္ခု ေ၀မွ်ျပန္ပါတယ္... ဆုိ  က ေရး တီး ၿပိဳင္ပဲြေတြမွာ စတီရီယို သီခ်င္းေတြ ပါ၀င္ခြင္႔ျပဳတယ္  ဆိုတာပါ... ေဇာ္၀င္းထြဋ္၊  အယ္လ္ဆုိင္းဇီ၊ ဆုန္သင္းပါရ္   အပါအ၀င္  အျခားေသာ အဆိုေတာ္မ်ားရဲ႕ႏုိင္ငံေတာ္ အက်ိဳးျပဳသီခ်င္းေတြေပါ႔... မဟာ တုိ႔၊  စည္းလံုးျခင္းအတြက္.. တုိ႔  ဘာညာေပါ႔ေလ..။ လူငယ္ေတြပါ  ပါလာေအာင္  စည္းရံုးေနတယ္ထင္တယ္လုိ႔  မွတ္ခ်က္ခ်သူက  ခ်၊ သူတုိ႔ဘက္မွ ဘယ္သူ႔မွ မရွိပါဘူးလုိ႔  ခါးသီးစြာ ဆိုတဲ႔သူက ဆုိေပါ႔... က်မကေတာ႔ ဤသို႔ ၾကားလုိက္ရပါသည္ေပါ႔...။

ေနာက္ဆံုးမေတာ႔  ခဲြစိတ္မႈအေသးေလး  လက္စသတ္ၿပီးစီးသြားခဲ႔ပါတယ္... က်မလည္း ၿပီးၿပီဆုိေတာ႔  ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္က  ထ သလို ထ မလို႔ လုပ္ေတာ႔  အတင္းလွဲေနခုိင္းၿပီး Wheel  Chair နဲ႔ တြန္းေခၚပါတယ္..။  ကိုယ္လမ္းေလွ်ာက္ေနနုိင္ရက္နဲ႔  အဲဒီ Wheel Chairနဲ႔  သြားရတာ က်မအတြက္  ေတာ္ေတာ္ေလး  ကသိကေအာင္႔ နုိင္တဲ႔ ကိစၥပါ။  လမ္းေလွ်ာက္သြားလုိက္ပါမယ္  ဆုိလည္း မရဘူး.. အဲဒါနဲ႔ပဲ တြန္းေခၚပို႔ေပးပါတယ္... အင္း.. ဒါကလည္း  သူတုိ႔ ထံုးစံထင္ပါရဲ႕ေလ..။  အရင္  ခဲြစိတ္ခန္းမ၀င္ခင္ ေနရာကိုပဲ ခဏပို႔ၿပီး ထြက္လုိ႔ ရေတာ႔  လာေခၚပါတယ္..ခဲြခန္း၀င္  အက်ႌကို  ျပန္လဲၿပီး  အျပင္ထြက္ခဲ႔ပါတယ္..။  အျပင္ဘက္မွာ  စာအုပ္ဖတ္ရင္း ေစာင္႔ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသားကို လွမ္းေခၚ... ေဆးရံုစရိတ္ေတြ  ရွင္းဖုိ႔ Cashier ေကာင္တာကို သြား...ၿပီး.. ေဆးရံုကေန ျပန္လာခဲ႔တာပါပဲ.. အရင္ကလို premier ေကာ္ဖီ  booth မွာ ေကာ္ဖီပူပူေလးေတာ႔ မေသာက္ခဲ႔ရေတာ႔ဘူးေပါ႔ေလ..။

ေတြးမိေနတာကေတာ႔... 
ကုိယ္႔အရင္းနွီးဆံုး ခႏၶာကုိယ္  အစိတ္အပုိင္းေတြက ကိုယ္႔ို ဒုကၡျပန္ေပးတတ္တယ္ဆိုတာရယ္... 
ကိုယ္႔အေသြးအသားေပမယ္႔  အႏၲရာယ္ျဖစ္လာရင္ စြန္႔ပစ္ရမွာပဲ ဆိုတာရယ္... 
 ေနာက္ ထံုေဆးနဲ႔ နာက်င္ကို္ခံမႈေတြကို ဖံုးကြယ္ထားလုိ႔ ရသလို... အခ်စ္ဆိုတဲ႔ ထံုေဆးနဲ႔လည္း ဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႔ ရင္ဆုိင္လာရတဲ႔  အခက္အခဲ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြကို မနာမက်င္ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ အားေတြ ရွိေနတာလားလုိ႔ပါ... ဟဲဟဲ