၁၉၃၅ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၾကီးပြားေရးမဂၢဇင္းမွာ “တင္တင္႔” ကေလာင္အမည္နဲ႔ ေရးသားခဲ႔တဲ႔ သိပၸံေမာင္၀ရဲ႕ ျပဇာတ္တပုဒ္ပါ။ အဲဒီေခတ္ရဲ႕ အေျခအေနကို သိျမင္ခြင္႔ရေစႏုိင္တာအျပင္ လက္ရွိ အေျခအေနနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည္႔ရင္လည္း သေဘာက်စရာပဲျဖစ္ေနလုိ႔ က်မရဲ႕ မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲမွာ ထည္႔သြင္းေဖာ္ျပပါရေစ...။
(အခန္း ၂၊ ၃၊ ၄၊ ၅ တုိ႔ကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္...)
ဒီမုိကေရစီ
အခန္း ၁
( ႏံုခ်ာေသာ အိမ္ကေလး တအိမ္တြင္ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚ၌ ထိုင္ကာ ေဆးျပင္းလိပ္ တလိပ္ကို ဖြာလ်က္ေနေသာ သူမွာ အသက္ေလးဆယ္ခန္႔ ရွိေလသည္။ အ၀တ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနွင္႔ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနေစ။ အခ်ိန္ကား ညေန ၅ နာရီခန္႔၊ အျခား အသက္ေလးဆယ္ခန္႔ရွိ လူ ခပ္ႏံုႏံု တစ္ေယာက္ ၀င္လာေစ။ )
ဦးဘိုးေမာင္။ ။ ေအာင္မယ္ တယ္စဥ္းစားခ်က္ ေကာင္းပါကလား၊ ဘာမ်ား စဥ္းစားေနသလဲဗ်ာ ကိုသာေအာင္။
ဦးသာေအာင္။ ။ ေၾသာ္ ကိုဘုိးေမာင္လား၊ ၀င္ပါ ၀င္ပါ၊ လာဗ်ာ ၊ ဒီနားမွာ ထုိင္ပါ၊ ( အနားရွိ ကုလားထုိင္ အလြတ္တစ္ခုကို ထုိးေပးေစ၊)
ေမာင္။ ။ အင္း.. ဘာမ်ား စဥ္းစားခန္း ထုတ္ေနသလဲ၊ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား။
ေအာင္။ ။ အခုပဲ စားၿပီးတယ္၊ ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ဟုိအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ဆုိသလို စဥ္းစားေနတာပဲ။
ေမာင္။ ။ ဘာမ်ား စဥ္းစားေနသလဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေကာ မသိရဘူးလား။ ထီထိုးတာ ေပါက္ရင္ ဘုရားတည္ဖုိ႔၊ ရွင္ျပဳဖုိ႔၊ ေမာ္ေတာ္ကား ၀ယ္ဖုိ႔ေတြကို စဥ္းစားၿပီး ေလထဲမွာ တုိက္အိမ္ေဆာက္ေနတာလားဗ်။
ေအာင္။ ။ ဟာ ကြ်န္ေတာ္ ထီလည္း မထိုးပါဘူး။ ထီထုိးဖုိ႔လည္း ၀ါသနာ မပါဘူး။ စဥ္းစားေနတာကေတာ႔ ေငြေၾကး က်ပ္တည္းတဲ႔ အခါမွာ ျမန္မာေတြ ပဲြလမ္းသဘင္ သိပ္ၿပီး လုပ္တဲ႔ အေၾကာင္းေတြပဲဗ်။
ေမာင္။ ။ ေအာင္မာ ခင္ဗ်ားလည္း ၀ံသာႏု ဆရာႀကီး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါပေကာ။ ဒါေတြ ထားလုိက္ပါဦးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အခု အေရးႀကီးေနတာေတြကိုေတာ႔ ခင္ဗ်ား မစဥ္းစားမိဘူးလား။
ေအာင္။ ။ ဘာမ်ား ခင္ဗ်ားက အေရးႀကီးတာ ေတြ႔ခဲ႔လုိ႔လဲ။ ဟို ဂ်ဴဘလီေဟာက အလွၿပိဳင္ပဲြအေၾကာင္း ေျပာမလုိ႔လား။
ေမာင္။ ။ ဟာ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္နဲ႔ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါထက္ အေရးႀကီးတဲ႔ အေၾကာင္းဗ်။
ေအာင္။ ။ ကိုင္း ဆုိဗ်ာ၊ ဘာအေၾကာင္းလဲ။
ေမာင္။ ။ အခု ေရြးေကာက္ပဲြအေၾကာင္း ခင္ဗ်ား မၾကားေသးဘူးလား.
ေအာင္။ ။ ၾကားသားေပါ႔၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္သလဲ။
ေမာင္။ ။ ဘာျဖစ္ရမလဲဗ်။ အဲဒီေရြးေကာက္ပဲြမွာ ခင္ဗ်ားက ၀ါသလား၊ ျပာသလား။
ေအာင္။ ။ ကြ်န္ေတာ္လား၊ ၀ါလည္း မ၀ါဘူး၊ ျပာလည္း မျပာဘူး၊ မည္းသဗ်။
ေမာင္။ ။ ခင္ဗ်ားအေျပာမွျဖင္႔ ေဘာက္ခ်ည္းပဲကိုး၊ အတည္ေျပာစမ္းပါ။ အ၀ါနဲ႔ အျပာ နွစ္ဦးတည္း အေရြးခံတာဟာ ခင္ဗ်ားက မည္းတယ္ဆုိေတာ႔ မခက္ဘူးလား။
ေအာင္။ ။ ကြ်န္ေတာ္က မည္းလုိ႔ မည္းတယ္ ေျပာတာပါ။
ေမာင္ ။ ဟာ ဒီလုိ မေျပာနဲ႔ေလဗ်ာ၊ ေရြးေကာက္ပဲြေန႔က်ရင္ ဘယ္သူ႔အတြက္ မဲေပးမယ္ ၾကံသလဲ ဆိုဗ်ာ။
ေအာင္။ ။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားေပးတဲ႔ဘက္ကို မဲေပးမွာေပါ႔။
ေမာင္။ ။ ဟာ ခင္ဗ်ားဟာ တရားလမ္းအတုိင္း မက်ပါဘူးဗ်ာ၊ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ပိုက္ဆံေပးရတယ္လုိ႔၊ ခင္ဗ်ားနွယ္ ခက္ရာမေကာ။
ေအာင္။ ။ ဘာလုိ႔ ခက္ရမွာတံုး။ အလကား အလုပ္ပ်က္ အကုိင္ပ်က္ ေမာ္ေတာ္ကားခ အကုန္ခံၿပီး ဆႏၵမဲ သြားေပးရမွာလားဗ်။
ေမာင္။ ။ ေမာ္ေတာ္ကားေတာ႔ အလကား စီးရမွာေပါ႔ဗ်ာ။
ေအာင္။ ။ ေမာ္ေတာ္ကား အလကား စီးရတာေတာ႔ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္ပ်က္တဲ႔အတြက္ ခင္ဗ်ား အျပာတုိ႔ အ၀ါတုိ႔က လာၿပီးေတာ႔ ပိုက္ဆံေပးမတဲ႔လား။
ေမာင္္။ ။ ဟာ... ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္လည္း ခြ ခ်ညး္ ေျပာေတာ႔တာပဲ။ အခု ဒီမုိကေရစီေခတ္ႀကီးအတြင္းမွာ ေနရင္၊ ဒီလုိပဲ တာ၀န္သိတတ္တဲ႔ ျပည္သူ ျပည္သား မွန္ရင္ ဆႏၵ ေပးရသဗ်။ ဒီေတာ႔မွ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ လူေတြကို ရေတာ႔မေပါ႔။
ေအာင္။ ။ ေကာင္းပါၿပီ။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ လူေတြကို ရေတာ႔ ဘာေက်းဇူး ရမလဲဗ်။
ေမာင္။ ။ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႔ လူကိုရေတာ႔ တုိင္းျပည္အက်ိဳးကို ေဆာင္တာေပါ႔။
ေအာင္။ ။ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္လည္း ဒီမုိကေရစီေခတ္ထဲမွာ ေနလာလုိက္တာ ဆယ္နွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီ။ အခုေတာင္ လူ၀ါးမ၀ေသးဘူးလားဗ်။
ေမာင္။ ။ ဟာ ခင္ဗ်ား ဘယ္႔ႏွယ္ေျပာတာလဲ။
ေအာင္။ ။ ဘယ္႔ႏွယ္ ေျပာရမွာတံုး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ေရြးေကာက္လုိက္တဲ႔ လူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲ။ ဘယ္သူ တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အက်ိဳးကို ဟုတ္ဟုတ္ဟတ္ဟတ္ ေဆာင္ရြက္သလဲဗ်။ ေရြးေကာက္ပဲြ မလုပ္ခင္ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္မယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လုိ ေဆာင္ရြက္မယ္နဲ႔ ေဟာလုိက္ၾကတာ နားကဲြလုမတတ္ပဲ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္လုိက္ၿပီလားဆုိ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ေတာ႔ဘူး။ ဒီေတာ႔ ဘယ္သူ႔စကားကို ယံုရမလဲဗ်။ ဒီလုိ မယံုရမယ္႔ အတူ ကုိယ္႔အက်ိဳးရွိတာ ကိုယ္လုပ္ရလိမ္႔မယ္ဗ်။ ေငြအမ်ားဆံုး ေပးႏုိင္တဲ႔သူအတြက္ မဲေပးမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေငြရၿပီးရင္ သူတုိ႔ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ကိစၥမရွိဘူးဗ်။ သူတုိ႔ကလည္း သူတို႔အက်ိဴးကို ရွာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အက်ိဳးကို ရွာရမဗ်။ ပုိက္ဆံရွားတဲ႔ ေခတ္ၾကီးထဲမွာ အက်ိဳးရွိတဲ႔ အလုပ္ကိုမွ ရွာၿပီး လုပ္ရတယ္။ ကိုင္း သေဘာက်ရဲ႕လား။
ေမာင္။ ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ခင္ဗ်ား စိတ္ထားေတြဟာ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္က တယ္မ်ားေနတာကိုး။ တုိင္းျပည္အက်ိဳး၊ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးတုိ႔ကိုလည္း ၾကည္႔ဦးမွေပါ႔။ အ၀ါက အမ်ိဳးသားစိတ္ထား အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ဗ်။ အျပာကေတာ႔ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ သက္သက္ပဲ။ အျပာလုိ လူမ်ားကို ေရြးေကာက္လုိက္မွျဖင္႔ မခက္ေသးဘူးလား။
ေအာင္။ ။ ေတာ္ပါဗ်ာ၊ အမ်ိဴးသားစကားေတြကို ေျပာၿပီး တုိင္းျပည္ကို ေရာင္းစားေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ယံုခ်င္ယံုၾက၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာ႔ မယံုေပါင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ႔္ကို အမ်ားဆံုး ပိုက္ဆံေပးတဲ႔ဘက္ကို ဆႏၵေပးမယ္။ ဒါပဲ။ ဒီ႔ျပင္နည္းနဲ႔ေတာ႔ ဆြယ္လို႔ ရမယ္ မထင္နဲ႔။
ေမာင္။ ။ ကိုင္းဗ်ာ...ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကိုခ်ည္းလည္း မယံုနဲ႔ဦး။ တုိင္းေရးျပည္ေရ တရားေဟာပဲြ ဒီည ၈ နာရီ အခ်ိန္ ဦးေသာင္းတုိ႔ အိမ္ေရွ႕ ေျမကြက္မွာ က်င္းပမလုိ႔တဲ႔။ အ၀ါဘက္ကေရာ အျပာဘက္ကေရာ စကားေျပာမယ္။ သူတုိ႔ စကားေျပာတာကို နားေထာင္ၾကည္႔စမ္းပါဦး။
ေအာင္။ ။ ဒီလုိ တရားေဟာပဲြေတြ သြားသြားၿပီး နားေထာင္ခဲ႔တာ ဘယ္နွႏွစ္ ရွိၿပီလဲဗ်ာ။ အလကား အခ်ိန္ကုန္တာပဲ။ အေျပာေတာ႔ျဖင္႔ လြမ္းပါရဲ႕၊ အလုပ္ကေတာ႔ အလကားပဲ။ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ေအာင္ျမင္သြားၿပီလားဆုိရင္ သူတို႔ ေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြဟာ ေမ႔ကုန္ၾကတာပဲဗ်။ ဒီေတာ႔ အခ်ိန္အကုန္မခံေတာ႔ဘူး။ အိမ္မွာပဲ စီးပြားေရးတုိ႔ ဘာတုိ႔ ညာတုိ႔ကို လုပ္ေနေတာ႔မယ္။
ေမာင္။ ။ ခင္ဗ်ား တယ္ေခါင္းမာတဲ႔ လူပဲ။ ျပန္ဦးမယ္ဗ်ာ။
ေအာင္။ ။ ျပန္ပါဦး၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ေခါင္းမာေနၿပီ။ ေခါင္းေပ်ာ႔တဲ႔ လူေတြသာ ၾကိဳးစားၾကပါေတာ႔။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သူတို႔အေၾကာင္းေတြကို သိရင္ ေခါင္းမမာဘဲ ေနပါေတာ႔မလားဗ်ာ။
ေမာင္။ ။ ကို္င္း သြားၿပီ။
ေအာင္။ ။ ျပန္ဦးေတာ႔ ကိုေခါင္းေပ်ာ႔ေရ႕။
(ကိုဘုိးေမာင္ ထြက္သြားေစ။)
(အခန္း ၂၊ ၃၊ ၄၊ ၅ တုိ႔ကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္...)
Comments
ဟီးး.. ဂြတ္၏။
ျမတ္ႏိုး
စာမေရးလို႔ လြမ္းေနတာ..။ ဒီလိုမ်ိဳးေလး လုပ္စမ္းပါ။ :))
ပုံ
ေခါင္းကို ေလတိုက္ရင္ေတာင္ ထန္ ထန္ နဲ႔ ျမည္ေနသူ
ရက္သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး.. း)