Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ကို ဖတ္တိုင္း opinion က ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာလူထုစိန္၀င္းရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြကို သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ပါတယ္။ ဒီတပတ္ ေဆာင္းပါးဖတ္လိုက္ရေတာ့ လည္း ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သြားရပါတယ္။ က်မလည္း ငယ္ငယ္ထဲက အစာမေက်ခဲ႔တဲ႔ ပဲျပားပင္လိုက်င့္ဖို႔ ေျပာေလ႔ရွိတဲ႔ ဆံုးမစကားကို ဆရာႀကီးက ေျပာထားတာပါ။ ဆရာ့လုိေတာ့ မေတြးမိေပမယ့္ အလိုက္အထို္က္ မေနတတ၊္ ေရလိုက္ငါးလိုက္ မေျပာတတ္တဲ႔ က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီ႔စကားက ခက္ခဲေနခဲ႔တာကိုး။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။ က်မတို႔ ကေလးေတြ ပုတ္သင္ညိဳေတြ ျဖစ္ကုန္ရင္ေတာ့ျဖင့္...တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္....။
မနေ့က ဘာရယ်မဟုတ် တီဗွီရှေ့ ထိုင်ရင်း Sister's keeper ဆိုတဲ့ ရုပ်ရှင်လေး ကြည့်မိခဲ့တယ်။ ကင်ဆာဝေဒနာသည် သမီးကြီးအတွက် မိသားစုဝင်တွေ အားလုံး ကူညီပေးဆပ်ခဲ့ကြပုံတွေ.. မိခင်တယောက်အနေနဲ့ သမီးအသက်ကို ဆွဲဆန့်ဖို့ပဲ မျှော်လင့်ချက်တွေနဲ့ တခြား ဘယ်သူ့က်ုမှ ဘယ်အရာက်ုမှ ထည့်မတွက်တော့တဲ့ ပြင်းပြထက်သန်တဲ့ ဆန္ဒ... နောက်ဆုံး ကာယကံရှင် သမီးက သူ့တွက် ထိခိုက်ပေးဆပ်ခဲ့ကြတဲ့ မိသားစုတွေအပေါ် ကျေးဇူးတင်အားနာရင်း သူ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်ဖို့သာ တောင်းဆိုလာတော့တယ်.. ဆက်စပ်ရင်း ပုံ့လေးကို သတိရမိတယ်... ဘဝတွေ..... ဒီနေ့မနက် သမီးသူငယ်ချင်းရဲ့ အမေ အသုဘ လိုက်ပို့ဖြစ်တယ်။ သိပ်ထက်မြက် ဖြတ်လတ် သွက်လက်တဲ့လအမျိုးသမီးပေါ့... အနာဂတ်ကောင်းတွေ (သူ့အတွက်သာမက) အသိုင်းအဝိုင်းကိုပါ မျှဝေမြှင့်တင်ပေးနေတဲ့ အမျိုးသမီး... ကလေးတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး မျက်မှန်းတန်း သိကြရုံဆိုပေမယ့် သူ့ရဲ့ ထက်မြက်သွက်လက်တာတွေကို သဘောကျ အားကျခဲ့တယ်... inner က လာတဲ့ စိတ်အားတက်ကြွ ယုံကြည်လှုပ်ရှားမှုတွေ.... သာယာလှပတဲ့ မိသားစုဘဝလေးရယ်...အဲဒီလိုပဲ ကြည့်နေရင်းနဲ့ သမီးငယ်က သူ့သူငယ်ချင်းမေမေမှာ အဆုတ်ကင်ဆာဖြစ်နေတယ်ဆိုတဲ့ သတင်းကြားတော့ ... ကိုယ် သိခဲ့တဲ့ ကျန်းမာရေးလိုက်...
Comments