Notebook of TGN

ခုတေလာ .... ေရးစရာအေၾကာင္းအရာ သိပ္မရွိတာလား၊ ရင္ဖြင့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ရင္ထဲ သိပ္ၿပီး မြန္းက်ပ္မေနလို႔လားေတာ့ မသိ၊ က်မ ဘေလာ႕ဂ္မွာ ပို႔စ္အသစ္ေတြ မတင္ျဖစ္ေသးပါဘူး။ ေအာ္... တင္ခ်င္တဲ႔ ၀တၳဳတိုေလး တပုဒ္က်ေတာ့လည္း scribd ကို upload လုပ္လို႔မရျပန္၊ ဘာမွမခံပဲ ဒီအတို္င္း သြားျပန္ေတာ့လည္း access denied ...။ ကြန္နက္ရွင္ကလည္း ေနွးလြန္းတဲ႔ အျပင္ ေပၚလုိက္ေပ်ာက္လုိက္နဲ႔ ဆိုေတာ့ တခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ အားနာမိေသး။ သူတို႔က hi လုပ္ရံုရွိေသး။ ကိုယ္က ေပ်ာက္သြားျပန္ေတာ့  သူ႔ hi ကိုပဲ ကိုယ္က ျဖည့္စြက္ၿပီး hide လုပ္လိုက္သလိုလို...။  တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မက ကိုယ္ၾကံဳေတြ႔သမွ်ကို ဘေလာ႔ဂ္ေပၚတင္ခ်င္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေရာဂါသည္ အနုစား ဆုိပါေတာ့့။ အျပင္ထြက္တုိင္းလည္း ကိုယ့္ လက္ကိုင္ဖုန္း ကင္မရာေလးကို အဆင္သင့္လုပ္ထားလို႔....။ ဒါေပမယ့္ ဟိုတေန႔က ကေလးေက်ာင္းအမွီ ပို႔ပါတယ္ဆိုကာမွ လွည္းတန္းမွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မီးပိြဳင္႔က မစိမ္း။ လံုထိန္းကားေတြက အမ်ားႀကီး တရႊီးရႊီးနဲ႔ ျဖတ္ေနတာ.. အင္းစိန္လမ္းကို အသြားအျပန္ ႏွစ္ဘက္စလံုးပဲ။ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ေနတာပါလိမ့္လုိ႔ လူေတြကလည္း ထူးမျခားနား ေ၀ေတေတ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ လုိက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားေတြလည္း သြ

ဆရာမႏုႏုရည္ (အင္း၀) ရဲ႕ နတ္ေခ်ာ့သူ ၀တၳဳတိုေလးတင္လုိက္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဒီ၀တၳဳတုိေလးေနာက္ ဆရာမရဲ႕ အေရးအသားေနာက္ ေမွ်ာၿပီး လုိက္သြားလုိက္တာ.... ေတာ္ေတာ္ကို ေမာသြားရပါတယ္။ ဟင္း....။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္...။ natchawtthu_NNYinnwa - Upload a Document to Scribd

မေန႔က ေမေမ႔ေမြးေန႔ဆုိေတာ့ ဒီက မိသားစုေတြက ညဖက္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ Birthday Wish လုပ္ဖို႔ အင္တာနက္ဆက္..။ pfingo ကေန ေမာင္ေလးရဲ႕ ဟန္းဖုန္းကိုဆက္။ အိမ္မွာပဲ ရွိေနၿပီး ေမေမ႔ကို Birthday Wish လုပ္မလို႔ဆုိေတာ့ သူလည္း skype ေပၚတက္။ ကိုယ္လည္းပဲ skype ေပၚတက္ေပါ့။ ဟိုဘက္အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနတဲ႔၊ ေမေမ႔ဆီက ဖုန္းေမွ်ာ္ေနတဲ႔ ေဖေဖ႔ကို လွမ္းေခၚေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္ခ်လာပါတယ္။ ဗီြဒီယို call ေခၚၿပီး စကားေျပာၾက wish လုပ္ၾကေပါ့။ ကေလးေတြကလည္း သူ႔အဖြားကို ေအာ္ဟစ္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စကားေျပာေနၾကပါတယ္။ ကြန္နက္ရွင္က ေနွးေနေတာ့ ပံုကလည္း တံု႔ဆုိင္းဆိုင္း.. အသံေတြကလည္း တု႔ံဆုိင္းဆုိင္းေပါ႔ေလ...။ အဲဒီမွာတင္ အဖြားခ်စ္ျဖစ္တဲ႔ သားငယ္က သူ႔အဖြားစကားေျပာေနတာကို ၾကည့္လိုက္၊ သူ႔အကိုကို ၾကည့္လုိက္နဲ႔.. စိတ္မေကာင္းတဲ႔ ေလသံနဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေျပာလုိက္ပါတယ္။  “အင္း.. ဖြားဖြားလည္း စင္ကာပူေရာက္မွ စကားေတြေတာင္ ထစ္ကုန္ၿပီ..” တဲ႔။ သူက သူ႔အကို စကားထစ္တာကို ျမင္ဖူးေနတာကိုး။ အဟဲ...။

ဒီကေနယူထားတာပါ Dear May May! Happy birthday to you, dear mom! I want to give you a very special beautiful bouquet of flowers. But you're away and now i send you this virtual flowers... :) with love, only daughter, Theingi Ma Love, tg ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ႔ ေမြးေန႔ မဂၤလာရက္ျမတ္ျဖစ္ပါေစ... ေမေမ.. ေမေမတို႔ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ ခ်စ္မျငီးတဲ႔ ခ်စ္သမီးေလးက ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္ေနာ္.. အခုခ်ိန္မွာ ေမေမတစ္ေယာက္ ေ၀းတေျမမွာ ေျမးအသစ္ေလးေတြနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ရင္း မၿပီးဆံုးနုိင္ေသးတဲ႔ မိဘတုိ႔ရဲ႕ တာ၀န္၀တၱရားေတြကို အေၾကြးမပါေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနပါလိမ့္မယ္။ ေမေမနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ စကားေကာင္းေကာင္းေျပာလို႔ မရတဲ႔ သမီးကလည္း ကိုယ့္ရပ္ေျမမွာပဲ.. ေမေမ႔လိုပဲ ကိုယ့္တာ၀န္ေတြ ကုိယ္ေက်ပြန္ေအာင္ ေမေမ႔သမီးပီသစြာ မျငီးမျငဴေသးပဲ..လဲသြားရင္း..ျပန္ထရင္း တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္ေလ. ေမေမ႔ရဲ႕သမီး... ေမေမနဲ႔ စိတ္ဓာတ္သိပ္တူတယ္ေနာ္.. ေခါင္းမာတာ.. လူသာေပ်ာ႔ေပမယ့္ စိတ္က မေပ်ာ႔ညံ႔တာ... ငုိတယ္ဆုိတာ ေပ်ာ႔ညံ႔တယ္လုိ႔ ထင္တတ္ၿပီး.. စိတ္ႀကီးတတ္တာ...။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ႏွစ္ေယာက္သား ေရရွည္စကားေျပာဖုိ႔ အဆင္မေျပတာ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္..

ငါအိုသြားေသာအခါ ငါအိုသြားေသာအခါ ငါဟာ အရင္က ငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ကို နားလည္ေပးပါ။ စိတ္ရွည္ရွည္ထား ဆက္ဆံေပးပါ။ ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ လက္ေတြနဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြ အက်ႍေပၚစင္သြားတဲ႔အခါ အက်ႍ လံုခ်ည္ ဖုိသီဖတ္သီ ျဖစ္ေနတဲ႔အခါ ငါ့ကို မရြံပါနဲ႔။   >>  ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသုတ္သင္ေပးခဲ႔တာေတြကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး သတိရေပးပါ။ အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေျပာဖူးတဲ႔ စကားေတြ ျပန္ေျပာမိတဲ႔အခါ စကားမျဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နားေထာင္ေပးပါ။ >> ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္ရာ၀င္တုိင္း တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္ေတြ၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္ နိပါတ္ေတာ္ေတြ၊ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘဲြ႔ေတြ စတဲ႔ ပံုျပင္ေတြကို မရိုးေအာင္ ေျပာရင္း ငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ႔တာေတြကို သတိရေပးပါ။ မလႈပ္ရွားနုိင္လို႔ ေရခ်ိဳးဖုိ႔ အကူအညီလိုတဲ႔အခါ ငါ့ကို မၿငိဳျငင္ပါနဲ႔။ >> ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ့တစ္လွည္႔၊ ေျခာက္တစ္လွည့္ ေရခ်ိဳးေပးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ပံုရိပ္ေလးကို ျမင္ေယာင္ေပးပါ။ ေခတ္သစ္ နည္းပညာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ႔ရင္ မေလွာင္ပါနဲ႔။ >> ငယ္ငယ္တုန္းက “ဘာေၾကာင့္ဆုိတဲ႔” ေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္စြာ ငါျပန္ေျဖခဲ႔တာကို သတိရေပးပါ။ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္နုိင္တဲ႔အခါ ခြန္အားပါတဲ႔ လက္တစ္စံုနဲ႔ ငါ႔ကို ကူတဲြ

က်မ သူငယ္ခ်င္းက သတိေပးလို႔ ေက်ာင္းတုန္းက ေအာ္တုိစာအုပ္ေတြကို ရွာဖုိ႔ သတိရသြားတယ္။ နာဂစ္လာတုန္းက ေရထိသြားတဲ႔ ပထမႏွစ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ုိင္းေရးေပးထားၾကတဲ႔ စာအုပ္ေလးကို မေပ်ာက္ပ်က္ခင္ scanned လုပ္ၿပီး သိမ္းထားလုိက္နုိင္လို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ scanner ကလည္း အေဟာင္းျဖစ္ေနတဲ႔ အျပင္၊ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာျမင့္ခဲ႔ၿပီး ေရထိသြားလို႔ စာရြက္ေတြက မင္ေတြျပန္႔၊ အေရာင္ေတြ ေျပာင္းကုန္ရပါၿပီ။ ပထမႏွစ္ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းသိပ္မသိခင္ ေရးထားခဲ႔တာေပမယ့္ အမွတ္တရေပါ႔။ တခ်ိဳ႔ကလည္း ခဲတံနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနာက္လုိ႔ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ.လည္း စိတ္တုိခဲ႔ရပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္းေရးခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္ေရးၿပီးမွ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ကုန္လို႔ေပါ့။ ရီစရာေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ ဘ၀ေလးပါပဲ။ ဖုိင္နယ္တုန္းက ေရးထားတဲ႔ စာအုပ္ကေတာ့ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိလုိ႔ ထပ္ရွာရပါဦးမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ လိပ္စာေတြကိုေတာ့ blur လုပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ မႀကိဳက္မွာ စိုးလုိ႔ပါ။...

က်မရဲ႕သားႀကီး ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသား ေမာင္မုိးဟန္က ျမန္မာစာနဲ႔ဆို သတင္းစာကအစ... ေတြ႔သမွ်စာအုပ္အကုန္လုိက္ဖတ္တတ္ပါတယ္။ တခါတခါ ကိုယ္မသိေသးတာေတြေတာင္ သူသိေနတတ္ေသးတယ္။ ငယ္ငယ္ကထဲက စကားလံုးေတြကို အက်အနေကာက္တတ္သူ။ သံုးႏွစ္သား မူႀကိဳတက္ေတာ့ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားရင္း ေခ်ာ္လဲတာ ေဘာင္းဘီေရာ၊ ဒူးေရာ ၿပဲသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း သူ႕ကို ႀကိဳၿပီး ကားေပၚေရာက္ေတာ့ သူ႕ဒဏ္ရာၾကည့္ရင္း "ေအာ္... ေဘာင္းဘီပါ ၿပဲသြားသလား" ေမးလုိက္မိပါတယ္။ သူက "ေဘာင္းဘီကေတာ့ ျပဲတာမဟုတ္ဘူး၊ ေပါက္သြားတာ" ....တဲ႔။ က်မတို႔လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၿပီး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ...... "ျပဲတယ္ဆုိတာ... ရွည္ရွည္ေလးျဖစ္သြားရမွာေလ၊ အခုဟာက ၀ိုင္း၀ို္င္းေလးျဖစ္သြားတာဆိုေတာ့ အဲဒါ အေပါက္ျဖစ္သြားတာေပါ႔" .... အဲဒါ သံုးႏွစ္သားအရြယ္ကထဲက သူဘာသာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခဲ႔တဲ႔ အေပါက္နဲ႔ အျပဲ သတ္မွတ္ခ်က္ေလ။ အဲဒီလို စကားေတြ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ေျပာတတ္သေလာက္ တခါတေလေတာ့လည္း ေၾကာင္တတ္ပါေသးတယ္။ သူ ေလးႏွစ္သားအရြယ္ စာေတြ စ သင္ေတာ့ တေန႔ စာ အလြတ္ရြတ္ေနပါတယ္။ ေဘးမွာ သူ.အဖုိးနဲ႔ေပါ့ ။ "သေ၀ထုိးလေရ...ေလ" ..ဆိုေတာ့ ေဘးက အဖိုးက " ဟုတ္

တေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က က်မကို ေစ်း မသြားဘူးလားေမးတယ္။ အဲ.. သူေျပာတာက .. စူပါမားကက္ေတြ မဟုတ္တဲ႔ေစ်း။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်မ အဲဒီလို ေစ်းသြား၀ယ္ေလ႔ မရွိဘူး။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေမ႔ေစ်းျခင္းေတာင္းဆဲြတဲ႔အခါ လုိက္တယ္။ အဲဒါလည္း တခါမွ တေလ..။ ေမေမကလည္း သူ.အာရံုနဲ႔ သူ ႀကိဳက္တာ ႀကိဳက္သလို ၀ယ္တတ္တာကိုး။ ေနာက္ ေမေမက အတြက္အခ်က္မေတာ္ဘူး။ သခ်ာၤမ်ား တြက္ရၿပီဆုိ၊ ေခါင္းေတြ ကိုက္ေရာပဲတဲ႔။ ဒါနဲ႔မ်ား ေမေမ inter တက္ေတာ့ ယူတာ စီးပြားေရးဘာသာတဲြ။  ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းယူတာ လုိက္ယူတာတဲ႔။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဂဏန္းျမင္တာနဲ႔ ေခါင္းကိုက္တတ္တဲ႔ ေမေမ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ေဖေဖနဲ႔ ယူလုိက္ပါေလေရာ။ အဲ.. စကားေတြ ေဘးေရာက္ကုန္ၿပီ။ က်မကလဲ ေမေမနဲ႔ ေစ်းလိုက္တုိင္း ေစ်းသည္က ေတာင္းခ်င္သေလာက္ေတာင္းတုိင္း ေမေမ ေပးေနတာကိုၾကည့္ၿပီး မေနနိုင္ေတာ့ လုိက္တြက္ေပး။ က်မပါလာရင္ ေစ်းသည္ေတြက သိပ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့။ အဲဒီေတာ့ က်မကို ဘာေျပာတယ္ထင္သလဲ။ " သမီးကလည္း အေမ႔လိုလဲ မလွဘူးေနာ္" တဲ႔။ ငယ္တုန္းကေတာ့ က်မက စကားဆို ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာတတ္သူဆိုေတာ့ " အို... ေမေမ႔ထက္ ေမေမ႔အေမက ပိုေတာင္ေခ်ာေသးတယ္" လုိ႔...

က်မ နားလည္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂါဆိုသည္မွာ... ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးတစ္ခု လိုခ်င္တဲ႔ သူေတြ၊ အေတြးအျမင္ ခံစားခ်က္ေတြ ဖလွယ္ၿပီး အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးဖဲြ႕ခ်င္တဲ႔သူေတြ၊  ကုိယ္ ၀ါသနာပါရာ ပါရာေတြကို မွတ္တမ္းတင္ထား၊ ၿပီး ေ၀မွ်ခ်င္တဲ႔သူေတြ..၊ တခ်ိဳ.က်ေတာ့လည္း ဘေလာ႔ဂ္ကို professional ဆန္ဆန္လုပ္သလို၊ တခ်ိဳက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဒိုင္ယာရီ မွတ္စုထဲ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးထည္႔ထားတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ တခ်ိဳ.က်ေတာ့လည္း ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ႔ဂ္ေလးကိုပဲ ကိုယ့္အိမ္ကေလး ျပင္ဆင္သလို ဟုိျပင္ သည္ထည့္ အလွဆင္တတ္ၾကသလို၊ တခ်ိဳ.က်ျပန္ေတာ့လည္း စာေကာင္းေပခန႔္ေတြနဲ႔ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ၾကီး မြမ္းမံတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ လူတစ္ကိုယ္ စိတ္တမ်ိဳးစီေပါ့။ ကဲ... ထားပါေတာ့ေလ။ ဘေလာ႔ဂါေတြ (ဆိုလိုတာက ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ႕ဂ္ပိုင္ရွင္ေတြ) မ်ားလာေတာ့ ဘယ္သူေတြ အက်ိဳးယုတ္သြားပါသလဲ။ က်မကေတာ့ ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာ ဘေလာ႔ဂ္ေတြပဲ ေရာက္လုိ႔လားေတာ့မသိ၊ စာေပအႏုပညာလက္ရာသန္႔သန္႔ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ျမင္ဖတ္ရႈရေတာ့ေလ... သေဘာက်လုိက္တာ။ တစ္စစီျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ ႏွေျမာမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ေကာင္းတဲ႔ လက္ရာေလးေတြဆုိ ဟုိလက္တုိ႔ သည္လက္တို႔နဲ႔ ေ၀မွ်တတ္တာကိုက ဘေလာ႔ဂ္အသို္င္းအ၀ို္င္းရဲ႕ အေလ႔အထ တစ္ခု။ အေတြးအေခၚေကာင္းေတြ၊

က်မလည္း  ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ရယ္စရာေတြ သြားဖတ္မိတာ... ျပန္ေဖာက္သည္ခ်လိုက္ဦးမယ္...။ +++++++= ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသက္ ေျခာက္ဆယ္နီးပါး ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးက သူတုိ႔ရဲ႕ ၃၅-ႏွစ္ျပည့္ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ ပါတီပဲြ က်င္းပေနၾကသတဲ႔။ အဲဒီပါတီက်င္းပေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ နတ္သမီးတစ္ပါးေပၚလာၿပီး သူတို႔မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ ေကာင္းခ်ီးေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို လုိခ်င္တဲ႔ဆု ေတာင္းပါဆုိၿပီး လက္ေဆာင္ေပးတယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီးက အရင္ဆံုး ဆုေတာင္းရေတာ့ ကမာၻအႏွ႔ံ ခရီးဆန္႔ခ်င္ပါသတဲ႔။ နတ္သမီးကလည္း သူ.ရဲ. ေဆးႀကိ္မ္လံုးကို ေ၀ွ႔ယမ္းလုိက္ၿပီး “ ျပည့္ေစ” ဆိုၿပီး ဆုေပးလုိက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးလက္ထဲမွာ ခရီးသြားခြင့္ လက္မွတ္ေတြ ေရာက္လာပါေလေရာ။ ဇနီးျဖစ္သူ အမ်ိဳးသမီးႀကီးလည္း သူ႕ဆႏၵျပည့္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ေလ။ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ အမ်ိဳးသားႀကီးအလွည့္..။ နတ္သမီးကေတာ့ မ်က္ႏွာမလိုက္ပါဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္ခုေပါ့။ ဘာလိုခ်င္သလဲ ေျပာပါဦးေပါ႔။ အဲဒီမွာတင္ အႏွစ္သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ေတာင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေပါင္းသင္းလာတဲ႔ ခင္ပြန္းသည္ အမ်ိဳးသားႀကီးက “ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္ သံုးဆယ္ေလာက္

အခုတေလာ ေရးစရာအေၾကာင္းလည္း ေထြေထြထူးထူးမရွိ၊ ေရးခ်င္စိတ္ကလည္း သိပ္မရွိ... ေနာက္ၿပီး စာအေရးအသားေကာင္းတဲ႔ သူမ်ား ဘေလာ႔ဂ္ထဲက စာေတြ သြားဖတ္ေတာ့ ကိုယ္ေရးေနတာေတြက စာေကာင္းေပခန္႔ေတြ မဟုတ္ေတာ့ အားပဲ ငယ္ရေတာ့ မလိုလုိ...။ အဓိက ကေတာ့ စာေရးေစဖို႔ ေစ႔ေဆာ္ေပးတဲ႔ အခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္လို႔ ေျပာရမလား၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမလား။ က်မ ဟုိတေလာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ပူေလာင္ေနခဲ႔တယ္။ ကို္ယ္မလုပ္နုိင္တာေတြ၊ ကိုယ္အားမရတာေတြ၊ သူမ်ားေတြ က်မတို႔ေတြ ဒီလုိမ်ိဳး ေအးေအးေဆးေဆး ေနေနၾကတာေတြ ၾကည့္ၿပီးေတာ့....။ အမ်ိဳးသားနဲ႔ စကားေျပာလည္း အတုိက္အခံ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာေတာ့လည္း အတိုက္အခံ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မကပဲ ပူေနတာေလ။ သူတို႔ေတြက က်မကိုၾကည့္ၿပီး အထူးအဆန္းလုပ္လို႔။ က်မ  စကားေတြခ်ည္းပဲ ေျပာေနတာကို အမ်ိဳးသားကေျပာတယ္။ မလုပ္နုိင္ပဲ စကားေတြခ်ညး္ပဲ ေျပာေနတာမ်ိဳးကေတာ့ အလကားပဲတဲ႔။ ဟုတ္တယ္။ မလုပ္နုိင္ဘူး။ မလုပ္ရဲဘူး။ မလုပ္တတ္ဘူး။ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ .... အဲဒါနဲ႔ပဲ က်မမွာ ရွိေနတဲ႔၊ က်မတုိ႔မွာ ရွိေနတဲ႔ စိတ္ကေလး ေသပစ္လုိက္ရေတာ့မွာလား။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ေျပာတယ္။ နင္လုပ္နုိင္လို႔လား၊ နင္လုပ္ရဲလုိ႔လားတဲ႔။ အဲဒီလိုေျပာတာလည္

က်မ အိမ္ေမြးတိရိစာၦန္ေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမေမ ေစ်းက အျပန္ ၀ယ္လာတတ္တဲ႔ ဘဲေပါက္စေလးေတြကိုလည္း ခ်စ္ခင္စြာ ေမြးျမဴခဲ႔ၾကဖူးသလို သူတို႔ ေသေတာ့လည္း ၀မ္းနည္းစြာ ငိုေႂကြးခဲ႔ၾကရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေမြးျမဴရင္း ထပ္ခါ ထပ္ခါ ငိုေႂကြးခဲ႔ရတာလည္း အိမ္ေထာင္က်တဲ႔ အခ်ိန္ထိပဲ.. ဆိုပါေတာ့။ ( ဒါေၾကာင့္ က်မကို တိရိစာၦန္ေလးေတြကိုေတာ့ စိတ္ရွည္ၿပီး ကိုယ့္သားသမီးေတြအေပၚ ဘာျဖစ္လုိ႔ စိတ္မရွည္ရတာလဲ လို႔ သူ ေမးခြန္းထုတ္ေလ႔ရွိပါတယ္ ) အခုတခါ....သားႀကီးကလည္း အေကာင္ေလးေတြ ေမြးျမဴတာ ၀ါသနာပါေနျပန္ပါတယ္။ သူ႔ကိုေပးတဲ႔ မုန္းဖိုးေလးေတြနဲ႔ ငါးေတြ ၀ယ္လာျပန္ရင္း.... ေတာ္ၾကာ သူ႔ ငါးေတြ ေသကုန္လို႔ ငုိလုိက္ျပန္ရင္း....။ ႂကြက္ျဖဴေလးေတြ ေက်ာင္းမုန္႔ေစ်းတန္းေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း အတန္တန္ တားထားတဲ႔ၾကားက ခုိး၀ယ္လာျပန္ပါတယ္။ သူ အဲဒီလို အေကာင္ေတြ ယူလာတုိင္း လူႀကီး ေတြကေတာ့  ဆူၾကပူၾကေပါ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း သံေယာဇဥ္နဲ႔ လူသားေတြဆိုေတာ့ သူပစ္ထားသမွ် အဖြားက ငါးေရကန္လဲေပးရ၊ အဖိုးက ႂကြက္အိမ္ကို ေဆးေၾကာေပးရနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ က်မကလည္း သူ႔ငါးေလးေတြအတြက္ ငါးစာေလးေတြ၊ ၾကြက္ကေလးစားဖို႔ ေနၾကာေစ႔ေလးေတြ ၀ယ္ေပးရတာန႔ဲေပါ႔။  တ

ဒါက ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရပံုေတြထဲက တစ္ပံုပါ။ က်မတို႔ ပထမႏွစ္ စာေမးပဲြေျဖခါနီး သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္ ေရႊတိဂံုဘုရားဖူးရင္းရိုက္ထားခဲ႔တဲ႔ ပံုေလးပါ။ ပံုထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ပါမလာခဲ႔ပါဘူး။ စာေမးပဲြနီးလို႔ စာေျခာက္ေနခဲ႔တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္.. အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ႔တာလားေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း အစကေန အဆံုးအထိ တတဲြတဲြေတာ့ မျဖစ္ခဲ႔ရေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ လွပခဲ႔တဲ႔ သဇင္ေဆာင္ရဲ႕ ညေနခင္းေလးေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ဖူးခဲ႔ၾကပါတယ္။ အခုေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တစ္ကဲြစီ.... ေပါ့ေလ...။  အင္း.. လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ နွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ပံုေလးပါ။ အဲဒီထဲက စစ္အက်ႋနဲ႔တစ္ေယာက္။ သူကေတာ့ စစ္သား၊ စစ္ဗိုလ္ ျဖစ္မလာခဲ႔ပဲနဲ႔ကို ....အားလံုးနဲ႔ အေ၀းဆံုးအရပ္ဆီ.. သည္တစ္သက္ ျပန္မဆံုနုိင္တဲ႔ ခရီးကို ထြက္ခြာသြားခဲ႔ပါၿပီ။  အခ်ိန္ေတြလည္း ၾကာျမင့္ခဲ႔သလို ...ဘ၀ေတြလည္း ေျပာင္းလဲခဲ႔ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက အေပ်ာ္မ်ိဳးေတြနဲ႔လည္း ခုခ်ိန္မွာ ျဖဴစင္စြာ မေပ်ာ္ရႊင္နုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အတၱစဲြကိုယ္စီ၊ ဘ၀ကိုယ္စီ၊ ခံယူခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔ ဘ၀ကို ေရွ႔ဆက္ေလွ်ာက္ေနၾကဆဲပါပဲ....။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း မလွမ္းမကမ္းမွာ၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း နီးရက္နဲ႔ ေ၀

ဒီတစ္ပတ္ စေနေန႔မွာ က်မ ၾကိဳက္တဲ႔ ျမန္မာ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ တင္ခ်င္ပါတယ္။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ ေဒ၀တာျမိဳ.ေတာ္ပါ။ ဒီစာဖတ္ၿပီး စိတ္ရႊင္လန္းသြားရတယ္ ဆိုရင္ ေ၀မွ်ရက်ိဳးနပ္ပါၿပီ။ က်မကေတာ့ ဆရာမင္းလူရဲ႕ ၀တၳဳကို ငွက္ကေလး ဖတ္ၿပီးကတည္းက သေဘာက်ခဲ႔တာပါ။ လူ႕သဘာ၀ေလးေတြကိုပဲ ခ်စ္စရာ ရယ္စရာျဖစ္ေအာင္ ေရးတတ္ပါေပတယ္လို႔ အခါခါ အားက်မိပါရဲ႕။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္....။                                                                                                                 minluu dawatamyodaw - Upload a Document to Scribd Read this document on Scribd: minluu dawatamyodaw ...

က်မ မာယာမဂၢဇင္းက စာေတြကို ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို သြားဖတ္တတ္ပါတယ္။ က်မ ဘေလာ႔ဂ္ေလးထဲမွာလည္း blogroll မွာ တင္ထားပါတယ္။ ဘာေတြမ်ား အသစ္တက္သလဲလို႔ က်မၾကည့္တတ္ေပမယ့္ မာယာက အသစ္တက္လာေတာ့ က်မ စက္ေၾကာင့္ ျမန္မာစာလံုးေတြက ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာသာ ျမင္ေနရပါတယ္။ ကိုယ့္အထင္ မွန္သမ္းဖတ္ေနၾကဆိုေတာ့.. ဆရာ၀န္နဲ႔ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ နွစ္ဦးအေၾကာင္းထင္ပါရဲ.ဆုိၿပီး ခ်က္ခ်င္း သြားမၾကည့္ျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ တျခားဖတ္စရာေတြလည္း မရွိေတာ့မွ.. သြားဖတ္လိုက္ပါဦးမယ္ေလဆိုၿပီး ေရာက္သြားပါတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ဖတ္မိသြားတယ္လို႔ပဲ ဆိုရပါမယ္။ ဆရာစံ ေရာ.. အုိင္စီအက္စ္ေရာ ပါတယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မအဖိုးမ်ား ျဖစ္ေနမလားဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ က်မအျမင္ေတြ ၀ါးလာပါတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မရဲ႔ ေရာဂါေဟာင္းပါ။  ပထမ စ စ ခ်င္း အျမင္ေတြ မၾကည္လင္ ၀ါးလာပါမယ္။ အလင္းေရာင္ေတြက ပိုၿပီး စူးရွလာပါတယ္။ အဲဒီ sign ေတြျပပါရက္ကယ္နဲ႔ ပါရာစီတေမာ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဘုိင္အိုဂ်က္ဆစ္ တစ္လံုးေလာက္ ေသာက္ၿပီး မ်က္လံုးကို အနားမေပးလုိက္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းတျခမ္းလံုး ကဲြထြက္မတတ္ကိုက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ တေ၀ါ႔ေ၀ါ့နဲ႔ အန္ခ်တတ္ပါေသးတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကေလးေတ

ဒီတစ္ပတ္ ဆရာႀကီး လူထုစိန္၀င္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးပါ။ က်မ မမွားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးပါ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကို ဆရာႀကီးေရးခဲ႔တာေတြ က်မ ဖတ္ဖူးၿပီးသားပါ။ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီလိုအခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ ျပန္ပါလာရသလဲေတာ့ မသိနုိင္ပါဘူး။ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကဲြလဲြခြင္႔ ရွိပါတယ္။  ဆရာႀကီးက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို အျပစ္ေျပာတာကို မႀကိဳက္ဘူးနဲ႔ တူပါတယ္။ အေျခအေနမေပးလုိ႔ မလုပ္နိုင္တာလို႔ ေျပာခ်င္တာထင္ပါရဲ႔ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက မညံ႔ခဲ႔ၾကပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို ျမန္ဆန္စြာ ကြ်မ္းက်င္လိမၼာတတ္ေျမာက္တတ္ၾကပါတယ္။ အင္း...။ လူမ်ိဳးအေနနဲ႔ မည႔ံပဲ ဘာျဖစ္လို႔ က်မတို႔ တုိင္းျပည္ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ႔ရတာပါလိမ္႔ေနာ္။  က်မ နားလည္သေလာက္ေတာ့ အျပင္ထြက္ၾကည့္မိတဲ႔ သူတိုင္းကေတာ့ အရင္ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အဆမတန္ ကြာျခားေနေလတဲ႔ ျပင္ပေလာကကို သေဘာက်ၾကမွာပဲေလ။ မသိဖူးခဲ႔တဲ႔ ျပင္ပ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔  ေခတ္မီတုိးတက္ေနတာေတြ၊ လူေနမႈ အဆင့္ျမင့္ေနတာေတြ၊ သူမ်ားတိုင္းျပည္ေတြမွာ တုိးတက္ေနတာေတြကို ျမင္တဲ႔ အခါ... အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကိုလည္း အဲဒီလုိပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ စိတ္ေစတနာေကာင္းေလးျဖစ္လာမွာပါပဲ၊  ကိုယ္ ဟင္းေကာင္းစားရတဲ႔ အခါ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူေတြကို ျပန္မွ်ေ၀ခ်င