တို႔မ်ားလည္း က ဖူးပါတယ္..

ပုစြန္တစ္ေကာင္ႏွင့္ခရီးသြားျခင္း။

အမွတ္သတိနဲ. ဆြမ္းစားေဆာင္ေပၚ က်မတို.ေယာဂီမ်ား တက္လာေနၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း လက္အုပ္ေလးခ်ီ၊ မ်က္လႊာေလးခ်ရင္း ကိုယ့္စားပဲြဆီကို ေလွ်ာက္လွမ္း အသြားမွာ..... မ်က္စိက အျမင္ဓာတ္နဲ. ျပင္ထားတဲ့ ထမင္းစားပဲြေပၚက ပုစြန္ထုပ္ဟင္းဆိုတဲ့ အျမင္အာရံုနဲ. သြားတိုက္မိပါတယ္။ တကယ္ဆို ျမင္တယ္လို. သိလိုက္ရင္ အဲဒီအာရံုေလး ျဖစ္ျပီး ပ်က္သြားရမဲ့ကိစၥ...။ ဒါေပမယ့္ မွတ္ဖို. သတိတစ္ခ်က္လြတ္သြားေတာ့ `ဟာ. ပုစြန္ဟင္း ပါလား´ ဆိုတဲ့ နွလံုးသြင္းမႈနဲ.အတူ ေလာဘေလးပါ လိုက္ပါလာပါေတာ့တယ္။ လူေတြရဲ. စိတ္အေတြးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင ္ျမန္ဆန္ျပီး ေၾကာက္ဖို. ေကာင္းလိုက္ပါသလဲဆိုတာေလ..။ ေနာက္ေတာ့ အမွတ္ကေလး ျပန္ကပ္ျပီး ကိုယ့္စားပဲြမွာ ထိုင္။ ဘုရားကန္ေတာ့၊ ေမတၱာပို. ဘုရားစာရြတ္ျပီး နွလံုးသြင္း။ `ဤသည္ စားဖြယ္ အမယ္မယ္ကို.... ´ကိုရြတ္ဆို။

အားလံုးျပီးေတာ့ စားဖို. ျပင္ဆင္ရင္း ပုစြန္ဟင္းကို အၾကည့္ ကေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။ အင္.....ဘယ္လိုပါလိမ့္.... ဒီစားပဲြ၀ိုင္းမွာ ဆရာေလး ၅ပါးရွိတာကို ပုစြန္က ၄-ေကာင္ပဲပါတယ္။ အေကာင္ေတြကလည္း တခ်ိဳ.ကေသး၊ တခ်ိဳ.ၾကီးနဲ. အေကာင္လည္းမညီပါလား။ အေတြးက ေရာက္ျပီးေတာ့ ဆက္သြားျပီ..။ ေနာက္ လြတ္ေနတဲ့ စိတ္ကို ဖမ္းတဲ့ အက်င့္ေလး ၀င္ေနေလေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ပါတယ္..။ ေတြးမိတယ္။ ေတြးမိတယ္။ ငါ ဘာေတြ ေတြးေနမိပါလိမ့္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ပုစြန္ကို မက္မက္ စက္စက္ မစားတတ္တဲ့ငါ ... ေလာဘေတြ ၀င္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီအခိုက္ စိတ္ေအးသြားျပီး ကိုယ့္အမွတ္သတိနဲ. ကိုယ္ျပန္ကပ္သြားျပန္ပါေရာ။

ဒီစားပဲြ၀ုိင္းမွာ က်မက ၀ါအရေရာ အသက္ အရေရာ အငယ္ဆံုးျဖစ္ေလေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွပဲ ဟင္းပဲြနိႈက္ရေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီတခါ ပုစြန္ဟင္းက က်မဆီအေရာက္မွာ ၂-ေကာင္က်န္ပါေသးတယ္။ မလွည့္ရေသးတဲ့ ဆရာေလး ၂-ပါး ရွိပါတယ္။ ကဲ.. ၾကည့္... စိတ္က အကုန္ေတြးျပီးေနျပီ။ က်မ တစ္ေကာင္ယူလိုက္ရင္ က်န္တဲ့ ၂ပါး ကတ၀က္စီ ပဲရမယ္။ ဖဲ့ရမွာလည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္အစဥ္ေတြ။ တကယ္ဆို ပုစြန္မွ မဟုတ္။ ဘာဟင္းကိုမွ က်မ မက္မက္ေမာေမာ မရွိခဲ့တာ ၾကာျပီ။ အိမ္မွာခ်က္ရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းေကာင္းမတို.ျဖစ္။ ခ်က္မယ္ဆိုျပီး ၀ယ္လာတဲ့ ပုစြန္ေတြလည္း ေရခဲေသတၱာထဲက deep freezer ထဲမွာ ၃-၄ ရက္မက ေအးခဲေနတတ္ခဲ့သည္ပဲ။ ခ်က္ျပီးသြားရင္လည္း ေနာက္ေန.ေတြအထိ ဆက္ေနရေသးတဲ့ ဟင္းပဲြကို။ က်မ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ရယ္ခ်င္မိတယ္။ ေလာဘစိတ္ရဲ. လွည့္စားနိုင္တဲ့ အစြမ္းကိုလည္း အံ့ၾသေနမိတယ္။

ေနာက္ေတာ့ က်မလည္း ပန္းကန္ထဲက ဟင္းအႏွစ္ကိုပဲ ခပ္ထည့္လိုက္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ဆရာေလးေတြကေတာ့ အားလံုးျပီးသြားျပီ ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေကာင္ ကိုယ္စီ ပန္းကန္ထဲကို ထည့္လိုက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အမွတ္ကေလးနဲ. ကိုယ္စားေနရင္း က်မလည္း အဆင္ေျပေနပါတယ္။ က်မ စိတ္ထဲမွာ ပုစြန္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ခိုးလို.ခုလုလည္း ျဖစ္မေနခဲ့ပါဘူး။ ဟုတ္လွျပီေပါ့ေနာ္။ အမွတ္သတိက နိုင္သြားေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြ ျဖစ္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္ေလး အတြင္းမွာပဲ လိုက္ပဲြထည့္ေနတဲ့ ဆရာေလးက ဟင္းခြက္ထဲကို ပုစြန္ ၂-ေကာင္ လာထပ္ထည့္ေပးပါတယ္။ အမွတ္သတိေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိလိုက္ပါဘူး။ ပုစြန္တစ္ေကာင္က က်မပန္းကန္ထဲေရာက္ေနပါျပီ။ အင္း.......ျမန္လြန္းအားၾကီးလို. ဘယ္အရာက ဘယ္ေထာင့္က ေပၚလာျပီး ခတ္ထည့္လိုက္တယ္ မသိပါဘူး။ က်မ အမွတ္သတိက အမွီမလိုက္နိုင္ခဲ့လုိက္ပါဘူး။ ေလာဘ က ပဲလား၊ ေဒါမနႆ က ပဲလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ ဒီကိေလသာတရားေတြကို ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္လန့္သြားရတာပါပဲ။

က်မလိုခ်င္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ဒီဘ၀မွာပဲ ရနိုင္ဖို.ဆိုတာအတြက္ အမ်ားၾကီး ၾကိဳးစား အားထုတ္ရဦးမယ္ဆိုတာကိုလည္း ပိုျပီး သေဘာေပါက္ လို္က္ရပါတယ္။ ဒီလို ေအးခ်မ္းဖို. မေမ့မေလ်ာ့တဲ့ သတိတရားထား တကယ့္ကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား အားထုတ္ေနတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ဆံုးမေနရတဲ့ တရားစခန္းမွာေတာင္ ဒီစိတ္က မယဥ္ပါးနိုင္ေသးခဲ့။....... ကိုယ္လြတ္လက္လြတ္ သတိလက္လြတ္နဲ. ေနေနတဲ့ လူ.ေလာကအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ေနာက္ထပ္သံသရာ ရွည္ေစမယ့္ အကုသိုလ္တရားေတြ အမ်ားၾကီး လုပ္မိ၊ ျဖစ္ေနဦးေတာ့မွာပဲလို. ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆင္ျခင္မိပါတယ္။ သတိတရား လက္ကိုင္ထားမွ က်မတို.တေတြ သက္သာရာရမယ္ဆိုတာကိုလည္း သိလိုက္ရတယ္။ တကယ္တမ္း က်မတို. စင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးေၾကာသင့္တာက ကိုယ့္ကို သံသရာရွည္ေစျပီး အပယ္ငရဲကို ဆဲြခ်သြားမဲ့ ဒီကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြကိုပါ။ အရင္ကလို စာေတြ.မဟုတ္ပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုယ္တိုင္ ေတြ.သိလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ပဲ သိသင့္ေနျပီပဲေလ။ ။

အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။

(အပၸမာေဒန - မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ ျပင္းျပထက္သန္ မွန္ကန္ေသာ သတိတရားျဖင့္
သမၸာေဒထ - သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဟု ဆိုအပ္ေသာ သိကၡာသံုးပါးတို.ကို ကိုယ္စီကို္ယ္င ျပည့္စံုေအာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္နုိင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။)